075~

Simone PoV
Mijn broer was uiteindelijk toch diegene die Tom uit zijn kamer isolement haalde, en niet mijn CD. ik had gehoopt dat de liedjes hem zouden gaan overtuigen om zijn emoties om te zetten in nieuwe muziek, maar hij had zijn gitaar niet aangeraakt. Mijn broer leek verbaast dat Bill en Tom niet op hem afgestormd kwamen zoals anders. Ik had het hem nochtans verteld dat ze allebei nogal depressief waren. Ik had hem zelf verteld over Laura, over het feit dat Tom kapot was sinds Laura vertrokken was. Ik ... ik had gehoord wat Laura had gezegd, maar ik kon het haar niet kwalijk nemen. Ze wist toen waarschijnlijk niet helemaal wat ze zei of deed. Tom snapte het ook niet helemaal maar het leek erop dat hij de dagen die erop volgden heel erg bezig was met wat ze precies had gezegd, en daaruit zijn conclusies had getrokken. Ik had mijn broer gevraagd of hij niet even met Tom kon praten, Tom had altijd naar hem opgekeken, en hij had TOm zijn hele leven lang kunnen troosten. Waarom zou het hem nu niet lukken. Hij was er een hele tijd binnen, maar toen hij weer naar buiten kwam, kwam Tom zonder veel probleem mee. 'Tom en ik gaan even de stad in.' mompelde mijn broer terwijl hij en Tom gewoon langs liepen alsof er niets aan de hand was geweest deze maand. Blijkbaar waren ze gaan shoppen, het vreemde was dat Bill diegene was die graag ging shoppen, en dat Tom meestal maar een paar dingen paste en weer vertrok.
's avonds vroeg ik diederick -ja, mijn broer heet diederick, maar ik noem hem meestal Didi- wat hij precies gezegd had tegen Tom dat hij zo gemakkelijk met hem meeging en meer zelf. Zodra hij thuiskwam had hij zijn spullen neergegooid, was naar de piano gelopen en had zijn gitaar bij hem om te componeren. Hij begon weer te leven.