- 053.

Met mijn knieeen opgetrokken had ik plaats genomen op het bed. Boekjes van verscheidene universiteiten bevonden zich voor mijn neus, terwijl maar een universiteit mijn voorkeur had. Oxford stond hoog in mijn lijstje en ik wist dan ook dat het mijn enige optie was. Het was nog vroeg in de ochtend, maar aan gezien het semester allang begonnen was, wilde ik me zo snel mogelijk aanmelden. Mijn telefoon lag voor mijn neus en ik voelde de zenuwen stijgen. Wat als ze me niet wilde aannemen? Wat als de richting die ik op wilde al helemaal vol was?! 
Er werd op de deur geklopt en Louis kwam binnen. Omdat hij gister nog tot laat weg was geweest met Liam voor een verjaardagsfeestje van zo'n verwend nest, had ik de kamer van Julie en mij maar opgezocht. Niet dat Julie er ooit sliep, die was gewoon altijd bij Niall te vinden. Hij kwam naar me toegelopen en ik ging wat rechter zitten om hem een kus te geven. Ik glimlachte naar hem, terwijl hij tegenover me plaatsnam en me lief aanstaarde. 'Ik durf niet te bellen.'
'Gewoon doen, gekkie! Wat is het ergste wat er kan gebeuren?' Vroeg hij nu en ik zuchtte. Waarom had hij toch altijd zo gelijk. Waarom was hij zo lief. Waarom was hij zo knap? Ik pakte de telefoon en toetste het nummer in. Vervolgens schoof ik de telefoon tegen mijn oor en ik keek hem aan. Hij legde ter geruststelling zijn hand op mijn been en wachtte af tot ik het telefoontje zou afronden. Iets wat lang zou duren aangezien er nog niks gebeurde aan de andere lijn. 
'Welkom bij Oxford University. Voor het ziekmelden of afmelden van een college, typ 1. Voor het aanmelden of late aanmelden, typ 2.' Zo somde de 'computer' een hele lijst op en ik toetste 2 in zodra ik er genoeg van had. 'Oxford university, zegt u het maar.'
Met trillende stem begon ik te praten. Louis keek me glimlachend aan en wreef over mijn been heen om me gerust te stellen. Het was wel een beetje apart om zo zenuwachtig te zijn voor zoiets als een simpel telefoontje, maar het koste me echt veel moeite. Een tijdje lang was ik met de wat saaie mevrouw aan de telefoon. Ik zuchtte, en keek toen even hoofdschuddend naar Louis. Die keek me echter met een glimlach aan en gebaarde dat het helemaal goed zou komen..

De volgende dag lagen de enveloppen al op de deurmat en enthousiast wandelde ik met mijn spullen naar binnen. Toch was ik wel aangenomen, ze had nog een plaatsje voor me geregeld, nadat Louis de telefoon had overgenomen en had gesmeekt me aan te nemen. Ik was hem dan ook zeer dankbaar. Julie zat op de bank en had haar telefoon in haar hand. Ik wist precies wie ze aan de andere kant had en glimlachte even. Met de papieren wandelde ik naar de tafel en nam ik plaats. Met een korte blik op mijn iPhone zag ik dat Louis had gestuurd dat hij me miste en ik besloot maar even terug te sturen. De jongens waren voor twee dagen weg en het was dan ook behoorlijk rustig in het huis.
Ik pakte een pen en begon de nodige papieren in te vullen. Ik kon morgen al beginnen. Ik zou dan een paar weken in moeten halen, maar dat maakte me niets uit. Ik had lang genoeg in dit appartement rond gehangen, het was tijd voor actie. Julie zou morgen ook weer naar school gaan en dat zou betekenen dat er gewoon niemand meer voor hun thuis was, als ze terug kwamen van hun dagjes weg. In ieder geval kon ik mijn droom in ieder geval waar maken. Dit was gewoon iets wat ik graag wilde.