019

'Wat ik zeg. Dat hij niet het antwoord op jouw vragen kan geven. Niets dat hij doet kan dat.' Robbie keek me serieus aan, maar ik keek koppig weg en bleef verderstappen.
'Wat bedoel je daar nu weer mee? Ik hou van hem, oké?'
'Ja. Je houdt van hem. Maar ik weet dat ik voor jou meer dan een vriend ben. Of toch zou moeten zijn, maar jij blijft het maar ontkennen.'
'Ik ontken niets, ik haat je gewoon,'siste ik. 'Laat me nu gewoon met rust, alsjeblieft.'
'Nee Mads, ik laat je niet gaan zonder voor je te vechten. Want ik weet dat je je keuze tussen Justin en mij nog niet gemaakt hebt.'
'Die heb ik wel gemaakt. En surprise, ik koos voor Justin,'zei ik sarcastisch. 'Je weet wel, die ene jongen, mijn vriendje?'
'Nee, je hebt niet gekozen. Dat zie ik in je ogen, elke keer dat ik je zie.'
'Ja ja, ik heb wel weer genoeg gehoord over jouw zogenaamde helderziendheid.'
Hij rolde met zijn ogen. 'Je hebt je keuze nog niet gemaakt, Mads, en ik hoop dat je er nog eens goed over nadenkt. Ik zou er altijd voor je zijn.'
'Buiten als je iemand van haar vriendje bent aan het afpikken, natuurlijk,'mopperde ik boos.
'Probeer je er niet vanaf te maken met die domme humor, ik weet dat je meer voor me voelt dan je wil toegeven en ik zal blijven wachten tot je me eindelijk een kans geeft.'
'Dat is dan een grote tijdsverspilling,'zei ik. 'Want ik ben met Justin en dat zal zo blijven. Voor altijd.'
Ik stapte mijn kamer binnen en sloeg de deur voor Robbie's gezicht toe.
'Wat was dat?'klonk Elina's stem verbaasd achter me. 'Was dat Robbie?'
'Hiermee is het niet opgelost, Mads,'klonk Robbie's stem zwak door de deur heen.
Elina zuchtte. 'Ja dus.'
Wat een opmerkingsgave.



Ghehe, ik hou van reactie's *hint,hint*