5.6

POV Ibrahim:
Ik keek hoopvol naar Samira die me toch wel een beetje wazig aankeek. “Gaat het wel?”Vroeg ik voorzichtig terwijl ik op het knopje drukte dat bij Samira haar bed hing zodat er een dokter kwam. “Waarom ben ik hier?”Vroeg ze. Ik keek haar even aan omdat ik niet wist of ze de waarheid aankon en dus hield ik maar verstandig me mond dicht. Ik zag die blik in haar ogen, de blik die ik maar als te goed kende ze wist dat ik iets voor haar verzweeg tenminste, dat gevoel had ik. Er kwam een dokter binnen. “Hallo Dokter Vermeer”Stelde de vrouw zichzelf voor. “Ibrahim”en ik gaf haar een hand.”Ze is bijgekomen” zie ik. U mag even op de gang wachten en dan gaan we even wat onderzoeken met haar doen en dan kunt u daarna weer bij haar zijn.”Zei de zuster vriendelijk. Ik knikte en gaf Samira een kus op haar voorhoofd en verliet de kamer waarna Samir al zenuwachtig voor de deur stond omdat die dacht dat er wat aan de hand was.”Wat is er?!”vroeg Samir ongeduldig. “Ze is bijgekomen”zei ik met een kleine glimlach op me gezicht. “Echt?”vroeg Samir ongelovig. “ Nee nep.”zei ik sarcastisch. Hij keek me even verbaasd aan maar begreep me toen dus echt. “Mogen we bij haar?”vroeg Samir ongeduldig. “Nee de zuster doet even wat onderzoeken met haar daarna mogen we naar haar toe”zei ik terwijl ik Samir probeerde rustig te krijgen aangezien die als een kip zonder kop door het ziekenhuis liep. Toen Samir eindelijk rustig was kwam ik terug met drie bekers koffie aangezien Amber ook was aangekomen. “Hoe is het met haar?”Vroeg Amber toen ze zich in een stoel liet vallen. “We weten nog niks.”zei ik en gaf haar een beker koffie die ze aanpakte. Ik hoorde haar zuchten, een zucht van stress leek het wel maar waarom snapte ik niet, natuurlijk was ik gestrest, ik raakte haar zomenteen kwijt aan haar ouders en dat wou ik niet, we hoorde bij elkaar maar haar moeder geloofde daar niet in. Ik keek naar de zusters die in en uit liepen van de kamer van Samira en dat bracht nog meer stress omdat ze bezorgd keken. “Duurt het nog langer?”Vroeg Samir die nu weer zat te stressen. “Geen idee, ga gewoon rustig zitten in plaats zo van heen en weer te lopen en zoveel te praten”Zei ik geïrriteerd. Ook al bedoelde ik het niet zo hij streste me nu gewoon zo erg en de zorgen die hierna kwamen waren nog erger, misschien waren dit wel de laatste dagen dat ik Samira zou zien. Ik keek even naar de deur die weer open en dicht ging zonder enige reactie van de doktoren die in en uit liepen. Ik werd langzaam aan helemaal gek, gek van de reactie die ik niet kreeg. Het liefst hoorde ik dat alles goed was met Samira en ze binnenkort naar huis mocht. Opeens kwam er een dokter naar me toe en keek me aan met een onderzoekende blik “Bent u familie van Samira?”Vroeg de man aan me. “Ik ben haar vriend”zei ik terwijl ik de dokter vol hoop aankeek. “Dokter Kip” Stelde de dokter zich voor terwijl die mij een hand gaf. “Ibrahim”Zei ik.”hoe is het met haar?”Vroeg ik al gauw. “Het is nog onzeker of ze er zonder schade vanaf is gekomen, ze heeft te lang in coma gelegen en de kans dat alles goed met haar is is zeer klein.”zei de dokter. Even leek me wereld in te storten, Samira is sterk en ook dit overleefd ze zonder problemen dat weet ik zeker wat een dokter ook zei. Samira is sterk en komt hier goed uit samen met mij!