--{-@(1)@-}--The time is finally here.

‘Wakker worden Moonie! Je bent jarig! Gefeliciteerd!’ kreunend opende ik mijn ogen, keek in de groene irissen van mijn broer. De grote gespierde jongen woelde me door mijn lokken, wat ik liever niet had omdat ik me al een paar dagen niet zo goed voelde. De grote witte wolf naast hem blafte, sprong op het bed, likte me. ‘Kiba, ga af… Je bent sexy hoor, maar ik heb liever iets menselijker.‘ Hoofdschuddend draaide de jongen in de kamer zich af, terwijl ik Kiba van me af duwde. ‘5 minuten Moonie, opa en oma hebben alles uit de kast gehaald voor deze speciale dag.’ De jongen en zijn huisdier verdwenen, waarna ik zuchtend achterbleef. Ik voelde me raar, een soort van misselijk, maar meer het soort dat je bij spanning had. Alsof er iets stond te gebeuren, maar ik wist niet wat. Toen ik wat omhoog krabbelde, werd ik overvallen door een duizelig gevoel, moest weer gaan liggen om niet flauw te vallen. Mijn ogen sloten zich, omdat mijn lichaam even tot rust moest komen. Trillend greep ik naar de ketting om mijn hals. De talisman die ik al jaren droeg, sinds ik hem in het gras had gevonden. Hij had me altijd gekalmeerd, maar dit keer kon zelfs de rode steen me niet kalmeren. ‘Rain! Naar beneden komen!’ Ik reageerde niet, probeerde nog een keer op te staan. Weer overviel het gevoel me, maar ik negeerde het, liep vastberaden naar de spiegel aan de muur. Daar schrok ik me rot, keek met een luid kloppend hart naar mijn ogen, die een bleke kleur hadden gekregen. Bleek als de maan. Verwoed knipperde ik een paar keer, kreeg de vertrouwde, aparte, groen met bruine kleur echter niet terug. ‘Wat is er in godsnaam aan de hand?’ Snel draaide ik me af, ik verbeeldde het me gewoon. Dat kon niet anders. Haastig rende ik over de zachte berenvellen op de grond naar beneden, zag een hele groep mensen in de keuken zitten. Mijn twee broers, mijn twee neven, en nog twee andere jongens waar ze altijd mee om gingen, en hun wolven. Mijn oma kwam vrolijk op me af, gaf me een knuffel. ‘Eindelijk is de tijd is daar.’ Sprak ze plechtig, meer tegen zichzelf dan tegen mij. Niet begrijpend keek ik haar aan, wist ergens dat het niet over mijn verjaardag ging. ‘Je bent achttien.’ Zei mijn oma toch, overtuigde me echter niet. ‘Gaat het zussie?’ vroeg Esaya, degene die me wakker had gemaakt. Ik wist niet hoe ik moest reageren, voelde me nog steeds raar, op een onbeschrijfelijke manier. Ik wilde rennen, gillen, huilen. Er was iets aan het veranderen, maar ik wist niet wat. Ik schrok op toen ik een ketting om mijn nek voelde. ‘Deze houd je om tot vannacht.’ Gromde mijn oudste broer, keek me aan met een blik die elke vezel in mijn lichaam liet gehoorzamen. Ik knikte, voelde ineens alle kracht uit me wegzakken. Kiba jankte luid, gaf een enorme duw tegen een stoel, precies op het moment dat ik dreigde te vallen. Mijn ogen ontmoette die van de sneeuwwitte wolf, brachten me van mijn stuk, omdat het leek alsof onze gedachten bezig waren met af te stemmen, zodat ik ze zou kunnen horen. Ineens stonden mijn broers op, waardoor ik loskwam uit de trans, keek toe hoe ze mijn opa naar zich toe trokken. Opeen ingehouden fluistertoon begonnen ze naar elkaar te sissen, iets wat ik normaal niet zou verstaan, maar op de een of andere manier die keer wel. ‘Het moet verdomme nu opa! Het is allang bezig, al dagen! Ze is vroeger dan ons, waarom moeten we wachtten, ze voelt zich vreselijk!’ Mijn opa gromde iets onbestaanbaars, kon zijn zin echter niet afmaken. ‘Ze wordt vanavond toch een van ons, wat zou het dat ze het nu al weet? Vanavond snapt ze er net zo weinig van als nu!’ Ik snapte niet waar de ruzie over ging maar ik wilde ze uit elkaar halen. Mijn oma hield me echter tegen, glimlachte naar me. ‘Het gebeurt zoals bij iedereen! Dat het bij haar eerder is komt door haar moeder, en omdat ze een verdomde vrouw is. Ze is te zuiver! Je kunt die ketting wel terugnemen. Die is niet sterk genoeg om haar te onderdrukken. Maar dat betekent niet dat ze een speciale behandeling krijgt!’ Woedend stampte mijn opa weg, hij was een man van traditie en het was overduidelijk dat de jongens er een wilde doorbreken. Mijn oudste broer mompelde iets naar Esaya, liep daarna weg. De overgebleven jongeman liep op me af, nestelde zijn neus in mijn haar. ‘Het spijt me, Moonie.’ Fluisterde hij, zijn stem liefdevol bij mijn koosnaampje. ‘Ik wilde dat ik die ouwe kon overtuigen. Het vreet nu al aan je, en het moet allemaal nog beginnen.‘ Verward keek ik naar hem op, voelde weer een rare mix van misselijkheid, een vage pijn en een soort van warme rillingen door mijn lichaam trekken. Kiba jankte, likte aan mijn hand. ‘Gaat het wel?’ fluisterde Esaya zachtjes. Zwakjes schudde ik mijn hoofd, begon vlekken te zien. ‘Wat is er toch aan de hand?’ stamelde ik, doodsbang voor en door de veranderingen die in mijn lichaam de boventoon voerden. Mijn broer suste me, vertelde me dat alles goed zou komen. Ik kon het echter niet helemaal geloven, zo voelde het namelijk totaal niet, het voelde alsof ik doodging. Alsof ik opgevreten werd van binnen. Zwarte vlekken peuzelden mijn zicht stukje bij beetje weg, waarna ik over moest geven aan de duisternis, ik alle energie uit mijn lichaam voelde verdwijnen.