[SA] Lost in dreams

Er zit een meisje op het bankje aan het meertje. Elke dag weer. Haar ogen laat ze glijden over het wateroppervlak. Elke glinstering in het water glinstert in haar ogen. En tegelijkertijd weerspiegelen de glinsteringen in haar hart. De hoop die weerspiegelt als een glinstering van het meer. Deze ogen stralen verdriet en ongelukkigheid uit. Maar tevens de hoop in haar hart. Welke hoop? De hoop in haar dromen. Dromen die vertellen dat alles beter wordt. Dromen die zeggen dat het niet lang meer duurt.

Haar ogen slagen dicht en er ontsnapt een kleine traan. Nauwelijks merkbaar. Zo voelt zij zich, klein en niet merkbaar. Ze wacht en ze wacht maar. Ze wacht op het veranderen van haar leefwereld. Ze wacht al veel te lang.

Waarop wacht ze? Tot haar dromen werkelijkheid worden. Wat zijn haar dromen? Voor haar een weet voor de rest van de mensheid een raad. Ze houd haar dromen stevig vast. Ze zal ze nooit laten vallen. Het is haar enige hoop. De hoop die weerspiegelt in haar hart en glinstert in haar ogen.

Maar het blijft wachten. Wachten op hoop. Waarom moet ze wachten op hoop? Voor haar een weet en ons een raad. Ze wacht op iemand die een plan heeft. Een idee om van haar hoop een werkelijkheid te maken.

Maar kan iemand haar ooit die hoop geven? Zal ze ooit haar dromen laten tonen? Zodat we ergens dezelfde hoop kunnen vinden.
Of integendeel, kan ze iemand haar dromen geven? Die ze van haar wegneemt, zodat ze weer opnieuw kan dromen. Dromen waarin ze geen hoop meer moet zoeken. Waarin alles goed is. Zoals zij wil dat het is.

De traan maakt plaats voor een kleine krul in haar mondhoeken. Was er maar zo iemand. Iemand die dat ene plan heeft waardoor je leven terug op het spoor komt te liggen. Iemand die niet bang is dat de dobbelsteen al geworpen is, dat je lot allang vaststaat. Die gelooft dat je je eigen lot in je eigen handen hebt. Die dat ene woordje zegt waardoor je je dromen kan laten gaan en terug leven in de werkelijkheid.

Wil jij haar haar dromen wegnemen? Zodat ze weer kan leven.
Wie wil en kan dit doen? De grote vraag.

Niemand kan je je dromen weg laten nemen. Dat moet je zelf doen. Zelf kan je terug gaan naar de werkelijkheid. Het is een eigen tocht. Maar soms heb je een duwtje in de rug nodig. Iemand die zegt, Het is tijd om te vertrekken.
Vooral op die iemand wacht ze. Die iemand is de hoop die in haar hart weerspiegelt tot een glinstering in haar ogen. Een glinstering die dan weer reflecteert in het water. In het water dat op dit moment een jongen toont van haar leeftijd, die wandelt met zijn trouwe viervoeter. Hij die bij haar op het bankje komt zitten.

Zal hij haar dat extra duwtje in de rug geven? Dat ene woordje dat je kracht geeft om door te gaan?

Misschien

De volgende dagen kwam het meisje niet meer terug. Heeft die jongen haar dromen weggenomen, door dat ene woordje? Heeft hij haar hoop verwezenlijkt door dat ene duwtje? Zeker is dat het meisje dat ene krulletje in haar mondhoeken nog steeds draagt. Een glimlach omdat ze opnieuw kan dromen. Weer verder kan met haar leven. Uit het eindeloze dal waar je in zit als je het allemaal even niet meer weet.