Gewapend

Gewapend

   " Kop dicht!" krijste ik. Verstand op nul, gewoon doen. Daar ben ik goed in. Ik had totaal geen medelijden met het kind, zelfs niet omdat ik zelf een kind heb. Ik leidde twee aparte levens; werk en privé. Die mengden zich nooit en kenden elkaar niet eens. Daarom kon ik moeiteloos mijn geladen handpistool op de dreumes richten. 
   "Alstublieft..." smeekte de vader van het kind me fluisterend. "Ik wil alles doen, maar niet Sarah..." Zijn stem brak. "Ik heb genoeg geld, hoeveel?" 
   "Geen geld, sukkel, maar je word al warmer,"  met een zwaai richtte ik nu mijn geweer op zijn voorhoofd. Ik zag dat er iets bij hem begon te dagen, maar hij geloofde het niet. Hij begreep niet hoe we zijn geheim kenden.
   "Wie?" zei hij met een lichte trilling in zijn stem. Zijn ogen schoten naar de grond voor de bank waar hij en zijn dochter op zaten, daar lag zijn vrouw en de moeder van zijn kind. Bewusteloos. Hij had haar van mij hierheen moeten slepen nadat ze in de gang flauw was gevallen, zodat ik haar in het oog kon houden.
   Hij dacht dat zijn vrouw hem verlinkt had. Het was bijna lachwekkend.  
   "We hebben je vrouw niet nodig om te weten wat jij hier in dit huis alemaal hebt opgeborgen."  Zijn ogen werden groot. Shit, stom van me. Het was hem niet ontgaan dat ik niet in het enkelvoud sprak. De wereld die hij dacht te kennen bestond niet, grappig dat hij daar nu pas achter kwam.