Chapter 16

Leah POV

'Weet je, eigenlijk ben jij best een raar mens,' hoor ik Seth zeggen en ik kijk opzij. Normaal ben ik hartstikke geïrriteerd als iemand zulke opmerkingen naar mijn hoofd slingert, maar nu gek genoeg niet. Het maakt me ergens wel bang en onzeker, maar onzekerheid is voor watjes, dus laat ik het niet toe. 'Hoezo?' vraag ik zo gewoon mogelijk, maar ik weet waar Seth op doelt. Ik geef iedereen altijd een snauw, zelfs als die persoon het goed bedoelt. En bij Jack en Jacks zusje doe ik dat niet. Ik had zelfs een grijns op mijn gezicht. Ben ik wel normaal? En nu zit ik zelfs... Nee, dat wil ik niet vertellen. Wil je het echt weten? Oké, oké! Ik zit er zelfs aan te denken om een wat betere band met Seth op te richten. Hij is eigenlijk zowat de enige die me een beetje geholpen heeft toen ik Sam weer onder ogen kreeg. Hij doet alleen soms vervelend omdat ik chagrijnig ben, dus is het eigenlijk mijn fout. En deze gevoelens zijn gewoon heel erg raar. Ik zeg en doe dingen die ik normaal nooit zou doen of zeggen. 'Weet je, Seth,' klinkt het twijfelend uit mijn mond en ik merk tot mijn verbazing dat hij zich met interesse naar me draait. Die interesse trekt me niet, eerder die bezorgdheid in zijn ogen. Het zorgt ervoor dat ik een warm gevoel in mijn binnenste krijg. Een gevoel dat ik al jaren niet meer gehad heb, zelfs niet toen mijn moeder me alle aandacht gaf die ze me maar kon geven, ook al was dat niet bepaald leuke aandacht. 'Ik vind het raar, die gevoelens. Ik dacht dat ik normaal op Sam zou inprenten, maar dat is niet gebeurd,' zeg ik en ik kijk een beetje twijfelend voor me uit. God, als Paul en Embry hier waren, zouden ze gelijk de krant bellen. Leah die nerveus en onzeker is, wanneer komt het voor? Juist ja, nooit. Zou ik Seth dat broederlijke gevoel toegeven? Of ja... Broederlijk? Nou ja, ik noem het maar gewoon zo, aangezien zusterlijke gevoel niet bestaat. Of wel? Nou ja, ik noem het gewoon broederlijk. 'Hormonen,' mompelt Seth en ik schiet tot mijn eigen verbazing in de lach. 'Zoiets,' mompel ik ook en ik zet me naast hem neer. 'Kom, we gaan naar huis,' zeg ik en ik sta op en trek Seth met me mee. 'Ah, zusje en broertje, wat schattig!' hoor ik iemand achter ons zeggen en ik draai me om. Ik kijk recht in de vrolijke ogen van Paul. 'Bek dicht, Paulus Boskaboutertje,' snauw ik hem toe. Zijn ogen worden groot en ik kijk hem vals aan. Hij loopt op me af, met een dreigende houding. De oude Leah die ik ken komt terug. Ik ga demonstratief voor hem staan. 'En wat dacht jij te doen tegen mij?' vraag ik. Ik merk dat we al half in het bos zijn. Paul doet een paar stappen achteruit en verandert dan. Ik wil net veranderen, als Seth opeens in zijn wolfgedaante voor me springt en tegen Paul springt. Verbaasd kijk ik naar Seth die met Paul over de grond rolt. Als Paul boos is, is hij niet te stoppen. Ik verander en slinger Paul aan zijn staart over de bosgrond. Ik ga voor Seth staan, die schade opgelopen heeft. Opzouten! Ga de trouwe hond van Sam uithangen, maar rot op! snauw ik naar Paul toe. Paul gromt naar mij, maar vertrekt dan uiteindelijk toch. Ik draai me om naar Seth. Ik sluit mijn gedachten af voor de anderen, alleen voor Seth staat het nog open. Zelfs de alfastem van Sam weet ik te negeren, die natuurlijk weer doorheeft dan leden van zijn roedel aan het vechten waren. Waarom deed je dat? denk ik en hij kijkt me aan. Wat? vraagt hij dan. Je weet wel wat ik bedoel denk ik terug. Hij komt dichterbij, zodat onze neuzen elkaar bijna raken. Omdat ik spijt heb dat ik er nooit voor je geweest ben hoor ik zijn stem uiteindelijk in mijn hoofd. Daarna draait hij zich om en ik merk dat zijn stem verdwijnt in mijn hoofd. Ik ren hem achterna en verander achter een bosje, waarna ik me gauw aankleed. Ik zucht en wil net Seth achtervolgen naar huis toe, als ik iets achter me hoor. Ik draai me om en een gil ontsnapt mijn mond.