008

“Jij komt vanavond toch ook Jennifer? Zal ik je op komen halen? Groetjes Dave.” Glimlachend kijk ik naar mijn mobiel. Dave wil me ophalen. Meteen sms ik hem terug dat dat fijn zou zijn en een paar minuten later verteld hij me dat hij me om acht uur op komt halen.
Het is ondertussen vrijdag en dus bijna een week later. Na vele work-outs en weinig eten was ik al flink wat afgevallen, en dat was ook te zien. Al de hele week kreeg ik te horen of ik afgevallen was en dat ik er goed uitzag. Mijn zelfvertrouwen was tegelijkertijd ook met sprongen vooruit gegaan.
Met een zucht haalde ik mijn scheikunde boek uit mijn tas. Ik had het proefwerk misschien wel pas woensdag, maar ik snapte er zoals gewoonlijk weer helemaal niks van en grote kans dat ik morgen en zondag toch amper iets doe. We zijn nu bezig met zure en base, maar eerlijk gezegd heb ik bijna niks meegekregen.
Met een klap gaat mijn deur open. “Eet je straks mee,” zegt mijn zusje vragend. “Uhmm, nee, we zouden pizza eten bij Jennifer.” “Oke is goed.” Dan werpt ze een blik op mijn boek; “Ben jij nou aan het leren?! Op een vrijdag middag? Aan het begin van het weekend?!” “Ja, Roos, ik ben aan het leren. Misschien zou jij dat ook eens moeten doen.” Beledigd kijkt ze me aan: “Ik leer wel goed! Ik doe zelfs tien keer meer dan jij!” “In de brugklas ja. Wat ik doe is tien keer zo moeilijk.” “Ach, het zal wel. Veel succes met het verpesten van je middag,” zegt ze nog net voor ze boos de kamer uitstampt. Ze heeft er een hekel aan als ik haar ‘beledig’ over school. Mijn broer en ik doen allebei gymnasium, en zij heeft het altijd moeilijker gehad op school. Nu dat ze dan ook havo. Gelukkig gaat ze nu niet meer zoals eerst nep-huilend naar mijn moeder. Maar misschien komt dat ook wel omdat we het de laatste tijd veel beter konden vinden. Ik doe niet meer zo bitchy, en zij respecteert me veel meer, waardoor we erachter zijn gekomen dat we het best goed kunnen vinden.
Ik werp een blik op mijn mobiel; zeven uur. Tijd om me klaar te gaan maken.