XXV

Alice Potter

Ik zucht, maar kijk niet achterom en stop niet, wetend dat ik het beste maar zo snel mogelijk kan maken dat ik weg kom. Ondanks dat ik steeds sneller ga lopen, voel ik al snel een hand op mijn schouder. En als ik me omdraai kijk ik in het lelijke gezicht van Danny Sanders. Hij grijst dom, maar maakt het buitengewoon intelligente besluit zijn mond te houden en zijn vrienden het woord te laten doen.
‘Zo zo, Alice Potter,’ zegt Dylan. ‘Toch maar weer terug gekomen? Het verbaast me dat je dat durfde.’
Dylan Hampton is de enige van het groepje die ik nog slim kan noemen, ondanks dat het een eikel is.
‘Je hebt ons vorig jaar het halve jaar weten te ontwijken, maar nu kom je er niet zo makkelijk vanaf, schat,’ zegt Chelsey Rivers, na Danny toch wel het domste kind dat ik ken. Ze zwaait haar blonde haar over haar schouder en kijkt me arrogant aan terwijl ze haar hand in haar zij zet.
‘Toch wel dapper van je dat je alleen over de gang durft te lopen. ’s Avonds… Als er niemand anders is,’ zegt Katherin Middleton, aardig slim, maar tot ze iets met Dylan kreeg toch wel de grootste slet van de school, waardoor ik haar niet zo zou noemen. Ze kijkt even verafschuwd naar Danny, die dom begint te grinniken om haar opmerking.
Zwijgend luister ik naar wat ze te zeggen hebben, antwoord geven is niet zo’n goed idee.
Dylan zet een stap naar voren, waardoor hij vlak voor me staat en onwillekeurig zet ik een stap naar achter. Hij is bijna twee meter en dat maakt hem aardig intimiderend. Hij grijnst, maar net als hij zijn mond weer opent om iets te zeggen, hoor ik een andere stem. James staat aan het eind van de gang en kijkt woedend naar het groepje voor me…