63-

Ik zette me neer op een omgevallen boomstronk, die er vers ontworteld uitzag, wat waarschijnlijk betekende dat ik een beetje geweldig geweest was. Ik nam het beestje op mijn schoot om hem zeker helemaal te legen. ALs mens wou ik ook nooit fruitsap restjes in het blikje laten, ook al was het nu misschien een beetje een lugubere vergelijking.Ik hoorde hen komen, ik voorzag het, ik hoorde hun gedachten, voelde hoe gespannen ze waren nu ze me kwijt waren geraakt en dat op het moment dat ze beseften dat er een mens dicht in de buurt was. Ik hoorde 6 personen; Alice, Edward, Jasper en de rest was waarschijnlijk Rose, Jane en Carlisle. ik zette me zo elegant mogelijk neer. 'Mijn god, waar was je?' hoorde ik Carlisle .vragen op het moment dat hij aankwam op de plaats waar ik neerzat. Ondertussen had ik Puma Mike aan mijn voeten gedropt. Het was duidelijk dat Carlisle opgelucht was dat ik terecht was. 'Er is een mens in de buurt... misschien is het beter als..' Jasper keek van mij naar Carlisle. 'Ja, hij heet Mike, en zijn vriendin Jess heeft hem laten zitten met zijn picknick.' zei ik met een grote grijns. Alice kwam grijnzend naast me zitten en schopte Animal Mike de bomen in. Rose Giechelde. 'Is newton echt zo achterlijk om hier te komen, in het bos? Nu op dit moment.' grauwde Edward tussen zijn tanden door. Ik lachte. 'Ja, nadat jullie allemaal posters hebben opgehangen vannacht in de stad met; Opgepast! nieuwe vampier on the lose!' zei ik lachend. Edward schudde zijn hoofd ongelovig. 'Dat je daar mee kan lachen.' zei hij ongelovig. ik glimlachte. 'Ik denk het wel, ja.' en grijnsde mijn tanden bloot. Maar ik zuchtte ook. 'Begint het niet eens tijd te worden om mijn verantwoordelijkheid op te nemen? Ik bedoel maar, ik heb 7 -ondertussen al niet meer zo- kleintjes om voor te zorgen. ik zou ze graag eens zien.' zei ik en meteen stond ik recht. De rest leek een beetje verbaast te zijn van mijn gedrag. 'Ben je daar wel klaar voor? ik bedoel, misschien zou je ze ... pijn doen.' Ik had het nooit gedacht, toch niet van Jane. Mijn eigen moeder die me weg wou houden bij mijn kinderen. Ik was -verdomme- diegene die geen mensenbloed dronk. oké, ik was nieuw, maar had ik mezelf niet bewezen met Newton? Ik had te midden van mijn jachtpartij lekker staan babbelen met een mens en was daarna weer vertrokken om verder te jagen. Hoeveel volwassen vampiers zouden me dat voor doen? Zij zeker niet. Het was dan ook de reden waardoor ik me naar haar draaide, ik gromde uit woede. ik zag dat ze zich klaar maakte om zich te verdedigen als het moest, iets wat me nog razender maakte. Maar ik hield me stil. Nu Jane uitdagen tot een gevecht zou niets opleveren, het zou me alleen maar tijd kosten, en ik zou Jane van me af moeten houden, of haar eigen gave tegen haar gebruiken, maar zoiets had ik nooit eerder gedaan. Ik had er geen zin in, maar ik had er ook geen controle over. MIsschien vermoordde ik haar gewoon wel, voor het moment zou het makkelijk uitkomen, en voor de CUllens zou het een hele opluchting zijn, maar er waren ook minpunten. een paar van die dingen; Aro (die boos zou zijn omdat ik een van zijn twee beste vechters had vermoord, en dus zou Caius ook niet blij zijn.) Alec, die het waarschijnlijk niet erg leuk zou vinden dat ik zijn zusje vermoorde. Ikzelf, want ik zou later nog eens heel erg depressief worden (zeg nu zelf, wie vermoord nu zijn eigen moeder? Dat is toch ziek?) en ... wel, mijn kleintjes zouden een grootmoeder moeten missen, al dacht ik toch maar dat ze met Esmee (ja, ik begon haar als een moeder te zien) en de vrouwen van Aro en Caius (waar ik niets van moest hebben omdat ze me al zestien jaar lang wilden leegzuigen, en ze zijn eraan gewend om hun zin te krijgen, maar ja, je kent aro en zijn verzameling...)plus; het zou me nu tijd kosten om Jane aan de kant te krijgen zonder de CUllens ook nog eens op mijn dak te krijgen, laat staan de Volturi, en daardoor zou het nog langer duren eer ik mijn lieve kleine bloedzuigertjes zou zien. Hmm, wie denkt nu aan zijn ...kinderen als bloedzuigers? Ik waarschijnlijk.