A neko life 13

“Waar bleef je ?” vraag ik stilletjes. Zo stil dat ik mezelf amper hoor. “Was je bang dat ik je zou achter laten ?”vraagt hij half lachend. Zijn verbazing is dan ook groot als ik knik. Hij knielt naast me neer. “Ik weet niet wat je allemaal hebt meegemaakt maar ik beloof je dat het allemaal voorbij is.” Tranen springen in mijn ogen. Hij streelt zachtjes door mijn haar. Als hij weer rechtstaat kijk ik op. “Ik moet huiswerk maken. Maar als je niet alleen wilt blijven mag je best mee.” Twijfelend kijk ik hem aan. Langs de ene kant is dat wanhopig wachten ronduit verschrikkelijk en langs de andere kant wil ik mijn veilige plekje niet opgeven. “Je hoeft niet naar beneden , gewoon de gang door. Dat is nog niet zo erg ofwel ?” Ik schud mijn hoofd. “Dat moet nog lukken,” zeg ik met een zwak glimlachje. Hij trekt me recht en we gaan naar zijn kamer, die heel anders is dan die waar ik net was. Volgens mij was dat de logeer kamer. Hier zijn de muren rood en zwart en kleine details zijn wit, zoals de klink van de deur en de kasten. Het is dan wel op een andere manier stijlvol maar bij deze voel ik me meer op mijn gemak. “Ik moet nu echt wel beginnen maar kijk gerust rond. Alles wat van mij is, is nu ook van jou.” Ik knik en volg elke beweging die hij maakt. Na een tijdje besluit ik dat iemand die enkel schrijft saai is om naar te kijken. Dus ga ik om me heen kijken. Overal maar dan ook écht overal liggen boeken. Verwonderd kijk ik naar de verschillende kaften. Achter me wordt er een boek hard dichtgeslagen. Blij draai ik me om. “Ben je klaar ?”vraag ik hoopvol. Zexion knikt. “Heb je die allemaal gelezen?” vraag ik al wijzend naar een stapel boeken. Weer knikt hij. “Heb je er één gezien die je kent? “vraagt hij geïnteresseerd. Ik schud mijn hoofd Ik kan niet lezen,”zeg ik verlegen.