8. Terugtocht

"Toe dan," drong hij sadistisch grijzend aan. Eerst scheen hij me wel aardig toe, maar nu...
"Ik... Ik..." stotterde ik. Ik durfde echt niet. Ik was al bang voor een klein huisspinnetje, laat staan een reuze-spin, oftewel een Burrab.
Zijn grijns werd breder.
Ik kneep mijn ogen dicht en stapte op de Burrab, die even schommelde onder mijn gewicht. Met een plofje viel ik op de rug, en ik slaakte een verschrikt kreetje.
Nog meer geschommel. Gegniffel. Gegrom van mijn kant. Ik sloeg mijn handen voor mijn ogen en dwong mijn ademhaling regelmatig te worden. Mislukt.
De adrenaline joeg door mijn lichaam. De Burrab kromde zijn poten even en begon aan de terugtocht naar boven. Of Boven. Wat je maar wilt. Ik slikte nog een keer. De Burrab schommelde en ik viel om, tegen de jongen aan. Ik klampte me aan hem vast om weer overeind te komen en kuchtte wat ongemakkelijk. Dit is de tweede keer dat ik me aan een jongen moet vast klampen om overeind te komen. Ik kan er maar beter geen gewoonte van maken. schoot er door me heen.
"Eh...?"
"Sorry," murmelde ik. Ik zat inmiddels weer en kneep mijn ogen, die ik per ongeluk weer open had gedaan, zo stevig dicht dat het pijn deed.