069~

Simone PoV
Georg had het op zich genomen om het de jongens te vertellen, maar ik wou erbij zijn. Ik vertrouwde het niet helemaal, Tom deed... vreemd. Anders dan anders. Ik weet nog hoe wezenloos hij keek op het moment dat we de kamer binnenkwamen. bill keek op. 'Hoe gaat het met haar?' vroeg hij zacht. Georg zette hem neer in de zetel. 'Niet goed.' zei hij zacht, ik zou het anders gezegd hebben, helemaal anders, maar Georg kende de jongens goed, hij dacht te weten hoe ze zouden reageren. Ik liet het hem doen, maar ik was niet helemaal zeker van zijn tactiek. 'Is ze gewond? de wolven?' vroeg tom verschrikt. 'Nee, fysiek is alles goed.' zei Georg snel. Ik kuchte even om hem te waarschuwen. Nicole en ik hadden besloten dat de tweeling niet moest weten wat er met Laura aan de hand was. We hadden haar reactie gezien toen we het over Bill en Tom hadden, haar verschillende reacties en we hadden ons gerealiseerd dat het nog even zou duren eer ze de jongens zelf nog eens zou zien. Ze hoefden niet echt te weten over haar mentale probleempje. 'Wat heeft ze dan?' vroeg Tom zacht. 'Ze... ze is anti-jongens voor het moment.' zei hij kortaf, hij toonde hen zijn arm, met een grote blauwe plek. 'haar werk.' mompelde hij met een duistere ondertoon. 'ze.. is er nog niet aan toe.' zei hij zacht. dat was zeker, ze zou er nog lang niet aan toe zijn. 'Hoe lang? Ik ... hoelang gaat het duren eer ze ons weer wilt zien?' vroeg Tom. 'Ik weet het niet, het hangt van haar af.' mompelde Georg, maar eigenlijk wist hij het antwoord al. Georg wist dat Laura er alles aan zou doen om Tom en Bill van haar leven lang niet meer te moeten zien. 'Tijd.' zuchtte Bill. ik zag Tom huilen, in al die jaren had ik hem niet zien huilen en nu met Laura... Ik wist dat hij van haar hield, maar hij zou haar uiteindelijk toch moeten loslaten.