Chapter four

“Ik wil mee,” snoof Caroline gepikeerd toen ik haar voor de zevende keer vertelde dat ze zou moeten achterblijven tijdens onze trip naar Independence. “Het gaat om mij toch?”
Ik keek naar het woonhuis, waar Lexi en Elena zich bevonden. Voor zover Lexi wist, hielden Alaric en ik een mannenweekend en zouden we gaan vissen. Elena en Caroline hadden hier natuurlijk dwars doorheen gezien, maar Elena had er verder niets over gezegd. Ze voelde niet de behoefte om Katherine weer te zien en na alles wat deze had gedaan om haar het leven zuur te maken, kon ik me dat best voorstellen. Caroline was echter niet zo snel akkoord gegaan. Ze was beledigd dat ze niet mee mocht en weigerde zich erbij neer te leggen.
Alaric, die van onze vermoedens over Lexi op de hoogte was, bemoeide zich ermee. “Lexi denkt dat we gaan vissen, Caroline.”
“Precies,” viel ik bij, “jij was degene die zei dat we moesten doorgaan met ons leven alsof er niets aan de hand is. Zou jij normaal gesproken met ons gaan vissen?”
Ze beet op haar onderlip en maakte een verwoed armgebaar. “Dit is niet eerlijk! Als Katherine iets te zeggen heeft –”
“Als Katherine iets te zeggen heeft, bellen we je zo snel mogelijk,” stelde ik haar gerust. “Maar voor nu moet je geduldig zijn, hier blijven en je alledaagse ding doen.”
“Mag ik dan op zijn minst ergens anders overnachten? Lexi geeft me de rillingen.”
Alarics antwoord kwam eerder dan het mijne. “Dat lijkt me onverstandig. Lexi zou vermoedens kunnen krijgen als je nu ineens weggaat.”
“Bovendien moet iemand op Elena letten,” vulde ik aan. “Lexi zal haar niets doen, maar Elena heeft de vervelende neiging zichzelf in de nesten te werken als wij er niet zijn.”
Wanhopig haalde Caroline haar schouders op, een gebaar dat waarschijnlijk iets als ‘oké dan’ betekende, dus glimlachte ik even speels naar haar om haar in te wrijven dat ik deze ronde gewonnen had. Toen stak ik mijn hand op en draaide ik het autoraam dicht. “Tijd om te gaan, Rick.”
De auto draaide langzaam de oprit af en daarmee zette ik Caroline en haar gemopper van me af. Het liefst had ik hen geen van beide achtergelaten bij Lexi, maar Caroline had een duidelijk punt gemaakt. Door te doen alsof er niets aan de hand was en we niets doorhadden, konden we Klaus om de tuin leiden en daardoor konden we wellicht wat meer uitstel krijgen. Ik hoopte maar dat Katherine ons antwoorden kon geven, want we hadden ze hard nodig.
Een behoorlijke tijd van onze zaterdagochtend zaten we in de auto. Ik hield niet van lange autoritten, over het algemeen hadden veel mensen de neiging diepgaande gesprekken te gaan voeren, ik zat helemaal niet te wachten op dat soort ‘hé, laten we een band kweken’ taferelen. Gelukkig dacht Alaric er hetzelfde over en bleef het stil. Pas toen we dichter bij Independence kwamen, werd er weer gesproken.
“Wat als Katherine ons niets kan vertellen?”
“Dan zijn we dit hele eind voor niets gereden,” antwoordde ik simpel. “Maar laten we positief denken, dat is leuker.”
Alaric wees op het bord naast de weg. Een groen bord gaf aan dat we het kleine dorpje Independence in waren gereden. “We zijn er bijna.”
We waren er inderdaad bijna. Independence was niet erg groot, het kwam redelijk overeen met Mystic Falls, en het adres dat stond aangegeven op het papiertje was niet moeilijk te vinden. Alaric parkeerde de auto en nog geen minuut later belden we aan.
Minuten leken voorbij te tikken en ik hoopte maar dat dit niet een of andere truc was geweest om ons om de tuin te leiden. We waren er wel erg gemakkelijk ingetrapt. Net toen ik op het punt stond om Alarics arm te pakken en op zijn horloge te kijken, ging de deur langzaam op een kier. Een paar helderblauwe ogen keken ons wantrouwend aan. “Wie zijn jullie?” vroeg een oude man, zonder de deur verder open te doen.
“We komen voor Katherine,” zei Alaric snel, voordat ik de kans kreeg om iets te zeggen. Waarschijnlijk vertrouwde hij er niet op dat ik subtiel kon zijn en misschien had hij gelijk.
“Die is er niet.”
De man wilde de deur dichtdoen, maar ik plaatste snel mijn voet ervoor. “We komen voor Katherine en we gaan niet weg voordat ze ons te woord heeft gestaan. Dus ga haar maar halen en vertel haar dat.”
“Laat ze binnen,” klonk een bekende vrouwenstem op de achtergrond. We waren dus niet om de tuin geleid, Katherine woonde hier echt. De man bleek de eigenaar van het huis, merkte ik toen hij ons binnenvroeg. Ik durfde er mijn leven om te verwedden dat Katherine zijn geheugen gemanipuleerd had.
We hoorden het geluid van hakken op de houten vloer en een exacte kopie van Elena stapte de hal in. “Damon, wat een verrassing.”
Ze wenkte ons richting de woonkamer en wees naar de bank. “Normaal gesproken had ik gevraagd of jullie wat wilden drinken, maar jullie blijven niet zo lang,” zei ze verveeld. “Als jullie op zoek zijn naar informatie over Stefan, moet ik jullie teleurstellen. Ik weet niets.”
“We zijn hier niet voor Stefan, het gaat over een oude legende waar jij wellicht meer van weet.” Haar gezichtsuitdrukking veranderde, de hardheid verdween en ze keek me nu vragend aan. “Over een vampier met speciale krachten,” verduidelijkte ik.
Onmiddellijk verscheen de harde blik weer op haar gezicht en ze liep naar me toe. “Ik ken de legende, maar het is onzin, Damon. Quatsch. Vergooi je tijd niet door te zoeken naar een waarheid die niet bestaat.”
Ik wist dat ze probeerde ons zo snel mogelijk weer uit haar huis te krijgen en ik had niet anders verwacht. “Dat is een probleem, Katherine, wij denken namelijk dat er misschien wel zoiets bestaat en we denken dat jij er meer van weet,” merkte ik koeltjes op. “Geldt dat aanbod van dat drinken nog?”
Ze rolde met haar ogen. “Geoffrey!” Ze wachtte totdat de oude man binnen kwam schuifelen en beval hem toen om koffie en twee zakken bloed te halen. “Ga zitten,” zei ze toen tegen mij en Alaric. Normaal gesproken deed ik niet graag wat Katherine zei, maar nu wilde ik best even meewerken, als dat tenminste betekende dat ze ons vertelde wat we wilden weten.
Alaric leek vandaag in een minder geduldige bui te zijn. “Wat weet je van de legende?”
“Krachtige vampier uit Mystic Falls zou de kracht hebben alles te veranderen, dat is alles.”
“Wie is die vampier?”
“Hoe moet ik dat nou weten.” Haar stem klonk niet verbaasd, maar uitdagend, zoals altijd. Katherine was Katherine, als ze niets wist, wilde ze dat we dachten dat ze wel iets wist en als ze het antwoord wel had, zou ze hetzelfde spel spelen. Er was geen enkele manier om haar te doorgronden.
“Wij denken dat jij voor haar bestaan verantwoordelijk bent,” legde ik uit.
Katherine grinnikte. “Je bent gek, waarom zou ik zoiets doen? Ik vind de wereld prima zoals hij nu is. Ik ben eindelijk vrij, ik word niet meer op de hielen gezeten door bloeddorstige vampieren die wraak willen en ik kan gaan en staan waar ik wil.”
“Caroline Forbes, waarom heb je juist haar gekozen?”
“De blonde vampier?” Katherine hield even stil om het glas bloed van Geoffrey aan te pakken en ik deed hetzelfde, Alaric liet zijn koffie op tafel zetten. “Dramatisch effect,” vervolgde ze toen, “ik dacht niet dat ze het zou redden als vampier en ze was een vriendin van Elena.”
“Geen bijbedoelingen?”
Katherine glimlachte. “Ik heb haar niet tot vampier gemaakt omdat ik dacht dat ze de wereld kon redden. Als dat het geval was geweest had ik wel een stevige, gespierde man uitgekozen.”
Ik zuchtte diep. Als Katherine ons niet wilde helpen, wie zou ons dan nog kunnen helpen? Als Caroline deze mysterieuze vampier was, liep ze groot gevaar.
“Ken je Alexia Branson nog?”
Katherine haar bruine ogen vernauwden zich. “Zij is niet de mysterieuze vampier waar je naar op zoek bent, geloof me.”
“Dat weet ik, Alexia was dood, ik heb zelf een staak door haar hart gestoken.”
Ze knikte. “Dus?”
Ik hield mijn hoofd een beetje schuin en keek haar doordringend aan. “Ze stond een paar dagen geleden ineens voor de deur.”
Katherine toonde nu belangstelling. “En nu denken jullie natuurlijk dat ik daar meer vanaf weet.” Met een theatrale zucht stond ze op en liep ze naar de overkant van de kamer, waar ze een fotolijstje pakte en aandachtig naar de foto keek. Ik wist dat dit een act was, Katherine gaf niet om foto’s, niet om herinneringen. Katherine gaf enkel om het hier en nu en om zichzelf, het enige dat voor haar belangrijk was, was overleven.
Alaric kuchte om de aandacht te trekken. “Katherine?”
Langzaam draaide Katherine zich om, er speelde een vals glimlachje om haar mond. “Jullie hebben gelijk, natuurlijk weet ik meer.” Ze trok een bedenkelijk gezicht. “De vraag is alleen of ik het jullie zal gaan vertellen.”
“Wat wil je, Katherine?” Ik kende haar inmiddels lang genoeg om te weten dat Katherine Pierce nooit iets zomaar zou weggeven. Als we informatie wilden, moesten we bereid zijn te onderhandelen.
Katherine liep traag naar me toe, ze probeerde me duidelijk uit de tent te lokken. Voetje voor voetje kwam ze dichterbij, met nog steeds dezelfde valse glimlach. “Wil je met me onderhandelen? Dat is schattig. Je hebt me niets meer te bieden, Damon.”
Alaric keek haar ongelovig aan. “Er staan levens op het spel, Stefan is het sloofje van Klaus en Klaus wil een leger om de wereld te veroveren. Maakt dat je allemaal niet uit? Dat geloof ik niet.”
“Dan geloof je het niet,” zei ze luchtig. “Stefan heeft zijn punt gemaakt en Klaus wil me niet meer. Dus terwijl jij,” ze wees naar mij, “probeert je kleine, blonde vampier te beschermen tegen al het kwaad, wat overigens een hopeloze zaak is, ben ik vrij en veilig. Het zou stom zijn jullie te vertellen wat ik weet, na 500 jaar vluchten, stel ik vrijheid namelijk zeer op prijs.”
Ik overwoog om op haar af te vliegen, maar besloot mezelf koest te houden, in ieder geval zolang Alaric in dezelfde kamer was. Ik wilde niet twee keer in korte tijd gevloerd worden door een vrouw, het hele gebeuren met Lexi had mijn ego al deuken genoeg bezorgd. “Je bent me nog iets schuldig,” zei ik dus.
Ze moest nu lachen en schudde haar hoofd. “Ik heb je leven gered door je het bloed van Klaus te brengen. Stel je voor dat ik was weggerend, dan was je nu dood geweest. Dus nee, ik ben je niets meer schuldig.” Ze pakte een pluk van haar golvende haar en draaide het rond haar vinger, een gebaar dat ik vroeger erg sexy had gevonden.
“Rick, ik denk dat het tijd is om te gaan, kun jij alvast de auto starten?” Alaric keek me vragend aan, maar deed wat ik zei en verliet het huis om de auto te halen.
“Subtiel,” merkte Katherine op. “Wat wil je nu doen, nu we helemaal alleen zijn?”
Nu stond ik ook op van de bank, geïrriteerd en iedere spier in mijn lichaam aangespannen. “Dit is geen spel, Katherine. Vertel me wat ik wil weten, anders beloof ik je dat ik niet rust voordat ik het je betaald heb gezet.”
Ze deed nog een paar stappen dichterbij en liet haar wijsvinger vanaf mijn onderlip over mijn borstkas glijden. “Is dat een dreigement?”
“Een consequentie,” corrigeerde ik en het volgende moment gaf ik haar zo’n harde duw dat ze door de kamer naar achteren vloog. Ze kwam tegen de schouw terecht en achter haar klonk het geluid van een brekend fotolijstje.
Lenig sprong ze weer overeind en ze keek me brutaal aan. “Is dat alles wat je in huis hebt?”
Ze was nauwelijks uitgesproken toen ik weer op haar afsprong en haar ruw tegen de muur duwde. “Spreek,” beval ik.
“Kinky hoor.” Ze was duidelijk niet onder de indruk. “Je beseft toch hopelijk wel dat ik de rollen binnen één seconde kan omdraaien?”
Daar was ik inderdaad op voorbereid. Ik voelde in mijn achterzak aan en greep de houten staak vast. Met een snelle beweging bracht ik deze naar haar borstkas. “Probeer het en je zult nooit meer ademhalen.”
Ik realiseerde mezelf echter pas te laat dat ik Katherine onderschatte. Met mijn 150 jaar zou ik het nooit van haar winnen en dat wist zij ook. Ik voelde hoe ze hardhandig de arm waarmee ik de staak vasthield vastpakte en hem omdraaide. Zonder dat ik er ook maar iets tegen kon doen, wierp ze me met mijn gezicht naar de grond en plaatste ze haar knie op mijn rug zodat ik niet kon opstaan. “Je bent niet goed snik, Damon Salvatore, je hebt geluk dat ik het ben en dat ik geen baat heb bij jouw dood.”
Ik stribbelde tegen en probeerde mezelf uit haar houdgreep te bevrijden. Het was me een raadsel hoe ze me met slechts een knie tegen de grond kon houden, maar het lukte haar.
“Vertel je blonde vampier dat ze het antwoord bij Elena moet zoeken, niet bij mij, dat is alles wat ik je geef.” Ze trok me overeind en duwde me weg. “Het is schattig, je plotselinge crush op haar, ik dacht dat blondjes niet jouw type waren.”
Ik wilde ontkennen, maar ik deed het niet. Ze probeerde me uit de tent te lokken, als ik zou reageren, zou ik ongetwijfeld haar dag nog een stuk leuker maken. Dit was inderdaad alles wat ik van haar zou krijgen, als ik meer informatie zou verlangen, zou ze enkel haar spelletjes blijven spelen en daar had ik geen zin in. Het was een teleurstelling dat ze ons niets nuttiger had kunnen vertellen, maar hadden we onszelf daar niet al op ingesteld?
Ik wilde mijn mond opendoen om nog één iets te vragen, maar Katherine onderbrak me direct. “Het heeft geen zin, dit is alles. Je kunt gaan,” zei ze, terwijl ze me triomfantelijk aankeek.
“Heeft iemand je al eens verteld wat je bent?” probeerde ik nog, in een laatste poging haar te beledigen.
“Ja, jijzelf, meerdere malen,” hoonde ze. Ze gooide de staak die ik eerder in mijn hand had gehad naar me toe. “Verlaat nu mijn huis en neem dit mee. Tot ziens, Damon.”

Toen we weer in Mystic Falls waren en richting de Mystic Grill reden, waar we hadden afgesproken met Elena en Caroline, brandde Alaric nog steeds van nieuwsgierigheid. Ik had geweigerd hem iets te vertellen, want ik voelde niet de behoefte alles twee keer te moeten uitleggen. Rick was hiermee akkoord gegaan, hetzij niet helemaal zonder bezwaar.
In de auto had ik nagedacht over de dingen die Katherine had gezegd. De ultieme breinbreker was natuurlijk dat we het antwoord bij Elena moesten zoeken, daar schoten we absoluut niets mee op. Ik wilde niet weten waar ik het antwoord moest zoeken, ik wilde gewoon het antwoord, al die omwegen frustreerden me enorm. Elena zou er vermoedelijk zelf ook niets van begrijpen en dan waren we weer terug bij af. Ik wilde nog altijd Stefan terugvinden en Klaus vernietigen en had daarvoor alle hoop op de mysterieuze vampier gevestigd. Er leek geen andere manier te zijn om Klaus nog onder de grond te krijgen nu hij een hybride was, hij was vele malen krachtiger dan de krachtigste vampier die we kenden, zelfs Elijah had ons gewaarschuwd voor wat er zou gebeuren als hij het offerritueel zou overleven. Alleen de vampier uit de legende kon ‘fouten goedmaken’, het was om zoveel redenen zo vreselijk belangrijk dat we achter de waarheid zouden komen.
Het was druk in de Grill, maar dat kwam goed uit. Het was overzichtelijker als het rustig was, maar door de drukte was het voor een vampier moeilijk om te focussen op een bepaald gesprek. Zelfs als Lexi ons was gevolgd, zou ons afluisteren haar veel moeite kosten.
We bestelden wat drinken en ondanks het feit dat het bijna negen uur ’s avonds was, stond Caroline erop dat de ober haar een salade bracht. “Eten helpt tegen bepaalde neigingen,” had ze naar Elena gefluisterd toen deze haar vragend aankeek. Toen de ober voor de tweede keer wegliep na het brengen van onze bestelling, waren drie paar nieuwsgierige ogen op mij gericht.
“Vertel op,” begon Caroline, “je had beloofd me te bellen, maar dat deed je niet, dus het moet wel vreselijk interessant zijn geweest.”
Ik keek behoedzaam om me heen, er was niets dat erop wees dat meerdere oren ons gesprek volgden, maar je kon niet voorzichtig genoeg zijn. Zeker nu we nog steeds niets wisten. “Waar is Lexi?”
Elena, die net haar mond vol drinken had, schoof het glas van zich vandaan en slikte haar Cola door. “Ze is ons niet gevolgd, volgens mij vermaakte ze zich wel met de televisie.”
“Vertel nou,” siste Caroline opdringerig, wat resulteerde in een chagrijnige blik van mij.
Ik besloot hen uit hun lijden te verlossen door ze het antwoord op hun brandende vragen te geven. “Ze wist zeker iets, maar ze heeft ons niets verteld. Ze zei me dat we het antwoord bij Elena moesten zoeken, niet bij haar, maar dat helpt ons niet verder.” Ik liet het gedeelte van de blondines en mijn smaak maar achterwege, dat leek me niet geheel relevant. Daarnaast was ik erg blij dat niemand dat gehoord had, mijn pogingen om Caroline te beschermen waren enkel en alleen vriendschappelijk, echt waar.
“Dat helpt inderdaad niet,” mompelde Caroline met volle mond, “kon je echt niet meer uit haar loskrijgen?”
Voor de tweede keer in korte tijd keek ik haar boos aan. “Heb je Katherine ooit ontmoet?”
“Kon je niet wat van die Damon-charmes gebruiken? Je weet wel, een paar keer knipogen, je wenkbrauw optrekken en die andere leuke dingen die je gebruikt om meisjes je tent in te lokken alvorens ze te gebruiken als opwindbaar speelgoed,” sneerde ze, nog steeds op vragende toon. “Het is niet dat ik niet waardeer wat je voor me doet, maar ik wil graag nog wat langer blijven leven en als de meest krachtige vampier ter wereld werkelijk achter me aanzit, heeft dat waarschijnlijk invloed op mijn levensverwachting.”
Ze stopte met ratelen toen Elena een hand op haar arm legde om haar tot stilte te manen. “Het komt wel goed, Damon verzint wel iets,” ze keek me strak aan, “toch?”
“Ja, want ik ben superman en ik verricht wonderen,” repliceerde ik sarcastisch. Het was duidelijk niet wat ze wilde horen, maar het was de waarheid. Het maakte niet uit of Elena dit zei en of ik bergen voor haar wilde verzetten, soms was willen niet genoeg.
Mijn sarcasme deerde Caroline niet, ze leek iets gekalmeerd te zijn. Dit in tegenstelling tot Elena, die me nog steeds non-verbaal verwijten maakte voor mijn lompheid.
“Betekent dit dat ik niet meer alleen over straat mag vanaf nu?” Caroline haar stem klonk weemoedig, een beetje als die van een klein kind dat eigenlijk wel wist dat ze geen koekje mocht. Toen ik mijn hoofd schudde, sloeg ze haar ogen neer en maakte ze een grommend geluid.
Ik was lichtelijk geamuseerd door haar protest, maar probeerde dat zo goed mogelijk te verbergen. “Het is belangrijk dat je de komende tijd bij ons blijft, ons huis is het meest veilig en Rick kan jullie wel heen en weer rijden naar school.”
“Kan ik dat?” vroeg Rick verbaasd, duidelijk niet helemaal begrijpend hoe hij ineens onderdeel van dit gesprek was geworden.
Ik keek hem veelzeggend aan. “Ja, dat kun je.”
“Waarom doe je het zelf niet?”
Elena kuchte en Caroline schoof haar haren naar achteren op de alom bekende Caroline-manier. “Ik heb vampierbarbie de tweede om op te passen, dat zegt genoeg, lijkt me.”
Elena tikte drie keer met haar glas op de tafel. “Willen jullie stoppen met over ons praten alsof we er niet bij zijn? Ik heb mijn rijbewijs en Caroline heeft die zelf ook, we redden onszelf echt wel als we samen naar school gaan.”
“Precies,” steunde Caroline haar, “en Alaric zal eerder het onderspit delven dan ik, wanneer het erop aankomt. Niet kwaad bedoeld natuurlijk.”
Plotseling voelde het weer alsof die twee samenzwoeren, hier kon ik niets tegenin brengen. Caroline en Elena konden samen een grote muur vormen waar je nooit doorheen zou komen, met Bonnie erbij was het zelfs nog een stuk onaangenamer geweest. “Goed,” stemde ik dus onwillig in.
“Mooi,” knikte Elena tevreden. “Ik ben blij dat we daarover uit zijn.”
We bleven nog een tijdje zitten, maar de onwetendheid en de raadsels waar Katherine ons mee had opgescheept, zorgden voor een mindere sfeer. Iedereen zat na te denken en niemand was echt in een feeststemming, zelfs ik niet. Drie drankjes later besloten Elena en Caroline dan ook dat ze naar huis wilden en Alaric had aangeboden met ze mee te gaan. Vanzelfsprekend waren de twee het hier niet zomaar mee eens geweest na ons gesprek van eerder, maar toen ik ze op het hart drukte dat dit alleen een ‘avondregel’ was, richtten ze hun klaagzang op Alaric en vertrok het drietal uit de Grill.
Ik was weliswaar niet in een feeststemming, maar ik had behoefte aan wat tijd alleen. De laatste tijd was het een gekkenhuis geweest. Continu was ik in het gezelschap van Alaric, moest ik een oogje houden op Lexi, werd er verwacht dat ik zorgde dat Elena niet in zeven sloten tegelijk liep of moest ik Caroline beschermen tegen wat er dan ook achter haar aanzat. Als ik geen tijd voor mezelf nam, zou ik zeker doordraaien. Om eerlijk te zijn begreep ik niet hoe mijn broer het al die tijd had gedaan zonder gek te worden.
Inmiddels zat ik aan de bar en had ik om nog een borrel gevraagd. Toegegeven, echt alleen was ik niet, de Grill zat nog steeds behoorlijk vol, maar ik vond het een ontspannende bezigheid om in mijn eentje aan de bar te zitten en me te concentreren op andermans gesprekken. Voor even nam dat de aandacht weg van mijn eigen leven, waar ik soms maar al te graag even aan wilde ontsnappen.
Naast mij ging er iemand vrij luidruchtig op een barkruk zitten. Een hand werd opgestoken naar de bartender en een vrouwenstem vroeg om een Amaretto. Toen ze haar drankje had, nam ze een slok en klonk haar stem weer. “Hallo daar.”
Ik was het eerder niet van plan geweest, maar werd nu verplicht op te kijken. Ze was knap, dat kon ik niet ontkennen. Ze had lang golvend haar, zwart, maar toch meer donkerbruin. Haar ogen waren bruin en sprekend en keken me levendig en ietwat stout aan. Goedkeurend trok ik één wenkbrauw op en gaf ik haar een halve glimlach, twee van de trucjes waar Caroline eerder op had gedoeld en daar was ik me pijnlijk van bewust. Ik tilde mijn glas op en maakte een proostgebaar. “Damon Salvatore, met wie heb ik het genoegen?”
Ze moest lachen, maar giechelde niet, dat kon ik waarderen. “Mijn naam is Brooke, het is leuk je te ontmoeten, Damon Salvatore.”
“Je hebt geen idee hoe leuk het is om mij te ontmoeten,” zei ik speels, waarna ik een slok van mijn drankje nam om haar de tijd te geven om te reageren. Het was alweer een tijdje geleden dat ik iemand had gehad om mij af te leiden, een speeltje, zoals Caroline het noemde. Ik was het daar niet mee eens, de dames waren niet mijn speeltje, ik was gewoon niet op zoek naar liefde. Als ik geen behoefte meer had aan hun affectie – of hun bloed, kon ik ze simpelweg laten vergeten dat ik überhaupt bestond. Dat was de perfecte relatie voor mij, het was van korte duur en de touwtjes waren altijd in mijn handen.
“Wat brengt jou hier, in je eentje, op een zaterdagavond?”
Ik trok een sip gezicht en keek naar haar inmiddels lege glas. “Ik wachtte op iemand als jij.”
“Iemand als ik?” vroeg ze belangstellend.
“Een mooie vrouw die me gezelschap kan houden.”
Nu keek zij ook naar haar lege glas, ze wees ernaar en draaide er met haar vinger een rondje boven. “Als dat betekent dat je me trakteert op een drankje, houd ik je graag nog wat langer gezelschap.”
Ik verblijdde haar met nog een Amaretto en we praatten nog even. Haar naam was Brooke Davidson en ze studeerde journalistiek. Normaal gesproken woonde ze niet in Mystic Falls, maar ze was nu op bezoek bij haar ouders. Als ik eerlijk was geweest, had ik moeten toegeven dat haar levensverhaal me weinig interesseerde. Dat was echter geen manier om vrouwen voor je te winnen, wist ik, dus knikte ik soms en liet ik af en toe een zeer begaan ‘oh, echt?’ horen. Dat werkte, want ze leek me met de minuut leuker te vinden.
Tegen half elf kreeg ik er genoeg van. Het werd stiller in de Grill en ik wilde wat actie. “Ik heb het wel gezien hier, heb je misschien zin om met mij mee te gaan?” stelde ik voor.
Iets aangeschoten schudde ze haar hoofd en ze moest weer lachen. “Damon Salvatore, je bent een zeer charmante man.” Ze hield even stil en leek afgeleid, maar praatte toen verder. “Ik kan begrijpen dat veel vrouwen gelijk ja zeggen, maar ik ben niet zo gemakkelijk, ik ben niet zoals veel vrouwen.”
Ik zuchtte zacht, nauwelijks merkbaar. Eigenlijk had ik gehoopt dat dit niet nodig was geweest, het was altijd leuker als vrouwen je uitnodiging uit zichzelf accepteerden. Ik wendde me tot haar en keek diep in haar ogen. “Ja, dat ben je wel,” zei ik rustig, met alle overtuigingskracht die ik in me had. Dat laatste was eigenlijk niet eens echt nodig geweest, toen ik haar pupillen groter en kleiner zag worden in reactie op die van mij, wist ik dat mijn poging succesvol was.
“Of toch,” merkte ze enthousiast op, “dat ben ik wel!”
“Dat weet ik toch.”
Net toen ik wilde opstaan en haar richting de uitgang wilde leiden, hoorde ik de stem van Liz Forbes, de moeder van Caroline. Normaal gesproken kon de moeder van Caroline me gestolen worden, ze had mij twee keer proberen om te brengen, naar mijn bescheiden mening was dat zo’n twee keer teveel. Maar dit keer was er iets aan haar stem en het gesprek dat ze voerde waardoor ik bleef zitten. Brooke trok aan mijn arm, maar ik schudde haar hand van me af. “Wacht even, bestel nog iets te drinken, we gaan zo,” vertelde ik haar, voordat ik mijn aandacht weer op het gesprek van Liz Forbes richtte.
Haar stem klonk gejaagd, boos en een beetje paniekerig, iets wat ik in lange tijd al niet meer bij haar gehoord had. Ik keek onopvallend in haar richting om te constateren dat haar gesprekspartner inderdaad Carol Lockwood was, die haar stem inmiddels iets begon te verheffen, waardoor het gesprek ook voor menselijke oren te volgen was.
“Wil je stiller zijn,” siste Liz, “iedereen kan je zo horen. Ik begrijp dat je in de war bent, maar ik denk dat de Raad daar niet blij mee is.”
“Waar de raad niet blij mee is, is dat jij vampieren laat rondlopen zonder ze te executeren, dat druist tegen alles in waar wij voor staan!”
Onmiddellijk spitste ik mijn oren, ze waren inmiddels weer zo zacht gaan praten dat ik mezelf moest concentreren om er nog iets van op te vangen, maar dit was een gesprek dat ik beslist niet mocht missen. Carol Lockwood was duidelijk van vampieren in deze stad op de hoogte en ik had het nare gevoel dat het niet onze ongenode gasten betrof.
“Ze is nog steeds mijn dochter, Carol. Ik weet dat het moeilijk is om te geloven en dat wilde ik eerst ook niet, maar niets wijst erop dat ze een monster is. Ze is nog steeds dezelfde Caroline.” De stem van Liz klonk nu rustiger en haar woorden verbaasden me. Het was niets voor haar om nu opeens in te spelen op het moedergevoel van een ander. Ze had haar eigen dochter de laatste tijd angstvallig van zich weggeduwd en nu wilde ze beweren dat ze geloofde dat Caroline geen monster was? Haar gedrag van de afgelopen maanden had ons alleen maar het tegendeel bewezen.
“Het maakt me niet uit wie ze is, ze is een vampier, daar gaat het om. Iedere keer dat mijn zoon met haar omgaat, is hij in gevaar.”
Het was een nare situatie en ook het feit dat Carol nu van ons bestaan afwist was ongelukkig, maar ik moest moeite doen mijn lach in te houden. Haar zoon in gevaar? Haar zoon kon vampieren doden met één simpele beet, terwijl wij Tyler nog geen schade op lange termijn toebrachten als we tien zilveren messen door zijn lichaam zouden boren. Ze moest eens weten wat voor gevaar haar zoon voor Caroline vormde.
Carol was duidelijk nog niet klaar. “Ik wil dat je hiermee afrekent en dat je dat monster uit de buurt van mijn zoon houdt. Als jij het niet doet, doe ik het en als dat betekent dat ik haar zelf een staak door haar hart moet jagen, dan zal ik dat doen.”
Brooke legde haar hand weer op mijn arm om mijn aandacht te trekken en ik besloot dat ik genoeg gehoord had. Na dit nieuws was de drang om hier nog even te blijven voor nog een borrel erg groot, maar ik moest naar huis om Caroline en Elena in te lichten. Ik keek opzij naar de mooie vrouw en gromde, deze avond had heel anders moeten verlopen. “Luister,” sprak ik, “ik moet nu weg, maar we spreken een andere keer af, oké?”
De brunette was overduidelijk teleurgesteld, of dat nu alleen maar kwam doordat ik met haar geheugen had gespeeld of doordat ze me echt leuk vond, was een onbeantwoorde vraag. “Volgende keer?”
“Volgende keer,” beloofde ik haar opnieuw, voordat ik mijn hand opstak en gehaast naar buiten liep.