064~

Georg Pov
Nog altijd niets, het was nu al weer een uur later. IK liep nu al twee uur in dit verdomde bos en nog steeds had ik haar niet gevonden. ALs ik niet oppaste zou ik binnenkort aan de andere kant zijn, misschien was ze toen ook wel nog verder gelopen. Of misschien zou ik bij de wolven roedel terechtkomen, of nog erger, Laura bij de roedel. Ik ademde diep in en uit om mezelf te kalmeren, misschien was het allemaal zo erg nog niet. 'Laura!' riep ik luid, nog meer vogels vlogen op. dieren kropen weg van het lawaai. Ik hoorde nog steeds geen reactie en probeerde niet wanhopig te worden. Ik wist van mezelf dat ik persoonlijk gek zou worden als ik haar niet snel zou vinden. 'Laura!' ik hield me stil, ik had iets gehoord. het leek op een soort gekreun. iK ademde zo stil mogelijk in. 'gmmmm' ik probeerde me naar het geluid te orienteren. 'Laura?' vroeg ik heel erg zacht. Haar stem kraakte, ik kon de tranen in haar stem horen. 'Ga weg.' mompelde een zachte stem, haar stem. Het kwam van rechts, ik merkte haar pas op toen ze haar hand over haar hoofd hield om het te beschermen. ik was bijna op haar gelopen. Ik knielde neer bij haar. 'Laura? ben je gewond, heb je ergens pijn? oh, ik heb me zo'n zorgen gemaakt.' mompelde ik en probeerde haar hand te nemen. Op het moment dat ik die vast had, trok ze hem snel weg. Ze kroop een beetje rechter en probeerde achteruit te kruipen. Ze keek me niet in de ogen, maar ik was zeker dat ze me wantrouwde. Haar blik was een en al wantrouwen. Had ze haar hoofd gestoten? Was ze gewoon verward? herkende ze me niet meer? Ik kroop een beetje dichter, en hoorde haar piepend achteruit kruipen. Die boom moest verschrikkelijk aanvoelen om tegen gedrukt te worden, maar het zag er naar uit dat ze dat liever deed dan dichter in mijn buurt te komen. 'Laura?' vroeg ik zacht, maar ik leunde achteruit om haar plaats te geven. Ze bleef tegen de boomstronk aangeleund. 'Herken je me niet? ik ben het, Georg.' zei ik zacht.