O25.

We hadden nog in een deuk gelegen na zijn moeder was binnen gekomen, maar er was niet meer gebeurt.
Nu staar ik naar het plafond van mijn kamer, onze lippen hadden elkaar aangeraakt, maar het leek alsof het niets was geweest. Iets onbelangrijks en casual.
Het was helemaal niet zo romantisch als ik me stiekem had ingebeeld. Ik had aan een soort van schattige aarzeling gedacht, ogen die rustig dichtvallen, het zenuwachtig uitblazen van adem en uiteindelijk de sprong wagen om elkaar een zoen te geven.
Dit ging zonder aarzeling, vlug en alsof we het altijd al deden, alsof we al een jaartje samen zijn. Maar samen, waren we dat zelfs wel?
Ik zucht en draai me gauw om naar mijn wekker er stonden cijfertjes op te lichten, maar lezen kon ik ze niet.
Mijn ogen zijn te vermoeid, de oogleden hangen half over mijn pupil, ik dwing ze nog even om open te gaan, maar ze werken niet mee.Dus sluit ik mijn ogen en hoop op een droomloze slaap, want die zijn vaak het beste.

Ik drijf op een luchtmatras, in een niet al te groot zwembad. Niemand anders lijkt in de buurt. Een cocktail aan mijn zijde en een zon die fel op mijn al gebruinde velletje brand.
De temperatuur lijkt op die van Ibiza, een plak waar ik enorm graag ben.
Plots voel ik een hand aan mijn buik, de armbanden die aan de pols hangen komen me bekend voor, maar een naam springt niet meteen in me op. Hij trekt me naar beneden, de luchtmatras, met cocktail en alles, kantel om en lijkt op te lossen in het water. Nu lijkt het alsof ik in een groter bad met water zit, maar mijn zicht is te scherp om in water te zitten. Ik zie alles perfect, maar mijn adem moet ik inhouden. Iets dat beter lukt dan normaal. De hand die ik eerder voelde sluit zich nu om mijn kaak. Nu zie ik ook een gezicht en weelderig haar dat lijkt te zweven in het water. Zijn ogen lachen naar de mijne en zijn kaken zijn opgezwollen van de lucht die ze tegenhouden.
Ik moet lachen, zo ontsnappen er vele luchtbellen uit mijn longen. "Ik houdt van je." klinkt zijn stem klaar en duidelijk door het water, ook al beweegt hij zijn mond niet. Zijn lippen persen nu enorm hard tegen elkaar aan, hij zweeft vlot naar me toe door het water en kust me, ik kan mezelf niet tegenhouden en kus hem hevig terug, maar dan loopt mijn mond vol water en moet ik naar boven voor lucht, maar de weg naar boven lijkt zo lang en ik wil helemaal niet weg van de jongen, die me zo lief leek. Die me zo aan Harry deed denken. Mijn zuurstof is op. Ik word wakker.