Everybody loves Someone, Part 5: Crying all the Time (1D & TW)

Waarom vond ze Liam nou weer leuk? Ik was veel leuker, toch? Liam was blond, ik zwart, dan ben ik dus slimmer. Liam’s kledingstijl, is dat jaren 50 of nog eerder? En dan zijn gezicht, nee daar kon ze gewoon niet verliefd op worden. Toch? Nee, Kim was van mij! Alleen, ze had het zelf nog niet door, nou, ik zou het haar binnenkort wel eens gaan vertellen! Ik keek in de spiegel of mijn haar nog goed zat, en toen dat gedaan was ging ik op zoek naar Kim. ‘Kim?’ vroeg ik voorzichtig, in de hoop dat ze niet bij Liam was. ‘Kim is alweer naar huis!’ hoorde ik Liam schreeuwen. Shit, dan zou ik het plan uit moeten stellen. Terwijl ik de woonkamer in liep, vroeg Liam: ‘Hoezo moet je naar Kim dan?’ ‘Oow niks, laat maar joh,’ antwoordde ik.

Voordat Liam verder kon vragen, strompelde Niall binnen. ‘Louis...snel. Dak... straat. Hij schrok. En nu is hij dood?’ Het was meer een vraag van hem dan een verhaal. ‘Niall, leg eens rustig uit wat er gebeurt is.’ zei Liam. ‘Nou, Louis was op het dak. Hij schrok van mij. Hij viel. En ligt op straat nu. Kom mee dan, snel!’ En hij trok aan mijn mouw. Vlug renden we met zijn drieën naar beneden, waar we een grote groep mensen zagen staan. Liam rende vooruit en drong tussen de mensen door. We hoorden hem schreeuwen: ‘Nee, Louis, je moet wakker worden! Louis, niet jij, je moet niet doodgaan, hoor je! Niet doodgaan!’ Ik trok hem weg bij Louis toen die de ambulance in werd gedragen. Langzaam reed de ambulance weg, en Liam huilde uit op mijn schouder, terwijl Niall maar bleef mompelen: ‘Het is mijn schuld, het is mijn schuld.’

Zo bleven we een tijdje staan, totdat Liams gehuil over was gegaan in een regelmatig snikken. ‘Kom, we gaan naar binnen,’ zei ik, en trok de jongens mee. Ik belde een taxi die ons naar het ziekenhuis kon brengen, en schreef een briefje voor Harry, dat we naar het ziekenhuis toe waren vanwege Louis. De weg naar het ziekenhuis leek een eeuwigheid te duren, met twee snikkende jongens naast me. De taxichauffeur keek af en toe vreemd achterom, maar ik negeerde hem. Eenmaal in het ziekenhuis werd ons verteld dat we op de gang moesten wachten, en we ploften neer op de stoelen die daar stonden. Ik zonk steeds dieper in gedachten.

‘Wat is er gebeurd?’ hoorde ik Harry ineens vragen. Hij had het briefje dus blijkbaar gelezen. ‘Louis is van het dak gevallen, en is hierheen vervoerd,’ meldde ik hem op een zakelijke toon. Hij barstte in snikken uit, en ook Liam begon weer te huilen. Ik zette de twee jongens zo neer dat ze uithuilden op elkaars schouder en liep naar Niall toe. ‘Wat is er nou precies gebeurd?’ vroeg ik aan hem. ‘Ik... ik heb hem vermoord. Het is mijn schuld. Hij gaat dood, toch? Gaat hij dood?’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Nee, hij gaat niet dood, hij haalt het wel.’ ‘Gelukkig,’ antwoordde hij, ‘want ik wil geen moordenaar zijn.’ ‘Heb je hem geduwt dan?’ vroeg ik hem. Langzaam schudde hij nee, en ik zag dat hij in gedachten verzonken was.