.I will show you my sunbeams. #8

Een luide knal laat ons stilstaan. We draaien ons verschrikt om en vormen een formatie. Tazuna in het midden, de rest eromheen. In de verte zien we rook omhoog komen.
‘Wat is dat?’ mompel ik in mezelf.
We blijven doodstil staan maar we horen niks. We ontspannen en maken ons los uit de formatie.
‘We lopen verder,’ meldt Kakashi.
We beginnen weer te lopen maar iedereen zwijgt. Die knal komt niet zomaar. En die rook al zeker niet. Ineens heb ik het gevoel dat er iemand achter ons loopt. Als ik dan ook nog geritsel hoor, draai ik me vliegensvlug om.
Niets. Leegte. Alleen maar bos.
‘Sayuri?’
Ik scan met mijn ogen de omgeving achter me af maar ik zie niks. Ik draai me om en kijk naar Kakashi. ‘Niks. Ik zal het me wel verbeeld hebben.’
Maar als we weer een honderd meter verder zijn, hoor ik nog steeds dat geritsel.
‘Gewoon de wind Sayuri. Gewoon de wind.’
BAM! Alweer een knal. Dit keer is het dichterbij.
‘Verstop je!’ schreeuwt Kakashi.
Verstoppen? Wát?
Maar iemand trekt me al mee de bomen in. Ik kijk naast me en zie dat Kakashi me vast heeft. ‘Waarom verstoppen?’ vraag ik verward. ‘Als het een vijand is..’
‘Sst!’
Ik houd direct mijn mond. Niet omdat Kakashi het zegt maar door de manier waarop hij kijkt. Het lijkt wel… angst.
Ik kijk naast me en zie op de andere boom Sakura, Naruto en Sasuke zitten, samen met Tazuna. Ik kijk weer naar beneden en wacht op het moment dat ik iets of iemand zal zien. Maar er gebeurt niks. De minuten gaan voorbij zonder dat er ook maar iets gebeurd. En dat is juist het vreemde.
‘We gaan verder.’
Ik kijk Kakashi met grote ogen aan. ‘Maar-‘
‘Geen tegenspraak, Sayuri! We gaan verder!’ Hij springt uit de boom en ik sla mijn ogen neer.
Ik spring ook uit de boom en als iedereen beneden is, beginnen we verder te lopen. Het valt me op dat hoe verder we het bos ingaan, hoe mistiger het wordt.
‘BUKKEN!’ gilt Naruto dan ineens en ik voel zijn hand op mijn hoofd. Het volgende moment hap ik in het zand. Ik hoor iets over mijn hoofd heen suizen en kom dan overeind.
Ik kijk om en zie uit de mist een lange gedaante naar voren komen. Mijn ogen worden groot. ‘Oh nee…’ fluister ik zachtjes. Wat moet HIJ hier?