♥. I will show you my sunbeams. ♥ #4

Kakashi pov
In mijn droom voel ik hoe ik heen en weer wordt geschommeld. Het is een fijne schommeling.
‘Ja, halloooooooooooo!’ wordt er dan ineens keihard in mijn oor getteterd.
Ik schrik en vlieg overeind. ‘Wie wat waar?’
Sayuri trekt haar wenkbrauw op. ‘Ik, hier, je moet eruit.’
Suf veeg ik wat door mijn haar. ‘Waarom?’
‘Omdat je al zes uur geleden op het veld had moeten staan.’
‘Hmpf. Sinds wanneer maak jij je er druk om hoe laat ik op het veld sta?’
Sayuri grijnst. ‘Ik weet dat het een slechte gewoonte van je is om altijd te laat te komen maar je kunt ook overdrijven.’
Hmpf, ik haat het als ze gelijk heeft. ‘Ja, ja. Ik kom eraan.’
‘Tot zo dan. Oh ja, je boek ligt in de kamer. Als je het kwijt mocht zijn.’
Ik grijns. ‘Nog niet.’
Sayuri grijnst nog even en loopt dan mijn kamer uit. Met een zucht kijk ik haar na. Ik weet hoe graag ze de hele situatie wil veranderen maar dat kan gewoon niet. Het is té gevaarlijk. Ik kleed mezelf aan, trek mijn ninja band wat steviger aan en loop dan de kamer in. Sayuri zit op haar gemak een boterham te eten.
‘Zeg, als je het zo erg vindt dat die kinderen moeten wachten… Waarom ga je ze dan zelf geen gezelschap houden?’
‘En dan aangevallen worden door dat Sasuke kind? Nee, bedankt.’
‘Aangevallen?’ vraag ik verbaasd.
Sayuri haalt haar schouders op. ‘Tjha. Hij mag me niet.’ Haar blik wordt donker. ‘En ik hem niet.’
Ik schud mijn hoofd. ‘Je moet voorzichtig met hem zijn. Sasuke is een sterke jongen. Dat heb ik gisteren wel gemerkt.’
Sayuri’s ogen worden strijdlustig. ‘Laat hem maar komen dan!’
Ik schud mijn hoofd. ‘Je bent onverbeterlijk.’
Sayuri grijnst. ‘Ja, dat heb ik van jou!’
Er blijft even een stilte hangen en ik kijk haar aan.
Sayuri went dan als eerst haar blik af. ‘Ik ga me even wassen,’ mompelt ze. Ze schuift haar stoel hard achteruit en loopt de kamer uit.
Zwijgend pak ik mijn boek en begin te lezen. Heerlijk boek is dit. Geweldige schrijver.
‘Gaan we?’
Zonder op te kijken van mijn boek knik ik en loop ik achter Sayuri aan naar buiten. Nog lezend concentreer ik me op mijn Chakra en het volgende moment staan we op het veld. Sayuri wil al meteen haar plek in de bomen innemen maar ik houd haar tegen.
‘Sayuri?’
‘Wat?’ Haar stem is kil.
Ik kijk op van mijn boek, recht in haar ogen. Haar ogen lijken wel vuur te spuwen. ‘Je weet dat ik het alleen maar doe…’
‘…Zodat ik veilig ben. Ja. Weet ik.’
Ik laat haar los. ‘Oké.’
Sayuri draait zich om, bedenkt zich dan en kijkt me weer aan. ‘Succes.’
Ik glimlach. ‘Tot straks.’
‘Tot straks.’
Dan is ze verdwenen. Ik sluit mijn ogen en het volgende moment sta ik voor de drie kinderen.
‘JE BENT TE LAAT!’ schreeuwen Naruto en Sakura in koor.
‘Ach, sorry. Ik was verdwaald op de paden van het leven.’
‘JE LIEGT!’
Weer in koor. Mooi, de samenwerking wordt steeds beter.
Ik kijk naar Sasuke. Het lijkt wel of hij iets zoekt. Iets… Of misschien iemand?