Rituelen: deel 1

Als ze haar maar niet zagen ! Feriane stond dicht met haar rug tegen de rotswand gedrukt en gluurde om het hoekje van haar schuilplaats. Van hieruit zag ze hen weer: de vreemde mensen met hun kapmantels. Ze kende niemand van hen; eigenlijk kende ze geen enkel volk dat zich zo kleedde. Eén van de mensen draaide zich om en ze trok snel haar hoofd terug. Ze wist dat ze hier niet hoorde; ze wist dat het fout was, maar ze kon niet weg nu. Men zou haar zien en wie weet wat ze dan met haar zouden doen. Dus bleef ze waar ze was en hoorde hoe de mensen startten met zingen. Terwijl hun gezang luider en luider werd, begonnen sommigen onder hen op trommen te slaan. Bang, maar ook nieuwsgierig , waagde ze het weer even in de grot te kijken. Het was een mooie grot en als ze zich niet in deze situatie had bevonden, had het meisje zeker rondgewandeld om de kleurrijke tekeningen die de muren versierden beter te bekijken. Het vuur dat in het midden van de grot brandde wierp schaduwen op de muren en deed de figuren erop dansen. Het was eigenlijk prachtig om te zien.

Het meisje trok zich weer terug achter en dacht na.
De grootste vraag waar ze op dit moment mee zat, was hoe ze hier in de eerste plaats gekomen was. Ze pijnigde haar hersenen zonder enig resultaat. Haar geheugen leek leeg, alleen haar naam, haar naam wist ze nog. Feriane ging zitten en trok haar knieën tegen haar borst. In deze positie, met haar hoofd rustend op haar knieën , bleef ze zitten en ze dacht na over de dingen die ze zich herinnerde. Ze overliep de voorwerpen waarvan ze de naam wist en droomde over de familie die ze moest hebben. Het duurde niet lang eer ze zichzelf voelde wegdommelen en uiteindelijk viel ze in slaap. Toen ze wakker werd, merkte ze dat de mensen gestopt waren met zingen en alleen de slagen van de trommen nog te horen waren. Even later stopten ook deze met een laatste harde slag. Een akelige stilte vulde de grot. Er was geen stem, geen geluid meer te horen buiten de snelle slagen van haar eigen hart. Voor de laatste keer, keek ze om de hoek. Als ze had geweten wat zou volgen, had ze het nooit gedaan. Terwijl ze keek, verbrak een oorverdovend gebrul de stilte en doofde een windvlaag het vuur. Feriane gilde uit puur afgrijzen. Ze keek recht in het paar vuurrode ogen dat in het donker was opgelicht.