009

“Je ziet er leuk uit,” zei Dave toen ik hem binnenliet. “Dank je,” antwoordde ik en ik glimlachte verlegen. Ik had het altijd al lastig gevonden om complimentjes aan te nemen, en het feit dat ik hem al tijden leuk vond maakte het alleen maar erger. “Alleen nog even mijn jas pakken hoor.” In een beweging haalde ik mijn jas van de kapstok en draaide ik me weer naar Dave toe. “Ik ga mam! Tot vanavond!” Toen ik de deur sloot hoorde ik haar nog wel vaag iets terug roepen, maar ik nam niet de moeite om te luisteren wat ze nou zei.
Een tijdje fietsten we in stilte naast elkaar. Uiteindelijk verbrak Dave de stilte; “Ik heb volgende week eindelijk mijn rijexamen voor een scooter. En mijn ouders hebben beloofd dat als ik slaag, ik er een krijg voor mijn verjaardag!” “Echt waar? Mazzel! Mijn ouders zouden het volgens mij verschrikkelijk vinden als ik op zo’n ding zou rijden. Ze maken zich echt veels te veel zorgen. Maar aan de andere kant, ik fiets graag, dus ik zit er niet zo mee.” “Ik vind fietsen ook niet zo heel erg hoor. Maar zeker als het regent is het toch best fijn dat je met een scooter naar school kan.” “Ja, daar heb je wel een punt.”
“Hey jongens!” begroette Jennifer ons enthousiast, en ze gaf ons beiden een knuffel. Terwijl Dave voor ons naar binnenliep gaf ze mij snel een knipoog en ik rolde als antwoord met mijn ogen. “Kijk eens wie we daar hebben! Was het gezellig op de fiets?” riep Ben plagerig toen we de kamer binnen kwamen. Zo te zien waren wij de laatsten die nog moesten komen. “Ha ha, heeel grappig, Ben,” antwoorde Dave, waarna hij vervolgens naast hem op een kussen neer plofte en hem een stop tegen zijn arm gaf. “Dus, welke film gaan we nou kijken?” vroeg Roos. “Yes Man,” antwoordde Helen vrolijk. “Aaah nee, niet die! Die heb ik al te vaak gezien!” “Pech gehad, we hebben hem nu al gehuurd!” Hoewel Roos er niet verder op in ging was het aan haar gezicht af te lezen dat ze eigenlijk flink baalde. “Ik ga eens kijken of de pizza al klaar is,” riep Jennifer boven de gesprekken uit die ondertussen weer vervolgd waren. Na een paar minuten kwam ze terug met een grote plaat vol pizza stukken. “Zelf gebakken,” voegde ze er trots aan toe. Iedereen pakte een stuk, alleen ik bleef stil op de bank zitten. Joost keek me fronsend aan; “Moet jij niks?” “Nee, ik heb thuis al gegeten.” “Dus, bij mij gaat er altijd pizza in!” Meteen propte hij nog een hap naar binnen. “Nee,” zei ik lachend, “Ik zit al helemaal vol.”