3. De gevreesde piano

Na een paar minuten op volle snelheid gerend te hebben stopte ik en hijgde. Bijna klapte ik dubbel door het ademtekort, maar ik hield mezelf net overeind. Ik bedankte de persoon waar ik tegen aan leunde in stilte.
"Eh... Takasa, wat dóé je?" vroeg de persoon naast me. Ik verstijfde. Die stem... Die kende ik. Ik slikte.
Langzaam keek ik omhoog. "Oh, hoi Kevin." Ik bloosde. Moest ik nou net tegen hem uithijgen? Ik durfde te wedden dat ik nu een nog slechtere indruk maakte dan ik al had bij hem.
Ik kuchte en ging rechtop staan. "Hoe gaat het?" vroeg ik nonchalant.
Geërgerd rolde hij met zijn ogen en liep hij weg. Ik zuchtte diep. Tot ziens, mogelijke relatie met Kevin die eigenlijk nooit mogelijk was geweest. Híj was populair, ík was een nul. Ik moest eigenlijk al blij zijn dat hij mijn naam kenden.
Vermoeid slofte ik naar huis. Onderweg werd ik nog een paar keer uitgescholden door een stelletje jongen, maar ik negeerde het. Ik was het gewend.
Zonder dat ik het doorhad liep ik door een donkere wijk. Ik bleef stil staan en keek verward om me heen. Wat deed ik hier? Ik slikte even en liep verder. Ik wist zo'n beetje waar ik was, dus verdwaald was ik niet. Hoopte ik.
Knerp. Knerp. Knerp.
Ik verstijfde.
Slof. Slof. Knerp. KNAP.
Langzaam draaide ik me om. Achter me schuifelde een oude vrouw als een soort zombie naar me toe. Ze keek me aan en opende haar mond. Iets zwarts droop langzaam langs haar kin naar beneden.
Mijn hart draaide overuren om mijn adrenaline-voorraad zo snel mogelijk erdoorheen te jagen. Ik draaide me om mijn as en zette het op het lopen. Ik was blijkbaar langer wezen lopen vanmiddag, want inmiddels was het donker. De piano zou er al wel zijn.
Wacht. Waarom dacht ik aan de piano? Ik moest nergens aan denken, dat zou mijn rennen vertragen.
Nu deed ik het weer! Kom op, verstand op nul en blik op oneindig.
Het leek te werken. Mijn snelheid ging vooruit, maar helaas was dat ten koste van mijn conditie.
Hijgend hield ik stil. Ik klapte dubbel en hapte naar adem. Ik draaide me om, maar zag de vrouw -of zombie, of wat dan ook- niet.
Opgelucht liet ik mezelf ontspannen.Er was niets aan de hand. Ik had bijna de rand van de wijk bereikt, en die vrouw was gewoon een hersenspinsel, gevormd door mijn te grote fantasie en vermoeienis.
Dat was alles. Niks aan de hand. Alles is goed.
Opeens voelde ik een hand op mijn schouder. Gillend sprong ik weg en struikelde -natuurlijk- over mijn eigen voeten. Met een pijnlijke klap knalde ik op de grond. Ik krabbelde weg bij de vrouw die haar hand op mijn schouder de legde, de vrouw die me achtervolgde, de vrouw waarvan ik dacht dat ze helemaal geen vrouw was -wat natuurlijk nergens op sloeg.
"Het geschenk zal oorlog geven." Haar stem klonk rochelend. Het zou kunnen dat dat kwam door het eerder genoemde zwarte... iets. "Neem het niet aan. Er zullen doden vallen. O ja, veel doden. Familie is niet betrouwbaar, zeer zeker niet. Falla weet er alles van. O ja, alles. Het is niet altijd de bedoeling, meestal is het uit goede wil. Goede wil, ja, dat is het. Maar altijd slechte dingen, ja."
Ze boog voorover. Angstig stak ik mijn handen omhoog, om haar af te weren. Mijn handen kwamen tegen haar harde boezem aan, en plots was ik bedolven door een soort mosterdgele stof, als opgedroogd verf. De vrouw was weg, en de woorden Neem het niet aan hingen nog in de lucht.