27. i'm sorry

Ze keek me aan met die blauwe ogen die ik van haar had geerfd, soort van dan. Ik zag zoveel verschillende emoties in die ogen rondcirkelen dat het me bijna duizelig maakte. Ongeloof, pijn, verdriet, blijdschap, nog meer ongeloof. En ook schuldgevoel, tenminste, dat maakte ik mezelf wijs.
Mijn hart hamerde in mijn borst terwijl ik angstig afwachte wat mijn moeder zou zeggen.
Eindelijk begon ze te praten. ‘Kiki… Kiki, ben jij dat echt?’
Ik knikte. Ze strekte haar hand naar me uit en ik boog me naar voren. Ze streek haar hand over mijn wang, eerst aarzelend en toen zekerder. Ik zag tranen tevoorschijn komen in haar ogen. Ze dropen langzaam uit haar ogen.
Opeens schoot ze naar voren en sloeg haar armen om heen. ze viel weer naar achteren en trok mij mee. Samen vielen we op het bed.
We keken elkaar even verwonderd in de ogen. Toen barsten we samen in lachen uit. Achter me hoorde ik Embry opgelucht grinniken.
Alle verdrietige gedachten, ongemakkelijke gevoelens en twijfelende stiltes vlogen het raam uit. De acties van mijn moeder hadden antwoord gegeven op mijn belangrijkste vraag. Ja, ze hield van me. Zoals ieder ander moeder van haar dochter kon houden. En de manier waarop ze me vasthield vertelde me dat ze me deze keer niet zo makkelijk zou loslaten.