Part 6.0 - It's over.

Louis point of view.
“dus..” Ik wist niet wat ik zou moeten zeggen. We lopen dicht naast elkaar door het park. “dus. Je vind me er vandaag leuk uit zien?” ik grinnik en kijk naar de contouren van haar gezicht. Ze is echt mooi, misschien nog wel mooier dan Veronique. Oké time out Louis, Veronique is je vriendin, niet Melissa. Melissa kijkt me aan en stopt met lopen. “misschien..” zegt ze zacht. Ze draait haar hoofd en kijkt Blozend naar haar voeten. Ik leg mijn vinger onder haar kin en til die op, zodat ze me aan moet kijken. “Jij ziet er ook heel mooi uit hoor.” Ze lacht. Ik laat haar los. Meteen loopt ze naar een fontein en ze gaat op de rand zitten. Ik ga naast haar zitten en ga met mijn hand door het water. Ik voel hoe ik nat word gespetterd. Ik kijk Melissa lachend aan. “dat krijg je terug!” ik haal mijn hand door het water en spat het haar kant op. Zo gaat het nog een tijdje door en uiteindelijk zijn we beide helemaal nat. “Ik ben nat.” Zegt ze droog. “Goh.” Ze grinnikt en laat zich in het gras vallen, dat om de fontein ligt. “Lig je lekker?” vraag ik lachend en ga naast haar liggen. Ze knikt hevig. Ik ga op haar beneden zitten en kietel haar. “Louis, stooohhop!” haar stem slaat over. De tranen lopen over haar wangen van het lachen. “Louis, ihik meehen hehet.” “Zeg: Lieve, knappe Louis, wil je alsjeblieft stoppen?” ze grinnikt. “Liiehieve, knappehe Louhis,Wil jehe alsjeblieft stohoppen?” vraagt ze lachend. Ik stop met haar te kietelen. Onze gezichten zijn nog maar een paar centimeters van elkaar verwijderd. Ze kijkt me nog na lachend aan. Ik buig naar voor. “LOUIS!” hoor ik iemand gillen. Geschrokken kijken we beide op.
Veronique staat een eindje verderop. Zuchtend sta ik op en kijk Melissa spijtig aan. “wacht heel even.” Zeg ik en loop naar Veronique toe.

Melissa point of view.
Ik zie hoe Veronique en Louis een eindje verderop discussiëren. Ze hebben overduidelijk ruzie. Hun armen gaan alle kanten op en ze schreeuwen tegen elkaar. Een traan rolt over mijn wang. Dit is dus allemaal door mij. Ik sta op en loop weg. Weg van de fontein. Weg van Louis. Weg van Veronique. Ik loop een paadje af en laat me daar op een bankje zakken. Ik staar enkel wat voor me uit.
Na een half uur zo te hebben gezeten hoor ik hoe iemand naast me komt zitten. “Het spijt me Louis.” Fluister ik. Ik weet gewoon dat het Louis is. “Wat spijt je?” vraagt hij. Ik draai mijn hoofd wat en kijk hem aan. “door mij heb je nu ruzie met Veronique..” fluister ik en sla mijn ogen neer. “hee, we hadden al een tijdje veel ruzie. Het is nu allemaal over. Klaar.” Zegt hij en legt zijn hand op mijn been. “Maar.. Is het dan uit?” hij knikt en glimlacht naar me. Aan de ene kant voel ik me blij. Misschien heb ik nog wel een kans. Maar aan de andere kant niet, want Louis zal zich vast klote voelen. “Louis..” mijn stem is zacht. “Vind je het.. eh..” “erg?” maakt hij mijn zin af. Ik knik. “Nee, eigenlijk niet.. Ik hou gewoon niet meer zoveel van haar als eerst en ik denk.. dat ik iemand anders leuker vind..” Shit.. hij vind al iemand leuk.. shit shit shit, hoe had ik ook kunnen bedenken dat hij mij ook maar leuk zou vinden. “Oh, oké.” Zeg ik. “zullen we terug gaan?” Ik knik en sta op. In stilte lopen we terug naar de bus.