018

~Vrijdag
Toen ik zijn gezicht zag, draaide ik me om en begon snel in tegenovergestelde richting te lopen. Maar hij had me al gezien.
'MADISON!'riep Robbie door de hele gang. 'Wacht nou even!'
Meteen begon ik wat sneller te gaan, nog net niet echt lopen.
'Je weet dat je dit zo niet kan oplossen!'riep hij, al beangstigend dichtbij.
Ik wist dat ik dit niet zou winnen, dus draaide ik me om en sloeg geïrriteerd mijn armen over elkaar. 'Laat me met rust, okay? Ik heb een vriendje, ik ben niet single, je kan me niet zomaar kussen.' Dan keek ik boos naar iedereen die rondom ons meeluisterde. 'Hebben jullie geen leven ofzo? Bemoei je met je eigen zaken! Go screw yourself!'
Ze keken me allemaal geschrokken aan en maakten zich dan uit de voeten. Blijkbaar zag ik er nogal woedend uit.
'Madison,'zei Robbie, toen hij eindelijk recht voor me stond. Hij nam me onderzoekend op. 'Ik wil je relatie met Justin heus niet verpesten of zo, zoals je schijnt te denken.'
'O nee?'mompelde ik boos. 'Wat moet ik dan denken als je dingen zegt als "Hij is te perfect, hij is te ver weg, hij heeft nooit tijd voor je"?'
'Dat ik je probeer te helpen. Ik probeer te zorgen dat je eindelijk de waarheid onder ogen gaat zien.'
'O ja? Wel, hij heeft wel tijd voor me, hij komt vanavond.' Ik keek demonstratief op mijn gsm. 'Binnen een uur ongeveer.'
Hij keek vluchtig naar de nieuwe mensen die zich in onze buurt hadden verzameld om te luisteren naar ons gesprek. 'Kom op,'fluisterde hij, terwijl hij me zacht meetrok in de richting van mijn kamer. Even bleef het stil, maar dan begon hij weer te praten. 'Oké dan, hij maakt tijd voor je, ben je nu blij dat je dat hebt kunnen bewijzen? Want weet je, dit is niet het antwoord op jouw vragen, dat weet jij ook.'
'Wat bedoel je?'sputterde ik.