071~

Nicole Pov
Ik vond het nogal ongepast om hier gewoon bij te staan, als een ouder, een opzichter die eigenlijk nu tegen Laura zou moeten zeggen dat ze haar beter zou moeten gedragen en dat ze heel erg ondankbaar was, maar ik kon het niet. Het was haar eigen schuld niet, zij kon er niet aan doen dat ze net omgedraaid was. En ik voelde teveel mee met haar pijn om haar te zeggen dat ze zich moest inhouden tegenover Tom. TOen Gustav Bill en Tom verplicht had om ons te bellen, had ik mezelf amper kunnen inhouden. Ik zou instaat geweest zijn om Tom keihard tegen de muur te kloppen, als ik daarmee mijn meisje terug had gekregen. Nu wist ik dat ze nooit meer dezelfde zou zijn. Ze zou constant verwisselen van persoon, van de zelfverzekerde, hatende Bitch naar het doodsbange, verdrietige meisje. Ik zuchtte, maar Noch tom noch Laura lette op mij. 'Hoe denk ik dan? hOe wil je dat ik denk?' vroeg hij zacht. Laura keek op hem neer, ik denk dat er nu nog maar hoogstens twee meter tussen hen in zat. 'jij, Tom, denkt zoals alle jongens, met je Pik.' zei ze hard; ik dacht even Tom met zijn ogen te zien rollen, alsof het eigenlijk heel normaal was. 'En ik ga je niet zeggen hoe je moet denken Tom, want ik ben niet van plan om je ooit van mijn leven nog te zien. Het maakt me niet uit hoe jij denkt, en hoeveel harten je denkt nog te breken.' zei Laura. Ik kon amper geloven hoe anders ze was dan het meisje dat ik hier voor nog een laatste weekendje gelaten had. Het leek erop dat dit laatste weekend er toch te veel aan was, nee. zo was het niet, het was gewoon iets wat moest gebeuren, vroeg of laat zou het toch gebeurd zijn. 'Ik wou je hart niet breken, ik hou van je. Ik wil niet dat je verdrietig bent.' zei hij. Ik moet toegeven, ik geloofde er neits van, maar ik was altijd al een harde tante. Ik zou hem geroepen hebben dat hij dat zelf maar eerst eens moest gaan geloven. Laura was natuurlijk anders dan ik, maar ik denk dat als ze in de oude versie van zichzelf was, ze zou gereageerd hebben zoals ik dat graag gedaan zou hebben. 'Tom, je houd niet van mij. En ik ben niet verdrietig. Ik ben blij, want nu heb ik tenminste geen hart meer dat gebroken kan worden, ik heb er geen meer..' Oké, ze was zelf hard in mijn ogen.
Ik schrok toen ze naar me toe draaide en begon te rommelen in de tas, ze haalde er iets uit en gooide het voor Toms voeten neer. een waaier, een waaier met een hartje op. Tom liet tranen over zijn wangen lopen, maar het haalde niets meer uit. Laura liep door naar de deur, en riep naar mij dat ik me moest haasten. Ik denk dat het de laatste keer was dat Laura en Tom elkaar gezien hadden.