28. her story

Ongeveer een kwartier later zaten we beneden met een kop thee (en flessen fris voor Embry) en een koekje (koektrommel voor Embry). Mijn moeder zat aan mijn ene kant en Embry aan mijn andere. In de stoel tegenover ons zat mijn tante. Ja, echt waar. Ik had nooit geweten dat ik een tante had, en nu zat ze hier doodleuk naar mij te glimlachen.
Ik keek naar mijn moeder, die eindelijk klaar leek te zijn om haar verhaal te doen.
‘Ten eerste,’ begon ze,’ spijt het me echt heel erg dat ik je zo heb achtergelaten op die dag. Echt waar.’
Ik knikte weer. Ik had haar allang vergeven.
Ze ging weer door. ‘Een paar weken voor jij werd geboren, werd ik bezocht door een vrouw, met vleugels en ogen net zoals de jouwe. Ze zei dat ze de zus van mijn moeder was, en jouw oudtante. Ze zei dat jouw een grote toekomst te wachten stond, maar dat je het zonder de hulp van je familie moest doen. Jij mocht niks weten over jouw familie. Ik was verbaasd, en ik wou niet doen wat ze zei, maar ik kon niet weigeren door haar ogen. Ik verbrak alle contacten met onze familie. Je grootouders, je tantes en ooms, neven en nichten…’
Haar stem stierf even weg, en ze keek droevig voor zich uit. Daarna ging ze weer verder met haar verhaal.
‘Toen werd jij geboren. Ik schrok me een ongeluk toen ik jouw ogen zag. Dat was het moment dat ik echt geloofde in de woorden van jouw oudtante. Ik heb maanden gewacht op nog zo’n vreemde gebeurtenis, maar niks. Ze bleef weg, tenminste, tot vlak voor jouw tiende verjaardag. Ze zei dat het tijd was om te verdwijnen uit jouw leven, dat je het nu zonder mij moest redden. Ik weigerde, smeekte om te mogen blijven. Je zou niet zonder mij kunnen, en ik niet zonder jou. Ze was onverbiddelijk, maar ze beloofde me wel dat ik jou ooit weer zou zien. De dag dat ik wegging heb jou gezegd dat ik van je hield, dat het nooit zou veranderen. Ik heb jou geknuffeld alsof ons leven eraf hing, en toen je naar school ging heb ik gezwaaid tot lang nadat je verdwenen was. Ik heb de rest van de dag, terwijl ik mijn koffer inpakte, in het vliegtuig zat, mijn gehuurde apartement bekeek, zitten huilen. Iedere dag, heel lang. ik wachte tot ik jou weer kon zien, kan zeggen dat het me spijt. En dat ik van je hou.’