Deel 21

Na de pauze gingen ze weer door naar geschiedenis van de toverkunst. Diana merkte al snel dat dat niet veel interessanter was dan gewoon geschiedenis. Professor Prudent vertelde het grootste deel van de tijd, en de leerlingen maakten maar wat aantekeningen. Toen de bel ging, stopte hij pas, en ze moesten voor de volgende les paragraaf vijf doorlezen. Daarna waren ze vrij en met z’n allen gingen ze terug naar de leerlingenkamer, maar al snel gingen Megan en Rose vrolijk naar buiten, om nog van het laatste beetje fatsoenlijk weer te genieten, en Kate vertrok vrijwel direct naar de bibliotheek om daar te werken, zodat Diana en Alice achterbleven. Dat was niet heel erg ofzo, maar Alice wilde perse alleen maar doorwerken. Dat was misschien dan niet zo gezellig, maar dat zorgde er wel voor dat ze al ver voor het avondeten klaar waren. Alice pakte daarna simpelweg een boek, maar Diana ging maar naar buiten. Misschien kwam ze Megan en Rose tegen, en anders ging ze maar een beetje wandelen.
Het kasteel was vrij rustig. Diana schrok zich bijna dood op de derde verdieping toen er plotseling een geest door een wandtapijt kwam aanzweven. Hij merkte niet eens dat zij er stond, of dat ze hem geschokt aankeek, meer zweefde rustig verder door het raam. Verder kwam ze niemand tegen, tot ze door de deur naar buiten was gegaan en op het plein stond. James stond plotseling voor haar.
“Hi,’ zei hij.
“Hey,” zei ze terug. Het meisje met donkerbruin haar naast James keek Diana aan.
“Dus jij bent dat meisje uit Nederland?” vroeg ze geïnteresseerd. Verbaasd keek Diana haar aan. Misschien had James toch gelijk gehad. Maar voor ze kon antwoorden merkte ze dat iemand haar aankeek. Een van de slytherins die ze ook eerder waren tegengekomen keek haar boos aan. Niks van aantrekken, zei ze tegen zichzelf.
“Ja,”zei ze afwezig, nog steeds starend naar de plek waar de slytherin was verdwenen.
“Gaaf,” zei het meisje. “Ik ben trouwens Olivia.”
“Diana,” antwoordde Diana, die zichzelf dwong om Olivia weer aan te kijken.
“Nou, tot ziens dan maar,” zei Olivia. Ze glimlachte nog even en liep verder.
“Doei,” zei James, met een brede glimlach.
“Doei!” Diana staarde hem nog even na en liep toen weer verder, met een vreemd, vrolijk gevoel. Het was fijn om mensen te kennen, die je mochten, en wie jij ook nocht.
Op het terrein zag ze Megan en Rose al, onder een boom zaten ze te lachen, hun boeken lagen vergeten op de grond. Diana vroeg zich af of ze niet beter weg kon gaan, Megan en Rose waren hechte vriendinnen, en dan kwam zij hen weer storen, was zij weer dat irritante meisje. Maar toen ze op het punt stond om om te draaien, werd ze gezien door Rose.
“Hé, Diana!” Diana grijnsde en zwaaide, en liep naar hen toe.
“Hé,” zei ze, terwijl ze haar tas op de grond legde en ernaast neerplofte.
“Heb jij je huiswerk al af?” vroeg Megan.
“Ja, ik werkte samen met Alice, en zij werkt heel snel,” vertelde Diana. Megan zuchtte.
“Wij moeten nog zoveel doen,” kreunde ze, maar ze pakte een suikerveer en brak twee stukjes af voor Rose en Diana.
De rest van de middag deden ze niet bijzonder veel, voornamelijk waren ze aan het kletsen, tot ze op een gegeven moment besloten om wat te gaan eten. Rose zei dat ze die avond haar huiswerk wel af kon maken. Aangezien het nog vrij vroeg was, was de grote zaal nog rustig, maar na een tijdje werd het al aardig vol.
Toen ze begonnen waren aan hun tweede porties, kwam Alice ineens binnen, samen met twee jongens uit Ravenklauw, die ook in hun jaar zaten. Diana herkende ze als David, Ryan en Ben. Ze gingen een eindje verderop zitten. Alice zwaaide nog even naar Diana, Rose en Megan, en begon daarna een heftige discussie over zwerkbal met Ryan.
Na het avondeten gingen ze weer naar de leerlingenkamer, waar ze nog even wat spelletjes speelden, maar daarna was Diana echt doodop, en ging ze maar weer naar bed.
Toen ze onder de dekens lag, staarde ze even naar het plafond. Dit was nu al haar tweede schooldag hier. Op zweinstein. Of hogwarts, wat dan ook. Het voelde nog steeds zo raar om hier ze zijn... Zo onwerkelijk, alsof het echt een droom was, en ze morgen gewoon weer naar de middelbare school in Nederland ging. Bij de gedachte aan haar oude school kreeg ze een vreemd gevoel. Heimwee? Het was gewoon raar dat ze niet meer daar naar toe ging. Het was raar om te bedenken dat dat haar leven niet meer was. Diana dacht aan Lotte, en hun ruzie voor ze weg ging, en kreeg plotseling een schuldgevoel. Ze hadden het nooit echt goed gemaakt voor ze wegging, maar Diana kon ook niet bellen, mailen, sms’en of wat dan ook. Haar ouders kon ze nog een brief sturen, maar wat zou Lotte denken als er plotseling een uil voor haar deur stond. Het kwam allemaal wel goed, dacht Diana, en niet lang daarna viel ze in slaap.