XXI

Peter Pettigrew

Pas bij de lunch zie ik Sirius en James weer, die dan eindelijk aan hun ontbijt beginnen. Remus ziet eruit alsof hij elk moment in slaap kan vallen, maar hij weigert lessen te missen.
‘Rem. Remus!’ Sirius geeft hem een duw, waardoor Remus verbaasd opkijkt.
‘Is er iets?’ vraagt hij en neemt een hapje van zijn tot nu toe onaangeraakte lunch.
‘Je zit bijna te slapen, man. Ga nou gewoon naar je bed,’ zegt Sirius. ‘Ik kan echt niet begrijpen dat je zo graag bij de lessen wil zijn. Je haalt ook wel goede cijfers zonder te gaan.’
‘Het gaat niet om de cijfers. Ik wil gewoon niet achterlopen,’ mompelt Remus.
‘Achterlopen? De komende uren hebben we samen, dus van opletten gaat toch niks komen.’ Sirius kijkt Remus grijnzend aan.
‘Of van lesgeven,’ James grijnst. ‘Aan het begin van het jaar zijn de leraren meestal nog vergevingsgezind.’
Remus zucht. ‘Ik ga gewoon naar de les. Omdat ik dat wil.’ Het laatste voegt hij eraan toe als Sirius weer wat wil zeggen.
‘Nerd.’ James grinnikt.
Remus haalt even zijn schouders op. ‘Ik heb tenminste geen gezeur van mijn ouders.’
James kijkt hem boos aan. Vorig jaar waren zijn ouders niet zo tevreden geweest met de vele brieven die ze hadden ontvangen over zijn gedrag. Ze hadden hem aan elke leraar een spijtbetuiging laten schrijven. Maar James heeft ze nooit gestuurd, het enige wat Zweinstein heeft bereikt zijn een paar lege enveloppen...

Als we de Grote Zaal uitlopen, bedenk ik me ineens dat we ons nog bij dat mens van Astronomie moeten melden.
‘We moeten ons trouwens na de lessen melde-’ Ineens bedenk ik me dat ik na de lessen samen met Chiara aan het project zou werken.
‘Wat is er?’ James kijkt me geamuseerd aan.
Ik word rood. ‘We moeten ons na de lessen melden bij Astronomie…’
‘Ja, dat had Remus al verteld. Wat is daarmee?’ vraagt Sirius.
‘Dan had ik eigenlijk afgesproken om aan een project te werken.’ Ik word nog roder en kijk ze niet aan.
‘Met wie?’ Sirius grijnst. ‘Je vriendinnetje?
‘Ze zal het wel niet leuk vinden als je niet komt opdagen.’ James klinkt veel te vrolijk.
‘Met Chiara,’ mompel ik. ‘Ik ga het wel afzeggen,’ zeg ik als ik zie dat ze aan komt lopen.