5. AAAAAAAAAAAAAAAH!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

"Tak? Ik ben klaar," meldde Eniglas vermoeid. Hij wreef in zijn ogen en viel bijna om van de slaap. Ik knikte hem toe.
"Goed, ga maar slapen."
"Dank je..." Hij slofte naar zijn kamer en twee seconden erna hoorde ik gesnurk. Ik glimlachte. Wat een schat was hij eigenlijk.
Mijn blik viel op de grote, prachtig versierde piano. Mijn mond viel open toen ik allemaal vreemde wezens in het houtsnijwerk ontdekte en langzaam liep ik er naar toe. Gefascineerd bestudeerde ik de piano. Waarom stuurde mijn opa mij een piano? Hij wist dat ik er een trauma van gekregen had, en bovendien vreselijk was in muziek maken. En ik had die piano ook nog nooit eerder gezien, trouwens.
Ik sloeg het muziekboekje dat ernaast lag open. Verschrikt bekeek ik het doolhof van muzieknoten. Ik besloot dat ik de piano maar voor de sier zou laten staan, ik wilde de moeite niet nemen op les te gaan -mocht dat zin hebben.
Mijn ogen gleden langs de pagina's en hielden stil bij een paar handgeschreven noten. Ik vroeg me af waarom mijn opa die erbij geschreven had en welk deuntje het zou geven. Voor het eerst had ik spijt dat ik geen noten kon lezen.
Zodra ik dat bedacht, glinsterde er iets onder de noten en kwam er een tekeningetje tevoorschijn. Mijn mond viel open en mijn ogen puilden uit.
"Wie... Wat... Hoe... Hè?!" Dit was vast de bizarste avond ooit. Of droom. Ja, misschien was het een droom? Geen idee. Je wist maar nooit.
De tekening bewoog, en de pianotoetsen die waren afgebeeld bewogen. Een tijdje staarde ik ernaar, en vroeg me af wat het praktisch nut er van was.
Opeens had ik een moment van helder inzicht: het vertelde me welke toetsen ik moest indrukken om de tonen van erboven te krijgen. Beverig stak ik mijn handen uit naar de echte pianotoetsen, en volgde het voorbeeld van de tekening.
Een prachtig zuiver melodietje stroomde uit de piano, als zilveren sneeuwklokjes. Als betoverd bleef ik staan en luisterde naar de laatste toon die nog bleef trillen in de lucht.
Opeens hoorde ik een schuivend geluid dat de prachtige toon verstoorde. Geërgerd keek ik om me heen waar het vandaan kwam, vastbesloten het te doen stoppen. Ik zocht overal, maar kon het niet vinden. Totdat het geluid ophield en ik een gat in de piano zag. Er was een deel van de wand weg, en een gapend, zwart gat was er voor in plaats gekomen.
Verbaasd liep ik ernaar toe en knielde neer.
"Wauw," uitte ik. "Vréémd." Ik leunde in het gat om te kijken of er iets verstopt was. Mijn adem stokte. Er was heel veel verstopt. Een hele stad, om precies te zijn.
Ik kneep mijn ogen samen om het beter te zien. Heel ver beneden me bevond zich een stad. Het was daar ook nacht, maar er brandde licht in de huizen. Ik boog iets verder voorover, want ik zag het nog steeds niet goed.
Ik hoorde een harde knal achter me en schrok. Door de schok tuimelde ik voorover en angstig gillend tolde ik naar beneden, de eindeloze diepte in.