027 - Violet Hill.

‘'i took my love down to violet hill, there we sat in snow. All that time she was silent still..''

Sophia Adriana Brooks.
Ik hang met Nia op de bank en samen kijken we Grey’s Anatomy. Mam was in de keuken thee aan het maken voor ons drieën omdat ze vond dat we wel een lekker bankhangmeiden avondje verdiend hadden. Ik voel hoe Nia zich tegen me aan laat zakken terwijl ik mama de kamer in hoor komen. ‘had ik al verteld dat pap misschien over drie dagen weer naar huis mag?’ brengt mama in terwijl ze de koppen thee voor ons neer zet. Door dat Nia tegen me aan ligt weet ik hoe haar reactie is zonder naar haar te kijken. ‘hoe weet je dat mam?’ ik hoor hoe haar stem schor klinkt, nadat ik aan Nia verteld had wat pap ook tegen mij gezegd had, heeft ze zich bijna dood gehuild. Het feit dat onze vader niet aan de andere kant van de wereld is maar er helemaal niet meer zou kunnen zijn kwam ineens hard aan. ‘de zuster belde naar het eten, ik had haar gevraagd of ze me elke avond nog even voor de zekerheid wou bellen. En dat doet ze nu dan ook. Ze zei dat het erg goed ging en dat ze het vertrouwden om hem over ongeveer 2 dagen weer terug te laten gaan naar huis.’ Legt mama soepel uit. Ik knik en voel hoe Nia weer tegen me aan zakt. Ik richt me weer op de tv en zie dat het reclame blok ook net voorbij is.

Door alles wat er was gebeurt voelde ik me slecht over hoe ik Zayn had behandeld. Hij vond zelf dat het niet erg was dat ik minder tijd in hem stak als een vriend. “een vriend hoort klaar te staan voor je in slechte tijden, op dat moment gaat het er niet om wat ik wil maar hoe jij je voelt.” Had hij gezegd. Voor mij een dubbel gevoel dat hij onze relatie alleen maar zag als een vriendschap. Ik wist niet zo goed wat ik er mee moest maar mijn gedachtegang is soms een beetje raar. Het ene moment verlangde ik naar Zayn als meer dan een vriend, en het andere moment was die gewoon mijn beste maatje. Maar zo snel hij het zei: ‘je bent een goede vriendin.’ Had ik het gevoel alsof het niet genoeg was. Daarom had ik vanavond met hem afgesproken. Ook al was er teveel gebeurt om nu dood leuk over onze ‘’relatie’’ te praten, ik vond dat het deels wel moest. Ik had later met hem afgesproken omdat hij eerst nog een optreden had tot tien uur een daarna zouden we elkaar zien in de pub aan het einde van mijn straat. Lekker rustig op de dinsdag avond.

Ik slinger mijn sjaal om en trek mijn jas aan. Ineens bedacht ik me dat we nog maar 4 dagen verwijderd waren van kerst en ik baalde meteen bij het idee dat het gesprek van vanavond rottig zou uitlopen. Dan zouden ze waarschijnlijk ook niet meer willen komen eerste kerstdag. Onderweg bedenk ik me nog even wat ik moet gaan zeggen, wat ik daarna zou gaan zeggen als zijn reactie positief of negatief was. Of beter nog wat er achteraf zou gebeuren. Van binnen was ik mezelf totaal aan het op eten, ik kon gewoon niet stoppen met twijfelen of ik er nou wel of niet over moest beginnen. Door de natte sneeuw op de straten glijd ik bijna uit wanneer ik van het stoepje af wil stappen maar weet me nog net vast te grijpen aan de lantaarnpaal. Net alsof er niets gebeurt is loop ik snel verder en kijk nog snel even achterom of niemand het gezien heeft. ‘betrapt hoor.’ Hoor ik wanneer ik Zayn zie lopen. Fijn, altijd bij de goede mensen. ‘misschien moet je dan niet zo ver weg zijn, dan kan je je beter focussen op de weg?’ lachend por ik hem in zijn zij en ik voel hoe hij me een warme knuffel geeft. ‘ik heb een beter idee..’ ik kijk hem verbaast aan. ‘ik heb niet zo’n zin in verassingen Zayn.’ Puf ik flauw en ik voel een ril over mijn rug lopen. ‘deze wel. Althans dat hoop ik.’ Lacht hij flauw. Bij deze lach wist ik zeker. Ik moest het er vanavond wel uitgooien. Anders.. dan was ik waarschijnlijk voor eeuwig stiekem verliefd op hem.

Zayn had me beloofd dat het niet ver vanaf de pub was, maar waarschijnlijk kon hij ook al goed acteren. De hele weg heerste er een beetje een vervelende stilte. Die van mij was overduidelijk spanning. Maar ik wist niet zo goed waar zijn stille kant vandaan kwam. Zayn was altijd een echte praatjesmaker. Pas wanneer ik Abbey road zie staan weet ik min of meer wel waar we heen gaan. op de een of andere manier kreeg ik er vlinders van in mijn buik. “it was a long and dark december” schiet door mijn gedachten en kan me er wel aan relateren. Voor mij was er nog niet zo heel veel geluk in december geweest. ‘violet hill?’ vraag ik flauw. Ik krijg geen antwoord terug. Zelfs geen blik. Waarschijnlijk was hij gespannen. Maar waarvoor snapte ik niet goed. Wanneer ik het bordje violet hill zie staan kreeg ik een soort van overrompelt gevoel. Mijn hoofd was zo druk op het moment dat ik nergens echt over na kon denken. Mijn vader. Zayn. Marc.. natuurlijk Marc. Dit moment, mijn gevoelens. Tegenover het straat bord staat een klein bankje helemaal onder gesneeuwd waar ik Zayn naar toe volg. Hij veegt wat sneeuw er van af. Zonder iets te zeggen gebaart hij dat ik moet gaan zitten en zelf gaat hij ook zitten.
Ik kijk hem even aan maar iets in me zei dat hij niet echt iets wou zeggen, of echt ergens over wou praten. Misschien was het ook maar beter dat ik gewoon me kop zou houden aangezien ik het toch weer zou verpesten. Maar elke seconde dat het zo stil was werd ik meer nerveus. Ik leg mijn hoofd lichtjes op zijn schouder, wat voor mij op dit moment een gewaagde zet is. ‘i took my love down to violet hill, there we sat in snow. All that time she was silent still.. said if you love won’t you let me know.’ Hoor ik hem zachtjes mompelen. Precies op dat moment ging precies dat zelfde zinnetje door mijn hoofd waardoor ik helemaal overrompeld werd.