Chapter forty-four

Even later zitten we de wachtkamer van het ziekenhuis. Thijmen wordt op dit moment geopereerd. Hanne loopt maar heen en weer in de wachtkamer. Waarom gebeurd dit altijd met de mensen waar ik van houd? Eerst Selena, nu Thijmen. 'Hanne, schat, ga eens rustig zitten.' Zegt ik tegen Hanne.
'Kan ik niet!' Zegt Hanne. Ik sta op en sluit haar in mijn armen en dan stromen de tranen over haar wangen. Ik strijk door haar haren.
'Het komt allemaal wel goed. Geloof me.' Fluister ik tegen Hanne en ik voel dat ze knikt. Ik loopt met haar naar de bank die in de wachtkamer staat en ga daar samen met haar opzitten. Hanne legt haar hoofd op mijn schouder en snikt zachtjes verder. Seconden en minuten gaan voorbij. Dan komt de dokter van Thijmen de wachtkamer binnen. We staan alle vier meteen op en lopen naar hem toe. 'Hoe gaat het met hem?' Vraag ik.
'Het gaat wel goed met hem. We hebben het bot goed gezet en een ijzeren pin in zijn been gedaan. En er zit nu gips omheen, logisch. En de wonden op zijn hoofd hebben we ook gehecht. Verder gaat alles vrij goed met hem.' Zegt de dokter. Iedereen haalt opgelucht adem.
'Gelukkig.' Zegt Hanne.
'Mogen we bij hem kijken?' Vraagt Troy. De dokter knikt en we volgen hem naar de kamer van Thijmen. We lopen rustig de kamer binnen.
'Hey guys. Hey honey.' Zegt hij zacht tegen ons en dat dat laatste was natuurlijk bedoelt voor Hanne. Hanne loopt naar zijn bed toe. Ze pakt Thijmen zijn hand en wrijft met haar duim over zijn wang. 'Hoe voel je je?' Vraagt ze liefdevol.
'Beter nu jij er bent.' Zegt Thijmen en Hanne drukt voorzichtig haar lippen op die van Thijmen.
'Wat heb ik jou lippen gemist.' Zegt Thijmen en Hanne begint een beetje te blozen.
'Ik heb jou lippen ook gemist en natuurlijk heb ik jou ook gemist. Ik was echt zo bezorgd. Ik dacht echt dat je dood ging.' Zegt Hanne.
'Ik ga niet dood, honey. Het komt allemaal wel goed.' Zegt Thijmen. En Hanne tovert een glimlach op haar gezicht.