Chapter six

Met een half oog keek ik over ‘Gejaagd door de Wind’ heen naar de salontafel. Caroline en Elena planden een feest en daarvoor hadden ze natuurlijk mijn huiskamer nodig. Toen ik ze dat had verweten, had Elena me liefjes verteld dat de huiskamer op papier van haar was en daar kon ik verder niets op terugzeggen. Ik probeerde nu dus al ruim een uur lang mijn favoriete boek te lezen, maar door hun gekibbel – voornamelijk over de kleuren van de spandoeken en het thema – werd het voor mij niet gemakkelijker. Bovendien bezorgde hun feest mij kopzorgen, en daar had ik er al meer dan genoeg van. Ik vond het behoorlijk verdacht dat Carol Lockwood een feest organiseerde waarop ze Caroline en haar moeder had uitgenodigd.

“Ik begrijp dat Elena gaat, ze is immers een Gilbert en moest helpen organiseren,” zei ik hardop nadenkend, “ik begrijp alleen niet waarom jij gaat. Je weet dat het mens je liever dood dan levend ziet.”

Caroline haalde nonchalant haar schouders op. “Het is maar een feest, Damon. Zolang ik in de menigte blijf, kan ze me niets doen. Bovendien houd ik van feesten.”

“Ja, je bent een echt feestbeest.” Ik sloeg mijn boek dicht en gooide het op de tafel, dit leverde me een boze blik van Elena op, maar ik negeerde haar. “Ik weet het goed gemaakt, je hebt een date nodig voor het feest, toch?”

“Nee.”

“Nee?”

“Nee, Damon, ik neem je niet mee als mijn date. Ik kan mezelf wel redden,” zei Caroline verontwaardigd.

Ik keek naar Elena, die gelijk door leek te hebben waar ik heen wilde. “Sorry,” mompelde ze verontschuldigend, “ik heb al afgesproken met Matt.”

“Met Matt?” vroegen Caroline en ik in koor.

Ze haalde haar schouders op en wendde zich weer tot het papier voor haar neus, waarop ze net had geprobeerd op te schrijven welke kleur tafelkleden ze zouden gebruiken. “We gaan gewoon als vrienden.”

Caroline glimlachte en haar ogen schitterden triomfantelijk, Matt of geen Matt, ze was duidelijk tevreden dat Elena haar kant had gekozen. “Ik begrijp dat je je zorgen maakt en dat waardeer ik, maar ik kan er zelf voor zorgen dat ik weer veilig thuiskom morgenavond en ik zou het op prijs stellen als jij je daar niet mee zou bemoeien.”

“Vrouwelijke trots,” hoonde ik, maar ze hadden allebei al geen aandacht meer voor mij. De tafel met rekwisieten was blijkbaar vele malen interessanter. Het ging weer over kleuren van tafelkleden en dat was iets waar ik me inderdaad niet mee zou bemoeien.

Terwijl het gekibbel over het feest weer aan de gang was, probeerde ik te bedenken hoe ik mezelf kon uitnodigen zonder dat het verdacht leek. Caroline was uitgenodigd door Carol Lockwood zelf, maar ik was blijkbaar niet welkom. De beste manier om onuitgenodigd binnen te vallen, was met iemand die wel was uitgenodigd en dat was een probleem, want ik kende verder niemand met een uitnodiging. De kans dat ik Lexi zo ver kreeg om op pad te gaan en een uitnodiging te regelen, was klein. Bovendien wisten de Lockwoods dat Lexi dood was, of hoorde te zijn, en de kans dat ze de uitnodiging ook daadwerkelijk zou krijgen, was dus al niet veel groter. Gefrustreerd sloeg ik Gejaagd door de Wind weer dicht en toen schoot het me te binnen. Voor de tweede keer gooide ik het boek bovenop de troep van Elena en Caroline, en terwijl de twee een luidkeels ‘hé!’ lieten horen, rende ik naar boven.

Mijn kamer was groot, besefte ik luidkeels vloekend nadat ik de hele kamer en al mijn broekzakken had doorzocht en nog steeds niets had gevonden. Het hielp ook niet bepaald mee dat hetgeen wat ik zocht een papiertje was met de grootte van een Post-It, het kon overal zijn. Met een zucht ging ik op het bed zitten, ik pakte mijn kussen en gooide het hardhandig door de kamer. Toen viel mijn oog op het witte papiertje dat onder mijn kussen had gelegen. Wat deed het telefoonnummer van Brooke Davidson nu weer onder mijn kussen? Schouderophalend bedacht ik me dat het niet uitmaakte waar het nummer lag, het belangrijkste was dat ik het had gevonden, en nu moest ik haar bellen. Ik hoopte dat ze nog met me wilde afspreken nadat ik haar nooit had teruggebeld. Met weinig hoop toetste ik het nummer in en wachtte ik totdat ik aan de andere kant van de lijn iets hoorde.

“Hallo?”

Bingo. Zo vriendelijk mogelijk zei ik mijn naam. Even bleef het stil aan de andere kant van de lijn, maar toen reageerde ze toch.

“Damon Salvatore, ik had niet gedacht dat ik ooit nog iets van je zou horen.”

Wetende dat ze dit gelukkig niet kon zien, grijnsde ik. Vanaf hier was het gemakkelijk, het enige wat ze hoefde te doen was terugpraten. “Maar toch belde ik je.”

“Een beetje laat, vind je niet?” vroeg ze geduldig.

Ik klapte mijn kaken op elkaar. Nu moest ze het niet ineens moeilijk gaan maken, daar had ik helemaal geen zin in. Ik had Caroline al, die was lastig genoeg voor twee. “Ja, mijn excuses daarvoor, maar ik was je telefoonnummer kwijtgeraakt.” Was ik ook. “Ik vroeg me af of je zin had om af te spreken in de Grill?”

“Nu?”

“Nou, niet nu, maar over een uurtje misschien?”

Een tijd lang zei ze niets, ik kon haar bijna horen denken, horen discussiëren met zichzelf, maar uiteindelijk stemde ze in. “Oké, over een uurtje dan.”

Een uur later stond ik bij de Grill. Elena en Caroline had ik verteld dat ik met Alaric had afgesproken, dat deden we wel vaker, dus ze stelden geen vragen. Ze accepteerden tevens zonder morren dat zij nu bij Lexi moesten blijven en daar was ik blij om. Toen ik de Grill binnenstapte, zag ik direct Carol Lockwood zitten met een paar mensen, die ik herkende als leden van de Raad. Twee keer raak geschoten, nu maar hopen dat het laatste gedeelte van mijn plan goed ging.

Brooke zat aan de bar, ze gaf geen enthousiast teken van herkenning toen ze me zag, maar volgde me wel toen ik haar naar een afgelegen, onopvallend tafeltje in de hoek van de Grill wenkte.

“Goedenavond, schoonheid,” begroette ik haar. Ik hoopte dat mijn charmes hun werk zouden doen, ik zou het vreselijk zonde vinden haar weer te moeten hersenspoelen.

Ze glimlachte koeltjes, maar niet geheel ongemeend. “Vanwaar je telefoontje?”

“Ik wilde je gewoon heel graag zien,” antwoordde ik een beetje afwezig. Ze deed te moeilijk, zonder mijn speciale vampiertrucje zou het me niet lukken haar te laten doen wat ik van haar wilde vragen. Caroline zou hier behoorlijk op tegen zijn, wist ik, maar wat moest, dat moest. “Bovendien moet ik je iets heel belangrijks vragen,” zei ik zachtjes. Ze moest over de tafel heen naar me toe buigen als ze de rest wilde horen.

Het werkte niet direct. Ze hield haar hoofd schuin en keek me vragend aan. “Je zult dan wel wat harder moeten praten.”

Ongeduldig tikte ik met mijn vingers op tafel. Toen bracht ik mezelf weer tot bedaren. “Het is uiterst geheim,” vertelde ik haar met een onschuldig gezicht.

“Wat het ook is, ik denk niet dat ik geïnteresseerd ben.”

“Ik weet zeker dat je uiterst geïnteresseerd zult zijn, het is fascinerend.” Ik maakte een handgebaar om mijn woorden kracht bij te zetten. Eindelijk boog ze zichzelf voorover, duidelijk nog steeds met tegenzin. Halverwege ontmoetten onze blikken elkaar en onmiddellijk begon ik op zachte toon te praten. Haar pupillen vernauwden zich, een teken dat het werkte. “Je moet iets heel belangrijks voor me doen…”

Ze staarde me nog steeds aan, geheel in trance herhaalde ze wat ik zei. “Ik zal iets heel belangrijks voor je doen.”

“Zo hoor ik het graag.” Geen moment verbrak ik het oogcontact, dat zou behoorlijk nare gevolgen kunnen hebben. Als ik het oogcontact zou verbreken voordat ik haar had beïnvloed, zou ze weten waar ik mee bezig was, dat had ik liever niet. “Aan de tafel bij het raam, zit Carol Lockwood met haar gevolg. Zij geven een feestje morgenavond, en ik ben niet uitgenodigd,” legde ik uit. “Wees aardig tegen haar, vraag haar naar het feest en regel een uitnodiging voor jezelf. Noem mijn naam niet. Begrepen?”

“Begrepen.”

“Uitstekend!” Mijn blik liet de hare los en haar pupillen waren inmiddels weer hun normale grootte.

“Ik ben zo terug,” beloofde ze me.

Tevreden keek ik toe hoe ze opstond en naar de tafel liep waar de Raad vergaderde. Ik kon hen zien vanuit deze hoek, maar het was niet waarschijnlijk dat Carol Lockwood mij zou zien. Ik zag hoe Brooke haar opgewekt een hand gaf. Het was te druk voor me om hun gesprek goed te kunnen horen, dus ving ik enkel vlagen op. Met een pen krabbelde ik op een bierviltje terwijl ik de tafel nauwlettend in de gaten hield. Ongeveer zeven minuten later ving ik de woorden ‘van harte welkom’ op, het zag ernaar uit dat ze succesvol was geweest.

Met een brede grijns kwam Brooke terug naar onze tafel. “Ik ben net uitgenodigd voor het feest bij de Lockwoods.”

“Ik wist wel dat het je zou lukken,” knikte ik. “Ik neem aan dat je nog geen date hebt geregeld in de tijd dat je van hun tafel terugliep naar de onze?”

Ze keek me brutaal aan. “Waarom zou ik jou meenemen?”

“Dat behoeft geen uitleg, ik ben fantastisch gezelschap.”

Ze glimlachte. “Damon Salvatore, zou je me willen vergezellen naar het feest van de Lockwoods?”

“Maar al te graag.”

Bingo.



De avond van de waarheid was aangebroken. Elena en Caroline renden als kippen zonder hun kop door het huis om de juiste schoenen bij de juiste jurk te vinden. Lexi en ik zaten, raar maar waar, in dezelfde kamer op dezelfde bank naar het schouwspel te kijken. We waren elkaar deze avond nog niet één keer in de haren gevlogen, voor ons was dat een wonderbaarlijk gegeven.

“Damon?” Ik keek op en zag Caroline voor me staan. Ze nam een poseerhouding aan draaide een rondje. “Hoe zie ik eruit?”

Ik nam de tijd om haar verschijning te bewonderen. Ze droeg een blauwe jurk, waarvan de rok ongeveer tot aan haar knieën kwam. Het decolleté was niet overdreven, maar genoeg om haar vormen mooi uit te laten komen. Haar golvende haren waren opgestoken, niet iets wat ze vaak deed, maar wel iets wat haar erg goed stond. Ik knikte goedkeurend. “Adembenemend.”

Ze glimlachte koeltjes, maar de glans in haar ogen verried dat ze het compliment in werkelijkheid best kon waarderen. Elena stormde de kamer binnen en keek van mij naar Lexi en weer terug. “Laat elkaar heel terwijl we weg zijn.”

“Dat zal wel lukken,” verzekerde ik haar. Natuurlijk zou dat lukken, ik was niet van plan nog lang alleen te blijven met Lexi. Ik hoopte dan ook dat de twee zouden opschieten, Brooke kon al over een kwartier op de stoep staan.

Het was een risico Lexi alleen te laten. Lexi had geen ring, ze kon dus overdag niet in de zon naar buiten, maar het was al bijna zes uur en de schemering zette in. Nog een paar uur en ze zou geen ring meer nodig hebben. Toch was ik ervan overtuigd dat wat ik deed verantwoord was. De blondine had zich de laatste weken uitermate goed gedragen en ik ging ervan uit dat ze de opdracht had gekregen van Klaus om niet teveel chaos te creëren. Bovendien was de koelkast in de kelder gevuld met zakken vol AB-negatief, dus de deur uitgaan om te jagen was vrijwel overbodig.

Elena leek niet helemaal gerustgesteld, maar Caroline liet haar geen kans om nog aan te dringen. Lexi en ik keken toe hoe ze gehaast naar de gang liepen en ik glimlachte tevreden toen ik de deur hoorde dichtslaan.

Direct wendde Lexi zich tot mij. “Wat ben je van plan?”

“Wie zegt dat ik iets van plan ben?” fronste ik. Er was geen ontkomen aan, ik moest haar hoe dan ook vertellen wat ik van plan was en dat had ik al van te voren geweten. Dat kon ook niet zoveel kwaad. Carol Lockwood had niets te maken met de plannen van Klaus. Lexi zou nog steeds nietsvermoedend achterblijven, wat dat betreft.

“Je zat met smart te wachten tot ze weggingen.”

Ik besloot haar haar zin te geven. “Dat is waar,” gaf ik toe. “Mijn date kan namelijk elk moment arriveren en ik ben nog niet gekleed op een feest.”

Ze keek me schaapachtig aan. “Ik dacht dat je niet ging?”

“Was het overtuigend?” vroeg ik plagend. “Dat is mooi. Nu, als je me wilt excuseren, ik moet mezelf klaarmaken voor een feestje.”

Nog geen half uur later hoorde ik de deurbel gaan. Aan mijn uiterlijk had ik niet heel veel aandacht besteed, ik mijn shirt verwisseld voor een net overhemd zodat ik niet uit de toon zou vallen, maar daar hield het ook op. Aan een pak wilde ik niet beginnen, niet alleen omdat een pak niet echt mijn ding was, maar ook omdat het me zeer onhandig leek als we middenin onverhoopte actie terecht zouden komen.

Met vampiersnelheid rende ik naar de deur. Brooke was menselijk en ik wilde niet dat Lexi dacht dat ze een snack voor haar was. Sterker nog, Lexi en Brooke hoefden elkaar niet te ontmoeten. Dat zou enkel een hoop vrouwelijk gebabbel opleveren en daar had ik echt geen tijd voor, Caroline en Elena waren waarschijnlijk al op het feest. Een feest dat waarschijnlijk wemelde met mensen van de Raad, die wisten wat zij was. Geen aantrekkelijk idee.

Ik greep mijn jas van de kapstok en gooide de deur open. “Je ziet er prachtig uit,” complimenteerde ik Brooke, zonder echt goed te kijken. Ze zag er vast prachtig uit, maar op dit moment was ze voor mij niet veel meer dan een handigheidje. “Zullen we gaan?”

Toen ze knikte, liepen we samen naar de auto. Om niet teveel te laten merken dat ik er met mijn hoofd niet bij was, opende ik de autodeur voor haar. Ze leek blij met het gebaar, dus ik was tevreden. De autorit zelf verliep stilletjes. Brooke was van zichzelf nogal praatgraag, maar ik had haar opgedragen om haar mond te houden en daar kon ze weinig tegenin brengen. De wil van de vampier was wet.

Het huis van de Lockwoods was feestelijk versierd en de parkeerplaats stond vol. Het was duidelijk een feest voor het hele dorp. Carol Lockwood stond bij de deur om de mensen die arriveerden een hand te geven en ze uit te nodigen om binnen te komen. Ik grijnsde vals, haar gezicht zou vast goud waard zijn als ze zag hoe ik mezelf had uitgenodigd. We sloten achteraan aan in de rij die naar de voordeur liep. De feesten van de Lockwoods hadden altijd al veel mensen getrokken en normaal had ik een gruwelijke hekel aan het wachten voor de voordeur, maar ik hoopte dat haar gezicht het wachten waard zou zijn.

Toen er nog maar twee mensen voor ons stonden, kreeg Carol ons in het oog. Haar ogen vernauwden zich, maar verder reageerde ze niet. Een normaal persoon had het waarschijnlijk niet eens opgemerkt. De mensen voor ons liepen naar binnen en ik deed een stap naar voren. “Carol,” zei ik, breed glimlachend. “Wat fijn je te zien. Je kent Brooke?”

Een beetje verbijsterd knikte ze. “Welkom, Brooke. Damon, het is enig je te zien,” vanzelfsprekend bereikte haar glimlach haar ogen niet, “kom binnen.”

“Graag, dankjewel.”

Het eerste wat we deden was naar de bar lopen. Wat was een feest zonder drank? Daar keek ik voor het eerst echt om me heen. Het huis was vol, hoe moest ik Caroline ooit vinden in deze drukte? Zelfs met mijn goede oren zou ik haar niet kunnen vinden, er waren teveel mensen en ik zou niet kunnen focussen.

Brooke legde haar hand zachtjes op mijn arm. “Wil je dansen?”

“Ik zou heel graag willen dansen,” dat was een leugen, “maar er is iets wat ik nog moet doen.”

Ze keek teleurgesteld, maar drong niet aan. Dat kon ze ook niet, want ik haar opgedragen geduldig te zijn vanavond. Het was ergens best wel zonde, ik had het idee dat Brooke vele malen leuker was als ze zichzelf was. Helaas kon ik die versie van Brooke nu even niet gebruiken.

“Later op de avond zullen we dansen,” beloofde ik haar. Bijna direct had ik spijt van deze belofte, wetende dat Caroline hier ook rondliep. Ik wilde niet dat Caroline dingen dacht te zien die er niet waren. “Nu moeten we iemand zoeken. Ze heeft blond haar en een blauwe jurk, kijk goed of je haar ziet, oké?”

“Oké, laten we gaan zoeken.”

Ik glimlachte. “Het is mooi dat we zo eensgezind zijn.”

Twee uur, acht rondjes door het huis en vijf glazen sterke drank later, hadden we Caroline nog steeds niet gevonden. Van Elena was ook geen spoor te bekennen, en er begon ondertussen toch iets te knagen. Carol Lockwood stond inmiddels niet meer bij de deur en ik had al minstens vijf mensen van de Raad gespot. Misschien hadden ze Caroline allang ergens opgesloten, zodat ze later met haar konden afrekenen. Ik knarsetandde, het was een dom idee geweest om naar dit feest te gaan. Ik dacht dat ik mijn punt de vorige keer wel duidelijk had gemaakt, maar blijkbaar had ze nog altijd niet begrepen dat ik soms gelijk had. Natuurlijk had ze weer haar eigen plan getrokken, het eigenwijze monster.

Brooke trok nu ongeduldig aan mijn arm en ik gromde. “Ik zei dat we later zouden dansen, weet je nog?”

“Dat weet ik nog,” bekende Brooke. “Maar daar gaat het niet om. Is dat niet het meisje dat je zocht?”

Verbaasd knipperde ik met mijn ogen, het meisje in de blauwe jurk waar Brooke naar wees, was inderdaad Caroline. Ik was er in mijn gedachten zo van overtuigd geweest dat ze in de problemen zat, maar klaarblijkelijk had ik gewoon een bril nodig. Had ze hier al die tijd al gewoon rondgelopen?

Caroline keek onze kant op en ik deed snel een stap naar achteren, zodat de muur ervoor zorgde dat ze me niet kon zien. “Ja, dat is haar.”

“Waarom zocht je haar?”

“Je bent te nieuwsgierig,” zei ik verwijtend, terwijl ik voorzichtig om het hoekje keek. “En je praat teveel,” voegde ik er nog aan toe, nu we toch bezig waren.

Ze fronste haar wenkbrauwen. “Ik heb je uitgenodigd om mee te gaan en nu blijkt dat je hier alleen wilde zoeken naar een ander meisje. Ben je soms een stalker?”

“Als ik ja zeg, houd je dan je mond?” mopperde ik. Normaal gesproken was dit een amusant moment geweest en had ik erom kunnen lachen, maar nu ergerde ik me aan haar. We stonden niet ver van Caroline vandaan en de kans dat ze ons zou horen als ze even haar oren zou spitsen, was erg groot. Misschien had ik haar moeten opdragen om de rest van de avond haar mond te houden.

Ze hield inderdaad haar mond en dat gaf me even tijd om na te denken over een plan. Caroline de hele avond stilletjes volgen, leek me onmogelijk. Het was te druk en Caroline was niet dom. “Waarom ga jij niet even een drankje voor ons halen?” Het was geen vraag, het was een opdracht. Brooke knikte en liep weg.

“Damon?” Ik schrok op van de plotselinge stem en draaide me om, ik keek recht in het gezicht van Elena. “Wat doe jij hier?”

“Feesten,” antwoordde ik doodsimpel.

Elena kocht het niet. Ze schudde afkeurend haar hoofd en zuchtte. “Mij maakt het niet uit dat je hier bent, maar ik denk dat Caroline niet blij zal zijn. Ze heeft je nadrukkelijk gevraagd om haar te vertrouwen en toch sta je hier nu.”

“Dat is waarom jij het haar niet gaat vertellen.”

Ze trok een pijnlijk gezicht. “Ik denk niet dat dat nog nodig is.”

Ik volgde haar blik en onmiddellijk vertrok mijn gezicht ook. Caroline had ons in het oog gekregen en kwam nu naar ons toe. Ze glimlachte vriendelijk, maar in haar ogen zag ik dat ze inderdaad niet blij was.

“Damon,” begroette ze me. “Kan ik jou even spreken, ergens anders?”

Ik onderdrukte de neiging tegen te stribbelen en volgde haar richting de hal. Ze opende deur van de gangkast en trok me naar binnen.

“De gangkast, serieus?” vroeg ik, dit keer wel geamuseerd.

Helaas deelde Caroline mijn humor niet, ze was boos en vastbesloten mij dat te laten merken. “Wat doe jij hier? Had ik je niet iets gevraagd?”

“Je had zelf ook wel kunnen weten dat ik er niet mee in zou stemmen,” wierp ik koppig tegen.

Kwaad keek ze me aan. “Ik ging altijd al naar deze feesten, Damon. Ik heb je verteld dat ik in de menigte zou blijven en veilig zou thuiskomen. Wat is er mis met het leiden van een normaal leven?”

“Wat er mis mee is?” snoof ik. “Wie gaat jouw leven redden terwijl jij buiten probeert normaal te zijn? Caroline Forbes, je hebt hoektanden en je hunkert naar bloed, jouw leven zal nooit meer normaal zijn.”

Even leek ze na te denken over mijn woorden, maar toen barstte ze weer uit. “Dat maakt niet uit, ik vroeg jou,” ze porde met haar wijsvinger tussen mijn ribben, “om me te vertrouwen en je hebt het niet eens overwogen. In plaats daarvan ben je regelrecht naar je brunette gehold om te kijken of zij misschien je date wilde zijn, zodat je mij kon bespioneren. Ik dacht dat je iets te bewijzen had, maar blijkbaar betekent het toch allemaal niets voor je en had ik al vanaf het begin gelijk.” Na deze woorden zwaaide ze de deur open en beende ze naar buiten, mij verbluft achterlatend.

Het duurde even voordat ik mezelf weer bij elkaar had geraapt en achter haar aanliep. Toen ik bij Elena en Brooke arriveerde, was Caroline zelfs al verdwenen. “Waar is ze heen?” vroeg ik, verbaasd over het feit dat iemand zich zo snel uit de voeten kon maken met zoveel mensen in een ruimte.

“Naar huis, denk ik,” antwoordde Elena. “Je kunt haar beter even met rust laten.”

Met mijn meest zielige gezicht keek ik haar aan. “Kun jij niet met Caroline praten? Jij begrijpt toch wel dat ik dit deed voor haar eigen bestwil?”

Elena schoot in de lach, een reactie die me zowel verbaasde als beledigde. “Zoek het uit Damon, hier zal je echt zelf voor moeten opdraaien. Je hebt jezelf in de nesten gewerkt door je als een eikel te gedragen, haal jezelf er ook maar weer uit. Ik sta volledig achter Caroline.”

Verbluft keek ik haar na, toen zij ook wegliep en een praatje met Matt aanknoopte. Brooke stond nog naast me, duidelijk niet van plan om weg te gaan zonder uitleg. Ik wist dat ik geen vrienden zou maken door haar weer te manipuleren, Caroline was fel op zulk soort dingen tegen en misschien had Elena gelijk gehad. Ik was een eikel geweest, als ik de dingen recht wilde zetten, kon ik niet op dezelfde voet doorgaan.

“Wil je me nog uitleggen waar dit allemaal over gaat?” vroeg Brooke ongeduldig.

Ik slaakte een diepe zucht, hoe moest ik dit in vredesnaam gaan verwoorden? Waar moest ik beginnen?

“Ik heb niet de hele avond de tijd, maar ik ga niet weg voordat ik weet waarom ik hier ben. Ik verkeerde in de veronderstelling dat je mij leuk vond, maar ik zat ernaast, blijkbaar. Dus ik hoop dat je een erg goede reden hebt gehad om me zo te gebruiken, Damon Salvatore.”

“Je hebt gelijk,” gaf ik toen maar toe. “Ik was hier niet voor jou, ik was hier voor haar.”

Mijn verwarde uitdrukking was Brooke niet ontgaan. Ze ontspande zich een beetje en glimlachte toen. “Dus je bent toch een stalker?” vroeg ze plagend.

“Nee!” verdedigde ik mezelf. “Ik had een goede reden om te denken dat ze hier vanavond beter niet alleen heen kon gaan, maar dat wilde ze wel. Ze vroeg me om haar te vertrouwen en dat heb ik duidelijk niet gedaan.”

“En nu is ze kwaad op je.” Brooke knikte begrijpend. “Dat zou ik ook zijn.”

“Maar waarom?” jammerde ik, niet begrijpend waarom vrouwen altijd zo moeilijk moesten doen. Vroeger was ik een eikel omdat ik Caroline dood wilde hebben en nu vonden ze me een eikel omdat ik Caroline wilde beschermen? Ik was het even kwijt.

Een geamuseerde lachje speelde rond Brookes lippen. “Je bedoelde het goed, maar je hebt haar het gevoel gegeven dat jij denkt dat ze niets alleen kan. Je hebt haar gekwetst, sufferd.”

“Fantastisch. Waarom is jullie soort dan ook zo snel gekwetst?”

“Om redenen die jij nooit zult begrijpen,” grijnsde ze. “Geef haar even tijd en bied dan je excuses aan. Een mooie bos bloemen doet het ook goed.”

“Bloemen?” herhaalde ik schaapachtig. In gedachten zag ik mezelf al lopen met bloemen. Dat was iets wat Damon Salvatore 150 jaar geleden had gedaan, maar ik zag mezelf haar nu nog niet zo snel bloemen geven. “Ik ben niet zo’n bloemenpersoon.”

Ze rolde met haar ogen. “Bied je excuses dan aan zonder bloemen. Vertel haar waarom je hebt gedaan wat je hebt gedaan en waarom dit belangrijk was. Ze vergeeft je dit echt wel, maar als je wilt dat het wat wordt tussen jullie twee, zal je eerlijk moeten zijn.” Ze keek naar mijn gezicht en lachte weer. “Kan een beetje pijn doen als je het niet gewend bent,” grapte ze.

“Waarom ben je zo vriendelijk tegen me?” vroeg ik, mijn wenkbrauw fronsend. “Daar heb ik je geen enkele reden toe gegeven vanavond.”

Haar ogen fonkelden. “Je hebt een fout gemaakt door mij zo te gebruiken, maar dat maakt je niet slecht.” Toen knipoogde ze. “Bovendien doet liefde vreemde dingen met de mens.”

Of met een vampier, voegde ik daar in mijn hoofd aan toe. “Luister, Brooke, het spijt me dat ik je hiervoor gebruikt heb.” Ik moest mijn best doen om niet te hakkelen, mijn excuses aanbieden was iets wat ik niet gewend was, maar het kwam er redelijk vloeiend uit.

Ze knikte lichtjes en ik zag dat ze niet boos was. “Dat is al goed. Ik geloof niet dat je blijft, of wel?”

“Nee, ik moet een bos bloemen kopen,” zei ik gekscherend. Die bloemen ging ik niet kopen, maar ik was wel van plan de rest van Brooke haar raad op te volgen.

“Ik ga je niet bedanken voor een leuke avond, maar ik wens je wel veel succes.” Ze boog zich naar voren en gaf me een kus op mijn wang. “Nog een fijne avond, Damon.” Ze keek me nog even aan voordat ze zich omdraaide, en liet ook zij me alleen achter.