070~

Nicole PoV
Laura had haar kleren en allerlei spullen die ze nodig had gepakt. ik had er gelukkig voor kunnen zorgen dat ze die kamer niet helemaal tot de grond afbrak. Simone had gevraagd of de jongens beneden konden blijven; we hadden afgesproken om Laura en Tom en Bill een tijdje uit elkaar te houden, tot Laura over haar eerste verdriet heen was, en tot ze aan haar nieuwe "mentale" situatie gewend was. Het zou vanaf nu kunnen voorkomen dat ze plots helemaal van persoonlijkheid wisselde, en als ze niet voor de rest van haar leven wilde opgesloten worden, zou ze het nu beter leren controleren. Of toch ervoor zorgen dat ze beide zijden van haar persoonlijkheid in de hand hield. ALles ging goed, tot Laura bijna beneden aan de trap was, ik droeg haar tas, want iedere keer ze van Laura 1 naar Laura 2 ging, begon ze lichtjes te trillen en lichtjes stuiptrekkingen te maken. Het was zo voor mij wel gemakkelijker om te weten wanneer ze omdraaide. Toen ze helemaal beneden was, kwam Tom de gang instormen. Jammer genoeg voor hem, stond ze voor het moment op de Haat- factor. Ze keek hem kil aan, zonder ook maar een spoortje verdriet of angst. 'Lau, niet weggaan.' mompelde Tom zacht. Laura haalde haar schouders op. 'Ik wil weg, TOm.' zei ze hard. Ik zag dat hij zijn ogen sloot, slikte en weer naar haar keek. 'Je houd toch van me? ik houd van jou, jij houd van mij.' probeerde hij nog. Laura schudde haar hoofd, en -ik was het niet zeker- het leek alsof ze glimlachte. 'Jij kan niet liefhebben Tom, je bent er niet to instaat, jij denkt niet met je hart.' zei ze zonder zich in te houden. Tom knipperde met zijn ogen, ze waren rood, maar dat leek BitchyLaura niet op te vallen.