Hoofdstuk 6.

Het beest sleepte zich voort door de sneeuw. Hij had een doel. Al wist hij niet wat zijn doel was. Zijn instinct leidde hem. Door het bos liep hij. Gewend was hij al. Hij had zich volledig aangepast aan zijn leefomgeving en kon er ook mee overweg. Hij was nu een met het bos. Het sneeuwde lichtjes. Het beest had net zijn maaltijd gehad. Konijn. Het dier liep mank en was daardoor niet snel genoeg. De andere konijnen hadden kunnen ontsnappen. Nu liep hij, tussen de witte bomen. Het was nu al een half jaar geleden dat hij voor het eerst zijn ogen openden in dit bos. Gegroeid was hij zeker. Hij stond sterker in zijn poten. Kleine dieren doken weg voor hem zodra ze hem zagen. Hij kon er niets aan doen, hij vond het ook niet erg. Hij heeft nooit beter geweten. Zo hoorde het. Soortgenoten was hij nog niet tegen gekomen. Niet eens gezien. De enige medebewoners van het bos die hij was tegen gekomen waren konijnen, muizen, uilen, en andere vogels en kleine zoogdieren. Ondanks de sneeuw was het bos levendig. Levendig op zijn eigen manier. De sneeuw straalde onder de heldere zon, wolken dreven door het luchtruim en de sneeuw was bezaaid met pootafdrukken, allemaal van verschillende grootte en allemaal een andere kant op. Een riviertje kronkelde tussen de bomen door. Bijna helemaal bevroren. Niet sterk genoeg om erop te staan. Hij had het al geprobeerd, niet zozeer geprobeerd, maar tijdens het drinken was hij op een of andere manier half in het water gevallen. Bibberend en nat had hij zijn reis toen voortgezet. Het idee om weer in dat ijskoude water te vallen stond hem niet aan, daarom was hij oplettender elke keer als hij ging drinken. Het beest had geen slaapritme. Soms werd hij midden in de nacht wakker en trok weer verder. Soms liep hij heel de nacht en sliep overdag. Zijn lichaam gaf aan wanneer hij rust nodig had. ’s Nachts kon hij prima voortbewegen. Het was dan wel donker, zijn ogen stelden hem niet teleur. Zijn reuk en gehoor evenmin. Hij had het gevoel dat het leventje wat hij nu leidde, simpel was.