067~

Georg PoV
'Euhm...' ik merkte dat Laura nu bijna wakker was, en het was misschien toch beter om de dames te waarschuwen voor haar gedrag. 'In het bos... ze gedroeg zich heel erg raar. Alsof ze de hele tijd van persoon wisselde; de ene keer was ze doodsbang en krulde ze haar op in een bolletje omdat ze bang was omdat ik een jongen ben, de andere keer probeerde ze me op zo veel mogelijk manieren en plaatsten te slaan omdat ik een jongen ben.' mompelde ik zacht. Nicole zuchtte diep en er liep een traan over haar wang. 'Zo te zien haat ze jongens.' mompelde ik. Nicole en Simone knikten en keken elkaar betekenisvol aan. Nicole zuchtte. 'ze zal er toch mee moeten leren leven.' zei Simone zacht tegen haar vriendin. ik keek vragend van de ene naar de andere. Simone zuchtte. 'De vrouwen in ...onze familie, ze... de meerderheid lijd aan... iets.. een soort van ..psy...psychische ziekte.. en... Ik heb het niet... het is van mijn moeder op mijn... kleine meisje ... overgegaan..' zei Nicole snikkend. het was meelijwekkend om haar zo te zien zitten, huilend over haar dochter die blijkbaar een psychische ziekte had. Ik keek even naar Laura die nog steeds haar best deed om wakker te worden. 'ALs kind..werd het...duidelijk...ze ...ze gedroeg zich anders dan normale kinderen. Ze ging v-van heel boos naar heel erg opgewekt, mijn moeder herkende het meteen. Ik weet niet hoe het noemt, maar het is iets dat niet weggaat.' zei Nicole zacht. 'In de tijd dat ze met Bill en Tom omging, ging het beter, Laura concentreerde zich op de jongens, en probeerde haar emoties onder controle te houden. Ik wist ervan, daarom dat ik haar zo goed in de gaten hield, ik wist van Nicole dat ze door die ..ziekte heel erg impulsief kan zijn zonder dat ze het weet.' zei Simone zacht.