|| 007 ||

Nog steeds verbijsterd loop ik naar Felicia en Railey. Ze kijken me onderzoekend aan. "Je kijkt alsof je een geest hebt gezien," zegt Felicia na een tijdje. "Erger." Ze kijken me met opgetrokken wenkbrauwen aan. "Ga je nog zeggen wat of moeten we het raden?" vraagt Railey ongeduldig. Ik grijns lichtjes. "Raadt maar, het is toch niet te raden." Ze beginnen ook te grijnzen en Railey kijkt me bedenkelijk aan. "Oké, je moest blijven bij Snape, dus hij zal wel de oorzaak zijn. Heeft hij een liefdesverklaring gegeven?" Ik kijk haar geschrokken aan. "Gelukkig níet!" gil ik. "Ik zeg het wel, hij moest huilen." Railey en Felicia blijven geschokt staan, maar schieten dan keihard in de lach. Ik kijk hun twijfelend aan. Was het niet gemeen om hem uit te lachen? Al hoewel, hij heeft me jaren getreiterd. Een gemeen grijnsje siert mijn mond. "Jij bent ook werkelijk de enigste die hem aan het huilen kan krijgen!" gierde Felicia. "Neehee! Je vergeet mijn allerliefste mammie die er met zijn aardsvijand vandoor ging, genaamd mijn pappie." Ze beginnen nog harder te lachen en al lachend lopen we de Grote Zaal in. Ik loop naar Harry, Ron en Hermione. "Hé broertje!" grijns ik. Hij kijkt me zuchtend aan. "Mam zal dit niet leuk vinden, hé?" Ik schudt grijnzend mijn hoofd. "Máár als jij niks zegt, is er geen probleem. En als je wel iets zegt, kan het zijn dat je binnenkort onvruchtbaar wordt." Harry kijkt me even bang aan en schudt dan zijn hoofd bij het idee dat ik met mijn naaldhakken in zijn edeldelen stamp. Zelf begin ik te grijnzen bij dat idee.

SORRY, SORRY, SORRY, SORRY, SORRY, SORRY. Ik heb echt al te lang niet meer aan deze story geschreven, maar dat kwam door wat problemies thuis. Maar nu ben ik terug met weer leuke ideetjes voor deze story. Nogmaals, sorry