Chapter OO8

Ik hoor iemand gillen. Ik ren door de donkere steeg. Ik ren maar door, maar er komt geen einde aan de steeg. De steeg is eindeloos lang. Ik hoor iemand lachen. Gemeen lachen. Een meisje. Ik kijk om me heen. Verder in de steeg staan een meisje. Het meisje. Het meisje van de opslagplaats van het concertgebouw. Ik loop naar haar toe, maar de afstand tussen ons blijft bestaan. Opnieuw hoor ik iemand gillen. 'Je wilt naar haar toe. Je wilt naar Selena toe. Misschien is ze in gevaar. Dodelijk gevaar.' Zegt het meisje. Ik doe mijn handen voor mijn oren. Ik wil het niet horen. Ik kijk het meisje aan. Ze glimlacht gemeen. Ze is lijk bleek en haar haren zijn pik zwart. Ze draagt een witte, lange jurk. 'Misschien is ze in gevaar. Dodelijk gevaar.' Zegt het meisje nog eens. Ik heb nog altijd mijn handen voor mijn oren, maar het helpt niet. Ik hoor het meisje gewoon praten. Ik ren verder de steeg in, maar het heeft toch geen zin. De steeg is echt eindeloos. En de afstand tussen mij en het meisje blijft nog bestaan. 'Wie ben jij? En wat wil je van me?' Vraag ik aan het meisje. Het meisje lacht.
'Jouw concert.. Was mijn dood!' Zegt het meisje boos. Ik schud mijn hoofd.
'Dat is niet waar!' Zeg ik.
'Het is waar! Als een van je andere fans me niet van die stomme trap had geduwd bij de opslagplaats, had ik nu nog geleefd.' Zeg het meisje. Dat kan niet waar zijn. Dat kan gewoon niet.
'Ik weet wat je denkt, Justin. En het kan. En als ik het niet verdien om te leven, verdien jij het ook niet!' Zegt het meisje boos.
'Wat?' Vraag ik ongelovig. Het meisje glimlacht gemeen en uit het niets heeft ze een mes in haar handen. Ik kijk met grote ogen naar het mes in haar hand, draai me om en ren zo snel als ik kan weg. Ik kijk niet om, maar hoor de lach van het meisje steeds dichter bij me komen. Hij meisje grijpt me vast en haalt het mes door mijn keel.
Ik schrik wakker. Druppels zweet lopen over mijn voorhoofd en mijn ademhaling is iets versnel. Ik wil aan mij keel voelen, maar ik kan mijn armen niet bewegen. Ze zijn te zwaar. Ik kijk de kamer rond. Een ziekenhuiskamer. Chaz ligt in een stoel te slapen. 'Chaz?' Zeg ik zachtjes, maar Chaz reageert niet.
'Chaz?' Zeg ik nog een keer, maar nu iets harder. Chaz knippert slaperig met zijn ogen en kijkt me aan. Dan worden zij ogen groot.
'Justin!' Zeg hij. Hij staat op en knuffelt me helemaal plat.
'Auw, Chaz..' Zeg ik en Chaz laat me meteen los.
'Sorry.' Zeg Chaz en hij wordt een beetje rood. Ik tover een glimlach op mijn gezicht en Chaz volgt mijn voorbeeld.
'Geeft niet. Maar wat doe ik hier? Wat is er gebeurd?' Vraag ik aan Chaz.
'Je had een concert en toen vertelde Usher dat je vader bent geworden. Je bent meteen het podium afgerend en naar het ziekenhuis gereden. Maar onderweg kreeg je ee-'
'Een ongeluk. Ik botste tegen een andere auto aan. Ik weet het weer. Chaz, weet jij of Selena ook in dit ziekenhuis ligt?' Vraag ik en Chaz knikt.
'Ja, ze ligt hier ook. Ik weet dat je er naar toe wilt, maar denk je dat het je gaat lukken?' Vraagt Chaz.
'Het moet me lukken. Ik wil Selena en mijn kindje zien. Niet straks, niet morgen, maar nu.' Zeg ik en ik sla moeizaam de dekens van me af. Voorzichtig sta ik op met behulp van Chaz. Dan loop ik, met hulp van Chaz, naar de kamer van Selena. Ik en Chaz staan in de deuropening van de kamer van Selena. Eindelijk kan ik ze zien, Selena en mijn wonderschone kindje.