Chapter 1

Omdat Dorian wist wat hem te wachten stond, viel zijn mond niet open van verbazing toen hij de villa zag.
‘Er is weinig veranderd,’ sprak Dorian tegen Victor, de man die naast hem zat.
Victor was ergens in de 40, wat nog enigszins jong was voor een butler. Victor tuurde ook naar het huis.
‘Jawel meneer Gray, daar heeft u gelijk in. Toch vind ik het iedere keer weer een plaatje om te zien, vind u niet?’ sprak de man vrolijk.
Dorian glimlachte vriendelijk maar afwezig. Hij had geen fijne herinneringen aan het huis waar hij was opgegroeid, en dus kon hij het zeker geen plaatje noemen. Zijn vader en moeder waren verongelukt toen Dorian nog jong was, en dus moest hij bij zijn opa in de villa gaan wonen, het enige familielid dat hij nog had. Toen het rijtuig door de poort reed glipten de verdrongen herinneringen weer terug in zijn hoofd. Dorian onderdrukte ze, zoals hij al zijn hele leven had gedaan.
Victor opende de poort, en Dorian stapte zijn ouderlijk huis binnen. Binnen was hetzelfde verhaal als buiten. Er was niets veranderd. Helemaal niets, op één ding na. Boven de grote schouw hing een reusachtig portret van een oude man in zijn zestiger jaren, zijn grootvader.
Victor zag hem kijken en boog zijn hoofd. ‘Basil Hallward is de schilder, meneer Gray. Een van de bekendste van Londen. Hij heeft talent, ziet u.’
Dorian keek nog eens naar het schilderij. Het was moeilijk voor te stellen dat hij als klein kind zo bang was geweest voor de oude man. Toen herinnerde Dorian zijn rug weer, die hij vanmorgen nog in de spiegel had gezien. Hij wist opslag weer waarom hij een hekel aan hem had gehad.
‘Hij heeft zeker talent,’ sprak Dorian. ‘Iedereen die mijn grootvader enigszins vriendelijk kan uitbeelden, heeft talent. Het moet een hele klus zijn geweest.’
Victor reageerde niet. Hij keek alleen maar naar het schilderij. Toen draaide hij zich om.
‘Ik zal uw spullen uitpakken, meneer.’
Dorian knikte en begon al snel aan de verkenning van het huis. In een van de kamers ontdekte hij een vleugel. Als laatste kwam hij bovenaan in de toren van het huis, de grote zolder.
Dorian voelde de herinneringen terug in zijn gedachten sijpelen, en terwijl hij de deur opendeed, begon de eerste flashback.

Hij zat ineengedoken achter een krat, zijn armen beschermend over zijn hoofd. Met angst gluurt hij naar zijn grootvader, die razend is. Hij had verlies gemaakt, of iets in die trant. Het maakte niet uit wat het precies was dat hem zo kwaad maakte, het was belangrijk DAT hij kwaad was. Dorian moest zich zien te verstoppen. Achter de krat zou zijn grootvader hem niet vinden, hoopte hij. Hij hield zijn adem in terwijl zijn grootvader door de ruimte strompelde. Ze waren op zolder, en niemand zou zijn geschreeuw kunnen horen. Ook de huishoudster niet.
Natuurlijk vond zijn grootvader hem. Hij trok hem aan zijn haren overeind, en Dorian voelde de tranen in zijn ogen. Ze mochten niet vallen. Als ze vielen kreeg hij nog meer ervan langs. Hij mocht geen zwakte tonen. Dorian slikte zijn tranen weg en keek zijn grootvader moedig in de ogen aan. Maar blijkbaar was dat ook een grote fout. Zijn grootvader sloeg nu helemaal door het lint. Hij liet Dorian los, waardoor de jongen op de grond viel. Hij pakte zijn wandelstok, vanwaar het handvat verguld was. Dorian wist wat er komen ging. Hij kneep zijn ogen dicht en hield zijn adem in, wachtend op de eerste slag.