Sixtyone

# Jess

De hele dag was ik gestalkt geweest door reporters die me achtervolgden, ‘of het waar was dat ik en Joe uit elkaar zijn. Of hij echt iets met Camilla heeft. Wat ik daarbij voel’. Met tranen in mijn ogen ben ik teruggekeerd naar mijn hotelkamer, waar Joe nietsvermoedend op me zat te wachten.
Hij liep naar me toe en keek me bezorgd aan. ’He wat is er?’ vroeg hij. Zijn blik verried dat hij het al wist, het was hetzelfde als de voorbije week.
’Ik wil gewoon dat je me zegt dat het niet waar is’ stotterde ik. Ruw veegde ik de tranen van mijn gezicht. Ik wist en weet nog altijd dat het niet waar is, maar elke keer dat ik belaagd was geweest door al die mensen, had ik het gewoon nodig. ‘Het is niet waar’ Ik haalde opgelucht adem, maar toch bleef er een knop in mijn maag zitten. Joe sloeg zijn armen om me heen en wiegde me zachtjes heen en weer. ’Nooit zou ik je willen of kunnen bedriegen. Daarvoor hou ik te veel van je’ ‘Ik weet het’ antwoordde ik. Ik wéét dat hij me nooit zal bedriegen, dat wist ik toen ook. Maar ik wist ook dat elke keer als hij ook maar één centimeter te dicht bij een meisje zou komen, het uitvergroot in de krant en in alle tijdschriften zou staan. Eén ding wist ik niet zeker, kon ik dat wel aan? Hoe goed ik ook wist dat het niet waar is, toch kwetst het om zoiets te lezen. Samen liepen we naar het bed en zuchtend zette ik me neer. ’Ik ga terug naar huis’ zei ik. ’School afmaken, zoals ik vanaf het begin had gepland’ zei ik. Joe knikte begrijpend. ’Ik ga mee’ ‘Nee, jij gaat op tour, net zoals je het van plan was. We moeten..’ Ik haalde even diep adem. ’Misschien is het beter.. We kunnen beter een pauze nemen’ zeg ik. Joe keek me niet-begrijpend aan. Ik keek naar mijn knieën. En nam zijn handen stevig beet, om er kracht uit te putten, om te zeggen wat ik niet wilde zeggen. ’Ik ga naar huis om school af te maken, om me terug op mijn muziek te concentreren, terug naar mijn basis te gaan. Ik wil bij mijn familie zijn. En ik wil een pauze tussen ons’ Ik keek op en zag hoe de tranen in Joe’s ogen stonden, ik legde zachtjes mijn hand op zijn wang en keek hem verslagen aan. ’Niet wenen, maak het niet moeilijker dan het al is’ zei ik wanhopig. ’Waarom?’ vroeg hij. ’Ho.. Hou je niet meer van mij?’ vroeg hij. De blik op zijn gezicht deed mijn hart in tweeën breken. ’Nee!! Natuurlijk wel!! Ik hou zielsveel van je, ik wil dat je dat weet’ zei ik. ’Dus je gaat terug naar school?’ vroeg hij om van onderwerp te veranderen. ’Ik wil thuis les, als ik naar school ga, wordt het weer zo’n heisa. En daar ben ik niet aan toe, daar wil ik net van weg. Geen media die alles wat ik doe publiceert’ ‘En geen ik’ zei hij. Ik reikte met mijn handen naar mijn nek en maakte mijn ketting los, ik nam Joe’s hand, legde de ketting erin. Dan plooide ik zijn hand toe en met beide handen hield ik hem vast. Ik staarde recht in zijn ogen. ’Zolang je dit draagt, weet je dat ik altijd aan je zal denken. We zullen terug samenkomen, maar ik heb nu tijd nodig om alles te plaatsen’ Hij knikte zachtjes en keek naar zijn knieën. ’Je hebt nog veel niet verwerkt he?’ vroeg hij. Ik schudde zachtjes mijn hoofd en onderdrukte de tranen, die in mijn ooghoeken opzwollen. ’Ik heb even tijd nodig, ik moet terug van mezelf leren houden. Alles verwerken wat er gebeurd is. Tho..’’Sshh’ zei hij. Hij veegde de tranen, die ondertussen rijkelijk over mijn wangen stroomden, weg. ’Ik wil niet gescheiden leven van jou, ik kan niet zonder jou’ zei hij. Ik opend mijn mond om te protesteren maar hij ging verder. ’Maar ik weet dat je dit nodig hebt. En ik steun je, hoe moeilijk ik het ook vind. Hoe graag ik je ook zou helpen. Ik weet dat je dit alleen moet doen’ Hij opende zijn hand en haalde de ring van de ketting af. Ditmaal nam hij mijn hand en hij schoof de ring aan mijn vinger. ’Ik wil dat je deze houdt. Zolang je hem draagt, weet ik dat we terug samenkomen. Ik hoop, ik wens, dat je dit verwerkt krijgt. En zodra dat het geval is, wil ik dat je me belt. Dan kom ik meteen naar je toe. Waar jij ook bent, waar ik ook ben’ Hij drukte een lange zachte kus op mijn lippen en langzaam stond hij op. Hij liep achteruit weg, onze handen raakten los, veel te snel was hij aan de deur en na een laatste blik, draaide hij zich om en was hij weg. Mij met een leeg gevoel achterlatend.
Ik twijfel nog altijd of ik hier goed aan heb gedaan, maar ik weet dat ik dit nodig heb. Voorzichtig steek ik de sleutel in het slot en ik open de deur van mijn vertrouwde huis. De vertrouwde geur van thuis komt me tegemoet en nu weet ik zeker dat ik er goed aan heb gedaan. Dit heb ik nodig en dit zal ik afmaken. En daarna kunnen Joe en ik echt samen zijn, wat de pers ook doet.


...