XXVII

Alice Potter

Ik pak James’ toverstok steviger vast en zeg de eerste spreuk die me te binnen schiet. ‘Diminuendo!’ In eerste instantie lijkt de spreuk geen effect te hebben, maar ineens krimpt Danny op een hoog tempo, totdat hij nog maar tot James’ knie komt. Verbaasd piept hij wat en kijkt omhoog.
‘We moeten weg! Er komt iemand aan!’ Chelsey pakt Danny bij zijn arm en Katherin ondersteunt Dylan. Samen maken ze dat ze wegkomen.
Even kijk ik ze triomfantelijk na, maar dan besef ik dat James gewond is. Als ik omkijk, zie ik dat hij op de grond zakt en snel help ik hem overeind. Als Chelsey gelijk had, wat me in dit geval nog niet eens zo onwaarschijnlijk lijkt met al die herrie van net, moeten we er zo snel mogelijk vandoor.
James wankelt richting de muur en houdt zich eraan overeind. ‘Loop eens drie keer langs die muur. Beter gezegd; ren eens drie keer langs die muur. Doe nou maar!’ Het laatste voegt hij eraan toe als ik hem verbaasd aankijk.
Ik doe wat hij zegt, maar ik denk eigenlijk alleen maar aan het feit dat we zo snel mogelijk van de gang weg moeten. Na mijn derde keer ren ik op James af en ondersteun hem. ‘Kunnen we dan nu gaan?’
‘Jep,’ zegt James tevreden.
Tot mijn grote verbazing is in de muur waar ik net langs rende een deur verschenen.
‘Wie is daar?!’
Geschrokken kijk ik in de richting van het geluid en zie een lichtje steeds dichterbij komen. Snel trek ik James mee door de deur. Opgelucht trek ik hem achter me dicht en zie dat hij daarna langzaam verdwijnt in de muur. Als ik me omdraai, zie ik dat James in een stoel, die in de kamer staat is neergestort.
Ik ren naar hem toe. ‘James? Gaat het?’
‘Fantastisch,’ mompelt hij. ‘Kun je misschien even helpen?’
‘Ja, natuurlijk.’ Ik pak zijn toverstok en haal eerst al het bloed van zijn gezicht en kleding. Ik zie dat zijn neus nog steeds bloedt en laat het stoppen, waarna ik hem recht zet. James houdt de hele tijd zijn ogen stijf dichtgeknepen en piept af en toe.
‘Had je verder nog ergens last van?’ vraag ik als ik geen duidelijke wonden meer zie.
Voorzichtig opent hij zijn ogen en voelt even aan zijn neus. Zijn gezicht vertrekt als hij zijn oog aanraakt.
‘Ik denk dat dat blauw wordt, maar ik weet niet wat ik daartegen kan doen.’ Ik kijk hem bezorgd aan.
‘Komt wel goed,’ mompelt hij. ‘Het viel me wel tegen.’
‘Wat?’ Verbaasd kijk ik hem aan, bedoelt hij nou dat zijn verwondingen hem tegenvallen?
‘Je spreuk! Je deed hem geeneens pijn!’ James klinkt verontwaardigt.
‘Sorry hoor… Maar dit is wel leuker,’ zeg ik. ‘Geen van hen kan waarschijnlijk de tegenspreuk bedenken.’