Unanswered questions.

Vol medeleven keek ik naar Carlisle, die duidelijk voor een raadsel stond. Zijn vragen voor mij waren op en hadden alleen maar tot nog meer vragen geleid. Het viel me op dat hij er moe uitzag, de donkere kringen rond zijn ogen waren duidelijk dieper, donkerder. Zijn haren zagen er dof uit, net als zijn ogen.
’En je slaapt nooit?’ vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd voor de zoveelste keer.
Mijn aandacht werd getrokken door een zacht geruis van voeten die zachtjes over de grond streken, een seconde later werd er al even zacht op de deur geklopt. De deur ging langzaam open en Alice’s hoofd piepte om de deur. ’Misschien kan ik helpen?’ Ze sloot de deur achter zich en trippelde naar me toe. ’Denk aan iets negatief,’ zei ze zachtjes, terwijl ze mijn handen vastgreep. Haar ogen werden langzaam zwarter en ze staarde nietszeggend voor zich uit. Ik schrok op toen ze plots naar adem hapte. Ze schoof naar achter en keek met grote ogen naar Carlise.
’Alice wat is er?’ Hij stond meteen naast haar en sloeg troostend een arm om haar heen. ’Het was allemaal zo onduidelijk,’ zei ze, ademloos. ’Jaren geleden’
‘Ik dacht dat je alleen de toekomst zag?’
Alice leek helemaal van de wereld toen ze me aankeek. Het duurde even eer ik herkenning in haar ogen zag. ’Dat is… was ook zo.’
Ze keek vragend naar Carlisle die al even onwetend terugkeek. Hij leidde Alice zachtjes naar de zetel. ’Wat zag je precies?’ vroeg hij. Hij ging op zijn hurken voor haar zitten en legde zijn handen op haar knieën.
’Alles,’ mompelde Alice. Ze wierp een blik op mij en keek toen terug naar Carlisle. ’Het ging zo snel, ik weet er niets meer van.’ Teleurgesteld liet ze haar hoofd hangen. ’Sorry Dawn.’
Ze had helemaal geen reden om zich te verontschuldigen, om zich schuldig te voelen. Ik liep in minder dan een seconde naar haar toe, zette me naast haar in de zetel en glimlachte. Ik nam haar hand in de mijne. ’Als je je schuldig gaat voelen, zal ik verplicht zijn je te laten stoppen,’ zei ik. ’Wie weet wat ik je dan laat denken.’ Ik knipoogde naar haar en een vage lach verscheen om haar lippen.
’Vind je het niet erg dan?’
Ja! Ik vond het heel erg, ik zou zo graag mijn verleden weten. Maar het feit dat ik zo’n 120 zonder die wens had geleefd, maakte het dragelijker om in onwetendheid te leven.
’Natuurlijk zou ik graag weten waar ik vandaan kom, wat mij zo speciaal maakt. Maar jij bent niet degene die dat moet uitzoeken. Je hoort niet eens het verleden te zien. Maak je er maar niet druk om. I’ll be fine.’ Ik glimlachte weer om mijn woorden kracht bij te zetten.
’Misschien kunnen we het nog eens proberen? Als ik me wat meer concentreer dan-‘
‘Morgen misschien,’ antwoordde ik. Ik wilde niet dat Alice zich verantwoordelijk voelde. Zoals ik haar al had gezegd, het was niet haar taak achter mijn verleden te komen. ’Ik ga beter naar huis, ze vragen zich vast af waar ik blijf.’ Dat was natuurlijk een leugen, het kon mijn vader en broer niets schelen. Waarschijnlijk merkten ze niet eens dat ik weg was.

Beneden zei ik iedereen gedag. Ik ving nog een laatste glimp op van Jasper’s ogen en sloot toen de voordeur achter me.
Geen halve minuut later lag ik op mijn bed. Ik ademde ongelijkmatig, alle gebeurtenissen van die avond overliep ik in mijn hoofd. Het was zonder twijfel één van de merkwaardigste avonden van mijn leven. Of nachten. De wekkerradio die naast mijn bed stond gaf aan dat het inmiddels al 5 uur was. Het zou niet lang duren eer de zon opkwam. Ik besloot me om te kleden en dan aan de rand van het bos van de zonsopgang te genieten. Het kwam het dichtste bij wat ik wilde, in het zuiden wonen, waar ik een echte zonsopgang zou kunnen aanschouwen. Ergens op een afgelegen, prachtige plek.