- 050.

Louis Tomlinson.
Ik merkte dat ze schrok van mijn onverwachte bewegingen, maar stribbelde niet tegen. Ik sloeg mijn armen om haar heen en drukte haar nog iets dichter. Langzaam werd onze kus steeds passievoller en ik voelde me gelukkiger dan ooit. Ze sloeg nu haar armen om mijn nek en haalde haar hand af en toe door mijn haar. Ik had me nog nooit zo gelukkig gevoeld. Ze stond in mijn armen, niet in die van iemand anders. Ik kon haar bijna de mijne noemen, maar dit kwam al dicht genoeg in de buurt. Ik verwijderde mijn lippen van de hare en ze liet haar gezicht even tegen mijn shirt aanvallen. 'Je bent geweldig.'
Haar ogen schoten naar de mijne en ze glimlachte liefjes. Ik hield mijn armen om haar heen als teken dat we nog niet weg zouden gaan en ze gaf ook nog geen tekens dat ze wou loslaten en ik zuchte even.
Ze liet haar armen langs over mijn rug naar beneden glijden en toen ze me losliet, greep ik meteen haar hand vast. Zonder verder iets te zeggen wandelde we verder. Ik hield ervan om zo met haar samen te lopen, ik hield ervan om zo dichtbij haar te zijn. Ze was geweldig en als het aan mij lag, zou het zo voor altijd blijven. Ik voelde hoe haar greep lichtjes verzachte op mijn hand en keek even naar haar. Hoewel haar prachtige haren haar gezicht bedekte, merkte ik dat er iets niet klopte en hield ik haar stil. Toen ik eenmaal voor haar stond, zag ik hoe een kleine traan zijn weg maakte over haar wang. Net toen ik hem weg wilde vegen met mijn duim, had hij haar kin al bereikt en drupte hij door naar haar shirt.
'Hee, liefje, wat is er..' vroeg ik bezorgd, terwijl ik mijn hand liefdevol langs haar wang legde. Ik voelde hoe haar gezicht meteen iets tegen de hand aanhing en besloot dat het echt niet goed met haar ging.
'Ik, ik heb je zoveel pijn gedaan met al mijn gezeur. Je moest me aanzien terwijl ik met hem was en hij was niet eens goed en ik, het spijt me zo.' huilde ze nu. Tranen stroomde nu oncontroleerbaar over haar wangen en medelijden doken meteen op. Ik liet haar hand los en trok haar toen in een stevige knuffel.
'Ik heb je nu toch, nee het was niet leuk om toe te kijken, maar alles is goed nu. Je bent nu hier bij mij, niet bij iemand anders en niemand kan me gelukkiger maken.' Ik trok haar nog iets dichter en probeerde haar gerust te stellen. Het snikken werd langzaam minder en ik streelde even met mijn vingers door haar haar. Toen ze eenmaal weer rustig was, deed ze een klein stapje achteruit en keek ze me even aan. Ik glimlachte liefjes naar haar en droogde haar laatste tranen.
'Waarom ben je zo lief voor me?' vroeg ze nu, terwijl ze haar blik langzaam naar de grond richtte en ik glimlachte breder. Ze had zo weinig zelfvertrouwen, het was alleen een kwestie van laten merken hoe mooi ze eigenlijk was en dan zou ze zoveel meer weten waarom ik in eerste instantie nu verliefd op haar was geworden. Ze was prachtig en dat mocht ze best elke dag horen.
'Waarom ben jij zo onzeker. Je bent prachtig.' fluisterde ik nu tegen haar en ze liet haar hoofd even tegen het mijne rusten. Ik drukte een kus op haar kruin. 'Please be mine,'
Het floepte eruit voor ik er over na kon denken en ik wist dat ze verrast werd door mijn plotselinge opmerkingen. Haar nog rode ogen zochten meteen contact met de mijne en ik zag de fonkelingen in haar ogen. Ze knikte en terwijl ik haar even lief aankeek, boog ik weer voorover om haar te kussen. Dit leek een sprookje, maar eindelijk, eindelijk was het voor het echt.