XXVIII

Alice Potter

James lacht even, maar houdt daar al gauw mee op en grijpt naar zijn schouder.
‘Je schouder ook?’ vraag ik bezorgd. ‘James, je moet echt naar de Ziekenzaal.’
Hij schudt zijn hoofd. ‘Ik kan niet midden in de nacht naar de Ziekenzaal gaan. Zeker niet na de vorige keer.’
Ik open mijn mond, maar besef me dan dat ik het niet eens wil weten en besluit iets anders te vragen. ‘Hoe weet je eigenlijk van deze kamer?’ vraag ik. Ik kijk even in het rond en zie dat er niet veel meer staat dan een paar stoelen en een bank, toch komt het gezellig over. Ik ga op de bank zitten en kijk James vragend aan.
Hij grijnst. ‘Sirius heeft hem ontdekt.’
Ik wíl niet eens weten waar hij hem voor nodig had. ‘Dus je hoeft alleen maar drie keer heen en weer te lopen en dan verschijnt deze kamer?’ vraag ik, na een korte stilte.
‘Nee. Je moet drie keer heen en weer lopen, terwijl je denkt aan de ruimte die je nodig hebt. Dan verschijnt de kamer die je nodig hebt, dat is dus niet altijd deze.’
Ik maak een geluidje, ten teken dat ik het begrepen heb en weer valt er een korte stilte, die deze keer door James doorbroken wordt. ‘Waar ik eigenlijk met je over wilde praten,’ begint hij, meteen voel ik de zenuwen weer naar boven komen. ‘Eigenlijk wilde ik gewoon weten hoe het met je gaat. En ik wilde dat vragen als we alleen waren, omdat ik de waarheid wil weten en niet een snel “goed” of “gaat wel”,’ Ik glimlach even. ‘Dus vertel.’ Hij kijkt me aan en maakt een beweging alsof hij naar voren wil leunen, maar na een pijnlijk gezicht te hebben getrokken, laat hij zich weer terugzakken in de stoel.
‘Beter dan de voorgaande jaren,’ zeg ik eerlijk. ‘Ik heb twee meisjes uit Huffelpuf leren kennen, die me wel heel aardig lijken.’
‘Ze zitten in Huffelpuf, dus dat lijkt me-’ onderbreekt James me. ‘Ga verder,’ zegt hij als ik hem geïrriteerd aankijk.
‘Mijn kamergenoten zijn…’ Ik twijfel even, wat me een bezorgde blik van James oplevert. ‘Marinda heb je ontmoet toch?’
‘Ah. Ik snap het al.’
Ik grinnik even. ‘Ehm… Tja, Lily is trouwens ook hartstikke lief.’ Ik kijk hem veelbetekenend aan. ‘En net op de gang was de eerste keer dit jaar dat ik hun tegenkwam. Dus ja. Het gaat wel goed.’
‘Dat is mooi. Je gaat ook veel met Remus om, zie ik.’ Zijn stem klinkt raar, maar hij weet zijn gezicht verdacht goed in de plooi te houden.
‘Remus is heel aardig,’ James gezicht vertrekt even, wat me verbaasd, Rémus is niet degene waar ik verliefd op ben… ‘Wat me zeer verbaasd, aangezien hij een vriend van jou is.’
James maakt een verontwaardigt geluidje, maar begrijpt volgens mij wel dat hij zich geen zorgen hoeft te maken. ‘Jij! Als ik geen pijn had, was je er niet zo makkelijk vanaf gekomen!’
Ik lach even. ‘James?’
‘Ja?’
‘Echt bedankt voor daarnet. Voor alles eigenlijk.’
Hij rolt even met zijn ogen. ‘Dat was niks. Zullen we nu terug naar de leerlingenkamer, want ik begin echt verdomde veel last te krijgen van die schouder, ik wil echt even liggen.’
‘James, ga nou naar de ziekenzaal!’ Hij schudt zijn hoofd. ‘Beloof me dan dat je morgenochtend gaat.’ Als hij knikt sta ik op en help hem overeind. Hij slaat zijn arm, waarvan de schouder geen pijn doet, om me heen en leunt met aardig wat gewicht op mijn schouders.
‘Die gast is echt zó zwaar. Hij stond op mijn voet, of beter gezegd stampte.’

Het is een wonder dat we de leerlingenkamer veilig bereiken als je bedenkt hoe sloom we wel niet liepen, het is al ver na de toegestane tijd om op de gangen te zijn. Eenmaal in de leerlingenkamer besef ik dat ik James ook nog de trap op moet helpen. Ik grijp me vast aan de trapleuning en loop treetje voor treetje de trap op. James wijst me welke deur ik moet hebben en als ik hem open is het eerste wat ik zie Sirius. Zonder shirt.