Everybody loves Someone, Part 4: Fallin´ Down (1D & TW)

Louis POV

Waarom hij? Waarom was hij juist diegene die op mij verliefd moest worden? Ik gooide m’n handen in de lucht. Waarom was het leven zo ingewikkeld? Ik liep naar de rand, het was niet hoog, maar hoog genoeg om toch minstens je nek, je armen en een paar benen te breken. Ik zou kunnen springen, en proberen om zo vervelend mogelijk neer te komen. Dan zou ik dood zijn, en hoefde ik niet meer dit moeilijke leven te leven. Toegegeven, ik had alles wat mn hartje begeerde, op één ding na. Of liever, op één iemand na. Liam. Maar Liam had Kim, dus dat werd helemaal niets. En nu had Harry ook nog toegegeven dat hij verliefd op mij was. Zacht liet ik een gegrom uit m’n keel ontsnappen, ik kon de jongens gewoon niet meer onder ogen komen, dat zou te moeilijk zijn.

Zou ik springen? Ik twijfelde, er waren wel mensen die me zouden missen. M’n moeder in de eerste plaats, en mn zusjes. Niall en Zayn, en Harry natuurlijk. Misschien sommige fans, maar voor de rest? Langzaam schuifelde ik verder naar de rand van de flat toe. Beneden keken sommige mensen naar me, maar ik besteedde er geen aandacht aan. Toen ik de rand had bereikt ging ik voorzichtig zitten, met mijn benen over de rand. Het enige wat ik nodig had was een klein duwtje, van iemand die ik niet kende. De bovenbuurvrouw bijvoorbeeld, die altijd op ons liep te schelden omdat we zo veel herrie maakten. Of de benedenbuurman, die alleen zijn huis uit kwam om de vuilnis buiten te zetten, de post op te halen en de pizzabezorger binnen te laten. Of die homofobe buurman, die ’s nachts stiekum allerlei jongens ontving in zijn appartement, waarvoor weet niemand. Zachtjes grinnikte ik bij deze gedachte. Er waren gelukkig nog mooie dingen in het leven. Ik zou weer terug gaan, terug naar de jongens. Ik hield te veel van dit leven om dood te gaan.

Net toen ik op wilde staan hoorde ik een stem. ‘Need a push?’ Ik schrok, en verloor mijn evenwicht. Vanaf toen ging alles in slowmotion. Flitsen van mij leven vlogen over mijn netvlies. De geboortes van mijn zusjes, X-factor, Harry, Niall, Zayn, en natuurlijk Liam. ‘Neeeeeeeeeeeeeeeeeeee!’ hoorde ik iemand schreeuwen, en ik zag een silhouet over de rand van de flat heen kijken. ‘Zeg sorry tegen Harry!’ schreeuwde ik nog. Alle ruzies tussen ons flitsten aan me voorbij. En het gesprek dat hij mij de liefde verklaarde. En ik hoorde mijn moeder weer zeggen: ‘Jullie lijken wel een getrouwd stel!’ Nu weet ik waarom Harry zo’n pijnlijke uitdrukking in zijn ogen had gekregen, hij had het me nooit verteld maar hij hield toen al van me. En als laatste zag ik Liam, de liefde van mijn leven die die liefde nooit zou beantwoorden. Liam, perfect Liam. Met een glimlach raakte ik de grond, en werd opgezogen in een zwarte leegte.