Vertrouwen - 39

Tegen het einde van de middag kwam Yue weer binnen. Ze leek het moeilijk te hebben.
“Lizzie?”, vroeg ze aarzelend.
“Ja?”, vroeg ik.
“Kan ik je even spreken?”
“Natuurlijk.” Ik ging rechtzitten, zodat ze naast me kon komen zitten. Yue kwam aarzelend naast me zitten. “Waarom ben je zo bang?”, vroeg ik zacht.
“Ik heb het antwoord van de geestelijken gekregen”, zei ze zacht.
“Zeg alsjeblieft dat ik te vertrouwen ben”, smeekte ik. Ze was zo bang. Er moest iets mis zijn.
“Ja, Lizzie, je bent te vertrouwen, voor honderd procent, en dat zal altijd zo blijven”, zei ze met een triest glimlachje.
“Maar waarom ben je dan zo bang?”
“De geestelijken hebben nog iets anders voorspeld”, zuchtte Yue. “Jij zal me ooit doden.”
“Nee! Yue, ik beloof…”
“Nee, Lizzie, daar is niets aan te doen. Beloof niet iets wat je niet kan waarmaken.”
“Maar…”
“Lizzie, alsjeblieft”, smeekte Yue.
“Waarom zou ik dat doen? Je zei toch dat ik altijd te vertrouwen was?”
“Zelfs op dat moment zal ik je nog kunnen vertrouwen”, zei Yue. “Je zal gewoon geen keus hebben.” Ze keek me aan. “Ik vraag je een ding, Lizzie. Beloof me dat je me op dat moment verteld waarom.”
“Ik beloof het”, fluisterde ik.
“Bedankt”, zuchtte Yue. Ze stond op. “Kom je mee? Ik wil Sokka vertellen dat je te vertrouwen bent.” Ik knikte en stond ook op.
“Ga je hem ook vertellen…”
“Nee, ik wil dat dat tussen ons blijft”, zei ze zacht.
“Oké”, knikte ik. Samen liepen we naar de woonkamer, waar Sokka zat met Yle. Verbaasd keek hij op.
“Ik heb het antwoord van de geestelijken, Sokka”, zei Yue. “Lizzie is voor honderd procent te vertrouwen, en dat zal altijd zo blijven.”
“Oké”, knikte Sokka. Yue ging naast hem zitten en nam Yle over. Ik ging naast Yue zitten.
“Yue, wat moet ik met die brieven doen?”
“Breng die ene maar naar de admiraal, maar doe alsof het niet mag. En schrijf maar terug naar de vuurheer. Speel het spelletje gewoon verder.”
“Oké”, knikte ik.