Hoofdstuk 7

Na Chemie was ik een beetje betoverd door het plots aannemen van een labpartner. Het toppunt van al was ik kon over niets zwijgen. Alles wat hij vroeg, ik antwoorde. Oh help, hij weet te veel. Hij weet mijn naam, Jonas' naam. Gelukkig kon ik liegen over waarom we naar Engeland vertrokken zijn. "Ik ben niet aangenomen." zucht Kate. "Wat? Waarom niet?" "Heather haat me, ik dacht dat het ging meevallen, maar ze haat me met het vuur van 1000 zonnen." "Neen, correctie: ze haat mij met het vuur van duizend zonnen!" zeg ik. "Ach, no problemo Santiago, hij speelt basketbal. Dan ga ik gewoon leren basketballen." zegt ze optimistisch. "Je weet toch dat je daar de nodige oog-hand-coördinatie voor nodig hebt." zeg ik bemoedigend. "Dat heb ik toch?" vraagt ze. "Ja, in je dromen!" mompel ik. We hebben al heel ons leven samen L.O. en we worden alletwee als laatste gekozen. Misschien is dat omdat niemand me 'echt' aardig vindt. Iedereen vindt Kate aardig dus van haar is het zeker omdat ze niet goed sport. "Toch ga ik het proberen." Na school wandelen we meteen naar het basketbalveld. "Ik heb een basketbal nodig." Ze kijkt me lang aan. "Misschien moet je maar beginnen met een onzichtbare basketbal zodat niemand gewond geraakt." stel ik voorzichtig voor. Ik zie dat er een oude basketbal in de struiken ligt. Ik loop er heen en hij stuitert nog goed. "Hier." Ik gooi de bal en ze vangt hem nog net op. "Zie je wel dat ik dit kan!"