073~

Simone PoV
Tom zat in zijn kamer, ik kreeg hem er niet meer uit en ik wist niet wat ik precies moest zeggen of doen om weer leven in hem te krijgen. Hij was... anders, alsof hij ook met een mentaal probleem zat. Ik dacht aan schuld, maar ik wou hem geen woorden in de mond leggen. iK had hem gezegd dat ik er was voor hem als hij er wou over praten, en Bill en ... Georg en Gustav.. hij zweeg altijd maar. Ik wist niet veel meer wat ik kon doen, een dokter? Dan zou hij zeker toe klappen, laat staan dat ik een psycholoog zou bellen. Ik was er mijn hele leven tegen geweest, waarom zou ik er nu een in roepen voor mijn zoon die toch niet wou praten. Dit weekend zou mijn broer op vakantie komen, Tom had het altijd al met hem kunnen vinden. Ik persoonlijk minder, hij zapte meestal van de ene naar de andere, maar als hij dacht dat hij TOm zou kunnen helpen, zou ik nooit nog iets tegen hem hebben. Ik was niet zeker waarom ik het deed, maar ik wou het nog een laatste keer proberen.
Tom's kamerdeur was toe, maar niet op slot. Ik wist dat ik misschien een deel van zijn privacy afnam, maar ik wou geen kind meer verliezen. Hij lag gewoon op zijn bed, niets te doen. Ik ging naast hem zitten, hij keek niet eens op. Vorige keer dat ik erbij was komen zitten, had ik gewacht tot hij iets zei, ik had er uren gezeten en toen kon ik niet anders dan weggaan, want Bill moest ook eten. Dit keer had ik mijn voorzorgen genomen.
Tom staarde gewoon boven zijn hoofd, het duurde even voor ik door had dat er een foto van Laura boven zijn bed hing. Hij zuchtte, hoopte waarschijnlijk dat ik weg zou gaan. 'Tom, luister even.' zijn ogen maakten de beweging naar mij op, ik had dus iets van aandacht. 'Het kan niet langer gaan zo' mompelde ik. Hij keek weer naar Laura, alsof hij hoopte dat ze plots uit die foto zou kruipen.