Hoofdstuk 2

Dorian kneep zijn ogen dicht, en verbande de herinnering uit zijn hoofd. Hij keek nu de kamer in. Hij was volgestouwd met allerlei verschillende dingen. Oude schilderijen, oude kleren en dingen netjes verpakt in kratten. Dorian nam niet de moeite om de kamer in te lopen. Hij sloot de deur weer achter zich, en liet de sleutel op de deur staan. In gedachten verzonken liep hij langzaam naar beneden.
Hij liep de kamer met de vleugel weer in, en staarde naar het instrument. Vroeger, toen hij klein was, had zijn grootvader hem verplicht iedere dag twee uur te spelen. Het was het enigste waar Dorian hem dankbaar voor was. Hij ging zitten en zijn vingers probeerden de toetsen uit. Hij moest wel gestemd worden, maar voor nu ging het er mee door. Dorians vingers vlogen over de toetsen, en het donkere huis leek even op te lichten door de muziek. Maar toen Dorian klaar was met spelen, was het huis weer even donker. Dorian zuchtte, en hij ging op zoek naar Victor, die hij vond in de hal.
‘Meneer Gray, u zou serieus moeten overwegen om voor publiek te gaan spelen,’ zei Victor.
Dorian haalde zijn schouders op en glimlachte vriendelijk.
‘Ik speel voor mijn plezier, niet voor anderen. En trouwens, het is al zo lang geleden dat ik voor het laatst speelden!’ antwoordde Dorian.
Victor keek hem aan. ‘Het was niet aan uw spel te horen, meneer Gray’
Victor liep door, sjouwend met Dorians zware hutkoffer. Dorian keek hem na, en overwoog de butler te helpen. Toen gleed zijn blik weer naar de vleugel, en hij nam weer plaats.

Een paar weken later

Hoewel Dorian nu al een paar weken in Londen was, had hij, behalve Victor, nog niemand ontmoet. Ze waren de afgelopen weken druk bezig geweest het huis op te knappen, en hoewel het al een stuk vriendelijker oogde, voelde Dorian zich er nog steeds niet thuis. Steeds als hij naar het levensechte portret van zijn grootvader keek, kropen de rillingen hem over zijn rug. Hij overwoog om het schilderij weg te halen, maar Victor was er fel op tegen.
‘Het is uw huis, meneer Gray. Maar als u het schilderij wilt weghalen zult u dat toch zelf moeten doen. Hoewel het geen vriendelijke man was geweest, zou het een belediging voor de schilder zijn om het weg te halen.’
Dorian gaf hem maar gelijk, en probeerde zo min mogelijk naar het schilderij te kijken.
Dorian stond voor de spiegel in zijn slaapkamer, en controleerde zijn kleren. Vanavond was zijn eerste optreden op de vleugel, en hoewel hij geen idee had of er überhaupt mensen zouden komen, was hij toch zenuwachtig.
Zijn optreden vond plaats in een klein, elegant zaaltje. Toen Dorian achter de gordijnen stond te wachten tot hij werd aangekondigd, viel zijn mond open van verbazing. Hij had nooit gedacht dat er zoveel mensen zouden komen! Zijn publiek van die avond bestond voornamelijk uit vrouwen, met hier en daar een jongenman. Ze zagen er allemaal welgesteld uit.
Dorian werd aangekondigd, en hij nam plaats. Dorian vulde de zaal met prachtige composities, en na afloop werd hij door iedereen uitbundig begroet en geprezen over zijn optreden. Een man liep naar hem toe, en hij gaf hem het programma nummer van de avond. Dorian was verbaasd, maar nam het toch aan. Op het blaadje had de man Dorian geschetst, een wonderbaarlijke gelijkenis. De vrouwen die om hem heen stonden keken ook, en prezen de man de hemel in.
‘Basil! Je hebt jezelf overtroffen vandaag! Prachtig, wat een gelijkenis!’ sprak een van de vrouwen met een poederroze jurk.
Basil boog lichtjes zijn hoofd, en betuigde zo zijn dank. ‘Het is ook lang geleden dat ik zo iets moois getekend heb,’ sprak Basil geamuseerd.
Dorian keek de man aan en bedankte hem.
‘Neem me niet kwalijk,’ sprak Dorian hem vriendelijk aan. ‘Neem me niet kwalijk, maar bent u soms diegene die het portret van mijn grootvader heeft geschilderd?’
‘Meneer Gray, bedoelt u?’ vroeg Basil.
‘Ja,’ antwoordde Dorian.
‘Dat behoort inderdaad tot mijn werk. Waarom wilt u dat weten?’
‘Ik ben zijn kleinzoon.’
Basil keek Dorian met opgetrokken wenkbrauwen aan. Toen glimlachte hij meelevend.
‘Ik hem gehoord van het verlies van de oude man. Gecondoleerd.’
Dorian keek naar de grond, en was niet van plan te antwoorden.
‘Ik heb misschien een vrijpostige vraag voor u meneer Gray maar, zou ik u mogen schilderen?’ vroeg Basil twijfelend.
Dorian keek de man verbaasd aan, en knikte toen langzaam.